De tweeling van Eline en Kevin wordt veel te vroeg geboren: ‘Welkom en afscheid bestonden naast elkaar’
Als Eline zwanger van een tweeling blijkt te zijn, zijn Kevin en zijn vriendin blij verrast. ‘Dit past bij ons’, vindt het stel. De zwangerschap gaat bijzonder goed, totdat één baby zijn komst na 26 weken al aankondigt. Kevin: “Ik heb mijn zoon nooit levend gezien.”
Trigger warning: deze tekst bevat foto's van een overleden baby die als emotioneel belastend ervaren kunnen worden.
“De dag na mijn babyshower had ik last van hevige krampen in mijn buik en rug,” vertelt Eline (25). “Ik dacht: beginnen nu – met 26 weken – de echte zwangerschapskwalen? Op mijn werk had ik er dusdanig last van, dat ik eerder stopte en langs het ziekenhuis ging.”
Hier klopt iets niet
Haar vriend Kevin (30) – met wie ze dan vier jaar een relatie heeft – gaat met haar mee. “De verpleegkundige zei dat de pijn met Elines bekken te maken had, maar Eline zelf vond dat het anders voelde,” vertelt Kevin. “De artsen wilden haar met pijnstilling weer naar huis sturen, maar ik voelde aan dat er iets niet klopte. Want Eline had nooit eerder aangegeven zóveel pijn te hebben.”
'Tegen Kevin zei ik dat de babykamer zo snel mogelijk moest worden afgemaakt'
Ondanks de pijn wordt Eline toch naar huis gestuurd, met het advies om een afspraak bij de fysiotherapeut te maken. Eline: “Ik was onrustig, en had het idee dat het niet goed was wat ik in mijn buik voelde. Tegen Kevin zei ik dat de babykamer zo snel mogelijk moest worden afgemaakt. Nog dezelfde avond heeft hij de kamer geschilderd.”
Slechte nacht
Na een slechte nacht met veel pijn besluit Eline thuis te blijven van haar werk. Omdat de krampen erger worden, neemt ze contact op met het ziekenhuis, en belt ze rond twaalf uur haar schoonmoeder op met de vraag of zij haar naar het ziekenhuis kan brengen. Kevin is op dat moment op zijn werk.
Terwijl de moeder van Kevin in de auto stapt, zoekt Eline wat spullen bij elkaar. “Ik ging nog even plassen, maar voelde bij het afvegen iets wat daar niet hoorde te zijn. Toen ik besefte dat ik het hoofdje van één van de baby’s voelde, dacht ik meteen: dit is niet goed, hij gaat het misschien niet redden.”
112
Omdat het contact met het ziekenhuis op zich laat wachten, belt Eline 112, en gaat ze op de bank liggen. Met 112 aan de lijn, bevalt ze helemaal alleen van haar eerste zoon: Ian. Ze wikkelt Ian – 37 cm groot en 1005 gram zwaar – in een doek en legt hem op haar borst.
Kevin: “Ik werd in de tussentijd door het ziekenhuis gebeld en heb het gaspedaal zo diep mogelijk ingedrukt op weg naar huis. Al snel zat de politie achter me aan, maar dat kon me niet schelen. Ondertussen belde ik met mijn moeder, die inmiddels bij Eline was, en me zei dat er al een baby was geboren.” Kevin schiet vol.
'Ik heb het gaspedaal zo diep mogelijk ingedrukt op weg naar huis'
Als hij thuiskomt, staan er vijf ambulances en een traumahelikopter in de buurt. Eline ligt al in de ambulance en Kevin wordt ook meteen in de ziekenwagen getrokken. Tijd om zijn pasgeboren zoon Ian te zien is er niet; ze moeten zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Omdat Ians situatie niet stabiel is, kan hij niet direct mee, maar krijgt hij thuis medicatie toegediend, in de hoop dat hij daarna sterk genoeg is voor de couveuse.
Alles werd stil
Eline: “Ik vond het vreselijk om Ian bij de artsen thuis achter te laten en alleen naar het ziekenhuis te gaan. Ik was boos.” Terwijl Kevin en Eline naar het ziekenhuis worden gebracht, gaat het nieuws over hun situatie al over de radio door het hele land.
