Ramon verliest één van zijn tweeling: ‘Ik hield tegelijkertijd dood en leven in mijn armen’
“Ik moet jullie iets vertellen,” zegt de echoscopist opgetogen. “Ik zie niet één baby op de echo, maar wel twee!” De vreugde die Ramon en zijn vriendin Annelies voelen van het verwachten van een tweeling slaat echter om, als het vlak voor de geboorte misgaat. “Ik had last van schuldgevoelens naar zowel Kai als Fiene, want rouwde ik wel genoeg om hem, en genoot ik wel genoeg van haar?”
Trigger warning: deze tekst bevat foto's van een overleden baby die als emotioneel belastend ervaren kunnen worden.
Annelies en Ramon (36) zijn enorm blij als de zwangerschap na even wachten een feit is. Ramon lacht als hij terugdenkt aan de eerste echo. “Het eerste dat ik toen dacht was: wow, twee baby’s, dat kan natuurlijk ook. Annelies en ik vonden het heel bijzonder om twee kinderen tegelijk te mogen krijgen.”
Het stel kent elkaar al sinds de middelbare school en heeft dan al jarenlang een relatie. Dat ze samen ooit graag kinderen zouden krijgen, stond vanaf het begin van hun samenzijn vast, maar van een tweeling hadden ze niet van kunnen dromen. “Toen we bij een latere echo ook nog te horen kregen dat Annelies in verwachting was van een jongen én een meisje, vonden we dat heel speciaal. Een koningspaar,” glimlacht Ramon.
'We vonden het bijzonder om twee kinderen tegelijk te mogen krijgen'
Groeiende baby’s
Vanaf week 29 van de zwangerschap neemt het aantal echo’s toe. “Beide baby’s groeiden goed, al was de groei van onze dochter stabieler dan die van onze zoon. Maar dat was niet direct alarmerend.” Omdat het meisje in stuit ligt, besluit de gynaecoloog wel dat de tweeling al met 36,5 week met een keizersnede gehaald zal worden. Ramon slaakt een zucht. “Niemand heeft ooit tegen ons gezegd dat het de verkeerde kant op kon gaan. Of dat het mis zou kunnen gaan.”
“Een paar dagen voor de geplande keizersnede hadden we de laatste echo,” vertelt hij. “Je moet je voorstellen dat Annelies en ik die dag opgetogen waren, blij dat we de 36 weken zo soepel gehaald hadden. We waren helemaal klaar voor de komst van onze tweeling, klaar om ouders te worden. De twee Maxi-Cosi’s en tweelingkinderwagen stonden al klaar.
Waarom?
“Maar wat er toen gebeurde, was bizar.” Ramon slikt. “De echoscopist zei dat ze de hartslag van de jongen niet kon vinden en ging de gynaecoloog erbij halen. Annelies schoot meteen in de paniekstand. Ze voelde meteen de angst om haar zoon te verliezen. Toen ik haar zo geschrokken zag huilen, drong pas tot me door wat er aan de hand was.”
De gynaecoloog moet helaas in totale verwarring bevestigen dat de jongen in de buik van Annelies niet meer leeft. “De artsen snapten er niets van. Er is geen signaal geweest dat hierop had kunnen duiden.” Naast een hele hoop waarom-vragen, voelt Ramon veel verdriet en boosheid.
'Er is geen signaal geweest dat hierop had kunnen duiden'
Geen tijd
Tijd om bij de verdrietige situatie stil te staan, is er echter niet. Annelies en Ramon rijden van het ziekenhuis in Vlissingen naar het ziekenhuis in Goes, waar een moeder-kind-centrum gevestigd is. Terwijl de hartslag van het meisje in Annelies’ buik nauwlettend in de gaten gehouden wordt, probeert het stel wat uit te rusten voor de bevalling die nu voor de volgende dag gepland staat.
Dat gaat maar moeizaam. “Ik heb die nacht amper geslapen,” vertelt Ramon. “Iedere keer weer checkte ik op de monitor of het hartje van het meisje nog klopte. We waren zo bang dat met onze dochter hetzelfde als met onze zoon zou gaan gebeuren.”
De geboorte
De volgende dag, Valentijnsdag, is het tijd voor de keizersnede. “Er stonden heel veel artsen om ons heen, en je weet eigenlijk niet wat er allemaal op je afkomt. We werden pas voor de eerste keer papa en mama en hadden het ons zo anders voorgesteld.”
