Blog Patricia | Mikki’s pop is een stilleven geworden, met stof erop

In de hoek van mijn slaapkamer staat het houten poppenbedje van Mikki. Onder het roze dekentje ligt Roosje, haar babypop. Ik ben er al talloze keren langs gelopen. Soms zeg ik Roosje in het voorbijgaan even stilletjes gedag.

Maar deze keer is het anders. Ik zie een dun grijs laagje stof liggen op het ronde poppenhoofdje.

Ik kijk er aandachtig naar alsof ik iets zie dat niet klopt. Dan voel ik verontwaardiging opkomen. Hoe durft het daar te gaan liggen, op de prachtige pop van mijn Mikki! En ik heb het niet eens in de gaten gehad..

Stilleven

Het laat me zien wat ik liever niet zie. De pop in het bedje is een stilleven geworden. Stilleven met stof erop. De wereld van Mikki verdwijnt ongemerkt steeds een beetje verder in de tijd.

Mijn gevoel van verontwaardiging is inmiddels veranderd in het diepe verdriet dat eronder ligt, en ik raak overspoeld met verlangen naar alles wat ik samen met Mikki verloren heb.

‘Aan de leegte kan ik niet wennen’

Ik ben inmiddels bekend met de stilte die volgt als ik ’s ochtends opsta, maar aan de leegte kan ik niet wennen. Mijn lijf is in het heden en met mijn hoofd maak ik plannen voor de toekomst, maar een groot deel van mijn hart ligt in het verleden.

Niks voelt nog ‘gewoon’ zonder Mikki, en ik vraag me af of ‘gewoon’ ooit terugkomt. Alles is zo anders zonder Mik en het went maar niet.

Pijn

Mijn lief, mooi kind, er is al zo lang niet meer met je pop geknuffeld en gespeeld. Dat besef doet onbeschrijfelijk veel pijn.

Soms vergeet ik even hoe je stem klonk of hoe je haar rook, om op een onverwacht moment ineens weer terug in mijn geheugen te komen. Alsof het nooit weg is geweest.

‘Ik wil geen laagjes stof tussen mij en het leven met Mikki’

Maar wat als het straks zo lang geleden is, dat ik het niet meer terug kan halen en stukjes van je verlies? Ik wil je zo graag bij me houden en de wereld weer maken zoals die eigenlijk had moeten zijn. Ik wil geen laagjes stof tussen mij en het leven met Mikki.

Mijn meisje, mijn dochter, de wereld was zoveel mooier met jou erin. Zal ik ooit echt kunnen aanvaarden dat jij er niet meer bent?