In het ziekenhuis wordt ze op de operatiekamer gelegd en wordt haar ontsluiting gecontroleerd. Eline: “Terwijl ze met me bezig waren, vertelde de dokter ons dat Ian thuis, in de nabijheid van Kevins ouders, was overleden.” Het stel is stil. Eline: “Vanaf dat moment was het alsof ik een black-out kreeg, alles om me heen en in mij werd stil.”
Ingestort
Enige tijd later komt Kevins vader – die ondertussen ook in het ziekenhuis is – zijn zoon in de gang tegemoet, en brengt hem naar een ruimte waar zijn moeder en de overleden Ian zijn. Kevin: “Toen ik hen zag, ben ik ingestort. Ik heb mijn eigen zoon nooit levend gezien, en dat vond ik lastig te verwerken. Dat vind ik nog steeds.”
Omdat Eline en Kevin als gezin afscheid willen nemen van Ian, blijft hun overleden zoon bij hen. Kevin: “Terwijl we in het ziekenhuis wachtten op de volgende geboorte, kwam er naast heel veel familie ook een begrafenisondernemer langs. We moesten nadenken over een uitvaart, en ons bezighouden met de vraag of de bestelling van de tweeling-kinderwagen geannuleerd moest worden.”
Rouw en welkom
Drie dagen later – op 12 mei 2023 – wordt Noud in het ziekenhuis met een keizersnee geboren. Eline: “De bevalling ging niet vlekkeloos, en toen Noud geboren werd, hoorde ik hem niet huilen. Ik maakte me heel veel zorgen.” Noud wordt gereanimeerd en ligt daarna zes weken in een couveuse, en in totaal drie maanden in het ziekenhuis. Op zijn uitgerekende datum mag hij naar huis. Drie dagen na de geboorte van Noud wordt Ian naar het mortuarium in Tilburg gebracht.
'Ik wilde rouwen, maar moest bezig zijn met nieuw leven'
Eline slikt. “Ik voelde me die eerste periode heel erg schuldig om het feit dat ik niet net zoveel bij de overleden Ian kon zijn als bij Noud. Ik wilde rouwen, maar moest bezig zijn met nieuw leven.” Kevin: “Ik heb nog altijd het gevoel dat ik Ian niet heb kunnen helpen. Ik heb hem wel kunnen voelen, maar hij heeft mij nooit gevoeld. Daar heb ik nog steeds moeite mee.”
Trots zoekt een plek naar verdriet
Leven en dood liggen tijdens deze periode in het leven van Eline en Kevin dicht naast elkaar. ‘Waar welkom en afscheid elkaar raken, daar zoekt trots een plekje naar verdriet,’ staat op de rouwkaart van Ian.
Kevin: “Toen we thuiskwamen na zo’n lange tijd in het ziekenhuis, drong tot ons door hoeveel we in een paar maanden hadden meegemaakt. Je staat stil bij Ian, en tegelijkertijd ben je rondom Noud continu aan het rennen. Je bent voor het eerst ouder geworden, en je bent tegelijkertijd aan het rouwen.”
Een engel op de schouder
Hij vervolgt: “Het komt nog geregeld voor dat ik in de auto zit en het verdriet bij me opkomt als ik bepaalde liedjes hoor. Dan zet ik de auto aan de kant van de weg en neem ik tijd voor de rouw.”
Eline worstelt de eerste periode na het overlijden van Ian en de geboorte van Noud met paniekaanvallen en herbelevingen. Inmiddels gaat het beter, mede door haar psycholoog. Ze glimlacht: “En met Noud gaat het naar omstandigheden goed. Hij loopt iets achter in zijn ontwikkeling, maar doet het hartstikke goed.”
Kevin en Eline kijken elkaar even aan. Eline: “Ian zal altijd bij ons blijven, hij zit als een engel bij Noud op zijn schouder. Soms brabbelt Noud voor zich uit of staart hij in de verte, alsof hij Ian ziet. Dat geeft troost.”
Kijk hier de afleveringen
Het verhaal van Kevin en Eline is op 23 en 30 oktober op televisie te zien in het EO-programma Handen aan de Couveuse. Kijk hieronder de afleveringen waarin Kevin, Eline en de tweeling te zien zijn:
Lees ook over:
Hoe rouw ik om een overleden kind? Manu Keirse: 'Je verliest niet alleen je kind, een deel van jezelf sterft ook'
Lees ook over:
Tamara verloor haar zoontje Mino: ‘Je hebt je kind gekregen en weer terug moeten geven.’
Geschreven door
Lydia