Om dertien minuten over tien ’s ochtends wordt Fiene geboren en drie minuten later volgt Kai. “Ik voelde me super trots op mijn kinderen, maar was me ook bewust van de bizarre situatie, met een levend en een stilgeboren kind in onze armen. Allebei zagen ze er volmaakt uit, helemaal af. Ik dacht bij mezelf: Kai, doe je ogen nou open.”
In drieën splitsen
Ramon slikt. “Ik vond het verschrikkelijk dat ik het op dat moment niet goed kón doen. Ik wilde me in drieën kunnen splitsen, zodat ik er voor Annelies, Fiene en Kai kon zijn. Want Annelies moest langer op de operatiekamer blijven en herstellen van de operatie, terwijl Fiene zo snel mogelijk onder een warmtelamp moest, en ondertussen had ik Kai nog in mijn armen.”
'Het contrast was zo groot'
“Gelukkig hadden we even later ook nog een momentje met z’n vieren, als gezin. Ik weet nog dat we Kai en Fiene tegen ons aanhielden, en dat het contrast zo groot was. Dat kun je je niet voorstellen, om tegelijkertijd dood en leven in je armen te houden.”
Afscheid
De dagen erna leeft het stel toe naar een afscheidsmoment van Kai en zijn Annelies en Ramon tegelijkertijd hun pasgeboren dochter aan het leren kennen. “Overdag leerde ik Fiene drinken geven, terwijl ik ’s nachts muziek en foto’s aan het uitzoeken was voor de uitvaart van Kai. Als ik nu terugdenk aan die periode, denk ik dat ik in een week tijd amper vijftien uur geslapen heb.”
Na de afscheidsdienst van Kai voelt Ramon zich helemaal leeg. “Ik worstelde met vragen als: waarom overkomt ons dit? Ook had ik last van schuldgevoelens naar zowel Kai als Fiene, want rouwde ik wel genoeg om hem, en genoot ik wel genoeg van haar?”
Rouw
Het helpt Ramon om over Kai te blijven praten en schrijven. Hij raakt in 2022 betrokken bij Stichting Rouwkost – een stichting waarin aandacht is voor de ondersteuning van ouders die een kind of kinderen zijn verloren. Op Wereldlichtjesdag 8 december 2024 geeft Ramon op een evenement van Stichting Rouwkost een inkijkje in het rouwende vaderhart. “Het is ontzettend belangrijk om over de ervaring met rouw te blijven delen met ouders en professionals, en ik ben blij dat ik dat kan doen.”
'Wat had ik graag samen met Kai gevoetbald'
In het gezin van Ramon is er veel ruimte voor de rouw om Kai. “Er hangen foto’s in de woonkamer en we nemen Fiene van kleins af aan mee naar het graf van Kai. We praten over hem, en Fiene maakt tekeningen voor Kai en zegt dat ze hem mist.”
“Doordat we Fiene zien opgroeien – ze is nu vier jaar oud – zijn we ook altijd met Kai bezig. Als mensen tegen ons zeggen: ‘Wat een mooi gezinnetje,’ dan denken wij: je moest eens weten.” Hij is even stil. “Als ik vaders met hun zoon zie voetballen, voel ik een steek. Wat had ik dat graag samen met Kai gedaan.”
Mijn broertje is een superheld
Stichting Rouwkost ondersteunt ouders in hun rouw na het verlies van een kind. Bij Stichting Rouwkost is Ramon maatje voor andere ouders, spreker en coördinator van het Rouwkost Netwerk van (zorg)professionals.
Eerder schreef Ramon voor zijn dochter Fiene het kinderboekje Mijn broertje is een superheld. Het boek is uitgebracht voor alleengeboren tweelingen, hun familieleden en zorgverleners om hen te ondersteunen in het omgaan met het verlies van een tweelingbroertje of -zusje.
Lees ook over:
De tweeling van Eline en Kevin wordt veel te vroeg geboren: ‘Welkom en afscheid bestonden naast elkaar’
Lees ook over:
Hoe rouw ik om een overleden kind? Manu Keirse: 'Je verliest niet alleen je kind, een deel van jezelf sterft ook'
Geschreven door
Lydia
