Nikki verloor twee kindjes: 'Ik zat diep in de put, toch kwam ik eruit'

Jessey is een echte liefdesbaby. Hij is ongelofelijk gewenst door Nikki en haar vriend Wesley. Door hun levenservaring weten ze heel goed wat ze willen: een liefdevol thuis en, als het hen gegeven is, een kind. Nikki en Wesley hebben allebei een zoon uit een eerdere relatie. Zielsgelukkig is het stel als Nikki snel zwanger raakt. Maar na de geboorte wordt hun geluk bruut verstoort. Hun zoontje Jessey heeft tumoren in zijn hele lijfje. Een paar dagen na zijn geboorte overlijdt hij.

• Nikki verliest haar baby: ‘Hij heeft gevochten als een leeuwtje’

  Nikki verliest haar baby: ‘Hij heeft gevochten als een leeuwtje’

Opnieuw zwanger

Een jaar later raakt Nikki opnieuw zwanger. "Ik was eigenlijk meteen positief. Ik dacht: dit overkomt je niet twee keer, wat Jessey had was zo zeldzaam.” Maar tijdens de 20-wekenecho blijkt er ook deze zwangerschap iets mis te zijn. “De echoscopist kreeg ons kindje, die we Bradley noemden, niet goed in beeld. Ik moest bewegen, wachten, opnieuw een echo maken.” Later kwam er een kindercardioloog bij. ‘We hebben iets bij het hartje gezien,’ zei hij. Het bleek een ernstige hartafwijking: er ontbraken tussenschotten. De arts vertelde dat kinderen met deze aandoening vaak ook andere complicaties hebben, zoals een chromosoomafwijking of zware handicaps. “Ik kon het niet geloven. Ons kindje had al allerlei testen gehad."

We hadden verdorrie al een kind verloren

De artsen adviseren een vruchtwaterpunctie om zo een betere diagnose te kunnen stellen. "Dat was mijn nachtmerrie. Ik raakte volledig in paniek. Ik weet nog steeds niet hoe ik het heb gedaan. Die grote naald... het was verschrikkelijk. De dagen daarna had ik echt geen leven. Ik zat alleen maar te wachten op de uitslag."

Een onmogelijke keuze

Na vijf dagen komt het slechte nieuws: Bradley staat een zwaar leven te wachten met meerdere operaties en een extreem lage weerstand. "Het was opnieuw botte pech. We konden er helemaal niks aan doen. En dan moet je kiezen: ons kindje houden of niet? We hadden verdorrie al een kind verloren. Op de kinderafdeling van Jessey hadden we gezien hoe ziek kindjes kunnen zijn. Gingen we Bradley dit aandoen?

Als ik hem op de echo zag bewegen, dan leek hij zo gezond. Ik vroeg me af: ben jij écht ziek? Maar de arts legde uit: in het vruchtwater kunnen zieke baby’s bewegen, net als iemand met spierzwakte in een zwembad een beetje kan bewegen."

Een verschrikkelijke bevalling voor ‘niks’

Nikki en Wesley besluiten hun kindje al dat lijden te besparen. Ze kiezen ervoor de zwangerschap te beëindigen. "Na het slechte nieuws wilde ik meteen bevallen. Maar de artsen stonden op bedenktijd. Al voelde ik zelf: hoe langer we wachten, hoe moeilijker het wordt om achter die keuze te blijven staan. En ik was ook gewoon heel ziek van de zwangerschap, extreem misselijk. Dan dacht ik: straks is het allemaal voor niks geweest."

Na de bedenktijd wordt de bevalling opgewekt. "Het was verschrikkelijk. De bevalling duurde heel lang. Ik vroeg om meer pijnstilling, maar dat werd begrensd. Heel cru, ik dacht: waarom? Die kleine overlijdt toch. De artsen hadden gezegd dat hij de weeën waarschijnlijk niet zou overleven. Ik lag daar helemaal voor niks."

Sorry, sorry, sorry,’ zei ik tegen hem

Na alle pijn en inspanning wordt Nikki’s Bradley bij haar gelegd. Hij is overleden. "Hij was heel lief en schattig. Zijn oogjes waren nog dicht, maar het was een heel mooi kindje. Hij had kleine handjes en piepkleine voetjes, helemaal compleet. Hij paste in mijn hand. ‘Sorry,’ zei ik tegen hem. ‘Sorry, sorry, sorry,’ heb ik vaak gezegd. Ik wilde hem al het leed besparen."

