Stephanie Braggaar | Ik kon pas jaren later rouwen om het overlijden van mijn vader
Op 14-jarige leeftijd verloor Stephanie, na een kort ziekbed, haar vader. ‘Hij was mijn maatje. We waren vier handen op één buik.” Toch hield Stephanie zich groot en sterk, jarenlang. Tot ze niet meer kon. Nu, ruim twintig jaar later ligt hier haar boek: ‘Papa, ik lijk op jou’.
Kapot van binnen
“Waar mijn vader was, daar was ik ook”
“Mijn vader is 51 jaar geworden en dat is geen leeftijd om dood te gaan.” zegt Stephanie Braggaar (38). Ze was 14 jaar toen haar vader stierf. En ook dát is geen leeftijd om je vader te moeten verliezen: “Ik was de wereld nog aan het ontdekken en had daarbij de hand van mijn vader hard nodig.”
Stephanie: “Ik was een echt vaderskind. Waar mijn vader was, daar was ik ook. Ineens was hij er niet meer. Ik hield mij groot en sterk, maar van binnen ging van alles kapot.”
“Ik kwam er na 20 jaar achter dat ik het overlijden van mijn vader helemaal niet verwerkt had”
Stephanie ging door met leven alsof er niet zo veel gebeurd was. “Ik hield me groot en sterk tot ik niet meer kon,” vertelt ze. “Elf jaar na zijn overlijden ging ik voor het eerst echt onderuit. Toen had ik nog geen idee dat dit kwam door het verlies van mijn vader. Ik kwam er gaandeweg achter dat ik het overlijden van mijn vader helemaal niet verwerkt had. Alles stond daarvoor alleen maar in het teken van overleven.”
Einde kind-zijn
Tijdens haar verlate rouwproces heeft Stephanie gaandeweg haar verdriet ruimte kunnen geven: “Ik ontdekte dat de impact van het wegvallen van mijn vader enorm is geweest. Het maakte definitief een einde aan mijn kindzijn. Een breuk die een groot gat in mijn leven heeft geslagen, en wat mij mede heeft gevormd tot wie ik nu ben.”
“Door het overlijden van mijn vader ben ik in een overlevingsstand gekomen. Ik ben een ‘aangepaste versie’ van mezelf geworden. Toen ik ouder werd, volwassen, zijn deze overlevingspatronen me steeds meer gaan hinderen.”
Zoektocht naar mijn vader
“Toen het echt niet meer ging, jaren later, ben ik ‘op reis’ gegaan. Ik wilde terug naar de oorsprong. Thuiskomen bij mezelf en weer terugvinden wie mijn vader was, wie ik wel ben. Ik wilde het verdriet opnieuw doormaken.”
Het was geen gemakkelijk proces voor Stephanie, toch heeft ze er geen spijt van: “Er zijn vele zware en emotionele momenten geweest, maar ik wist dat ik er doorheen moest. Ik wilde ook alles weten over de mooie en minder mooie momenten. Ik wilde gewoon mijn vader beter leren kennen.”
“Ik wilde mijn vader beter leren kennen”
Stephanie ontdekte dat schrijven haar helpt bij het doorleven van haar verdriet. Haar ervaringen zijn kort geleden, in eigen beheer, uitgebracht in boekvorm. Stephanie: “In ‘Papa, ik lijk op jou’ beschrijf ik deze zoektocht naar mijn overleden vader. Ik vond een schatkist vol mooie herinneringen, liefde en rituelen. Papa is nu weer bij mij. En ik ook terug heb kunnen halen wat nu weer van mij is. De zoektocht naar mijn vader is tegelijkertijd een zoektocht naar mezelf geweest.”
Eenzame tocht
Stephanie heeft zich erg eenzaam gevoeld: “Het was een eenzame strijd die ik doormaakte. Met mijn moeder heb ik nauwelijks contact kunnen hebben over mijn vader, dat was zwaar. Toch was er continue een gedrevenheid en warmte in me die me kracht gaf om door te gaan. Ook heb ik tijdens mijn proces veel steun ervaren van ondersteuner Titia Liese, bij wie ik ook diverse workshops gevolg heb.”
Verlaat rouwen
Het boek ‘Papa, ik lijk op jou’ is niet alleen een vorm van rouwverwerking voor Stephanie, het is ook haar wens dat ze hiermee anderen duidelijk mag maken dat het mogelijk is om op een later moment te rouwen. Stephanie is hier zelf een voorbeeld van: “Ik heb zelf jarenlang niet kunnen rouwen. Er was ook geen voorbeeld in mijn buurt, van hoe zo’n proces er zou uit kunnen zien.”
“Het rouwproces aangaan, is meer dan de moeite waard. Je hebt een leven te winnen!”
Stephanie: “Ik kreeg regelmatig te horen ‘ga het proces aan’, maar daar had ik totaal geen voorstelling bij. Ik heb heel veel gelezen over jong ouderverlies maar nergens kon ik iets vinden over het verlate rouwproces. Met mijn boek wil ik mensen die aan het begin van hun proces zitten een idee geven wat ze kunnen doen, al is en blijft het een individuele weg.”
Beeld
Tijdens het verwerken en schrijven heeft Stephanie een beeld gemaakt, om tastbaar uitdrukking te geven aan haar gevoel over haar vader: “Ik noem dit mijn Papabeeld. Dit beeld heb ik een plekje gegeven in het Kaunertal in Oostenrijk. Mijn vader noemde dit altijd ‘de mooiste plek op aarde’.”
- Bekijk of bestel hier het boek ‘Papa, ik lijk op jou’ van Stephanie Braggaar
- Stephanie heeft o.a. steun gevonden bij Verlaatverdriet.nu en Platform ZEER, waar ruimte is voor rouw en verwerking. Het platform heeft in 2017 het jaarthema ‘Verlaat verdriet’ uitgekozen.