Bradley wordt gecremeerd op dezelfde plek als zijn broer. Na de bevalling is Nikki kapot. "De eerste weken na zijn overlijden zat ik thuis, ik mocht vanwege mijn gezondheid nog niet aan het werk. Ik voelde me onzeker en depressief. Wesley vluchtte voor het verdriet, ging veel weg. Ik voelde me alleen. Ik had hem nodig, maar hij kon er niet zijn zoals ik het wilde. Twee maanden later kregen we weer ruzie. Ik vroeg hem weg te gaan. Dat deed hij. En… hij kwam niet meer terug."

Samen met hem voelt het alsof ik weer een stukje van mijn overleden kinderen terug heb

In korte tijd verloor Nikki twee kinderen én haar partner. “Het was een hel. Mijn oudste zoon, toen 13, gaf me veel steun. Ik weet niet wat ik had gedaan zonder hem.”

Het contact met Wesley blijft minimaal. Tot hij haar op een dag aanspreekt bij het voetbalveld van hun zoon. “‘Kunnen we even praten?’ zei hij ineens. Hij miste me en wilde weer samen zijn. Ik was nog boos, gaf hem een proeftijd. Als het opnieuw mis zou gaan, wist ik niet of ik nog meer verdriet aankon. Het duurde even, maar uiteindelijk kwamen we weer samen. Wesley kwijt zijn, voelde ook als het kwijt zijn van een stukje van mijn overleden kinderen. Samen met hem voelt het alsof ik weer een stukje van hen terug heb.

• Van roze wolk naar nachtmerrie: Lotte verliest haar zoontje Ties na een spoedkeizersnede

  Van roze wolk naar nachtmerrie: Lotte verliest haar zoontje Ties na een spoedkeizersnede

We zijn nu weer samen. Ik ken Wesley al twintig jaar en we zijn acht jaar samen. Wat ik met hem heb, heb ik nooit met iemand anders gehad. Hij is echt de man voor mij. Al blijven er dingen waar we aan moeten blijven werken.”

Nikki’s kinderwens is gebleven. “Ik ben bijna 41. Elke menstruatie is een teleurstelling. De ene keer probeer ik het los te laten, de andere keer wil ik het zó graag. Al zal ik wel echt bang zijn als ik opnieuw zwanger ben. Ik zie om me heen ouders die weer gaan stappen nu hun kinderen groter zijn. Die behoefte heb ik totaal niet. Veel liever sta ik zondagochtend vroeg op om met mijn kleintje lekker naar het bos of de kinderboerderij te fietsen.

Kleine geluksmomenten dubbel waarderen

Natuurlijk had ik deze verliezen liever niet meegemaakt, maar het heeft me ook iets positiefs gebracht. Ik heb geleerd om kleine geluksmomenten dubbel te waarderen. Wat ik anderen wil meegeven: als je iets soortgelijks meemaakt, weet dan dat het verdriet groot is - maar het betekent niet dat je nooit meer gelukkig kunt zijn.

Misschien is het een vlucht geweest, maar ik heb veel gereisd sinds de verliezen van mijn twee kindjes. Afgelopen april ben ik alleen op een groepsreis gegaan naar Egypte, om na te denken over alles. We sliepen daar een hele week op een boot en snorkelden veel. Na Jesseys dood begon ik met snorkelen en haalde zelfs mijn duikbrevet. De wereld onder water is zó verschrikkelijk mooi.

Alsof het leven zegt: nu mag je ook dit meemaken

Wat me ook enorm helpt is sporten. Het is een goede uitlaatklep. Zelf doe ik Zumba, Krav Maga en yoga. Ik zat diep in de put. Twee keer. Toch kwam ik eruit. Vroeger lag ik uren op bed, nergens zin in. Nu denk ik: je leeft. Ga naar buiten. Maak er wat van. Wesley en ik halen echt alles uit het leven en grijpen elke kans die voorbijkomt.

In Egypte kwam ik in groepen dolfijnen terecht. Één dolfijn zwom naar me toe, alsof hij wilde spelen en bleef lang bij mij in de buurt zwemmen. Dat was zó’n bijzonder moment! Dat soort ervaringen had ik nodig en lieten me zien dat het leven ook nog mooie momenten heeft. Het voelt bijna als een soort compensatie, alsof het leven zegt: ‘Jij hebt de ergste dingen meegemaakt, nu mag je dit en dat ook meemaken.’ ”