Van roze wolk naar nachtmerrie: Lotte verliest haar zoontje Ties na een spoed­kei­zer­sne­de

Dat het niet vanzelfsprekend is om zwanger te raken, ontdekken Lotte en haar man Frans (38) vrij snel nadat zij besluiten een gezin te stichten. “Ik bleek PCOS en endometriose te hebben, waardoor het moeilijk was om zwanger te raken.” Lotte gaat onder behandeling bij de gynaecoloog en krijgt hormoonmedicatie. “Toen dat niet hielp, ging ik over op IVF. Meteen bij de eerste poging raakte ik zwanger. We konden ons geluk niet op.”

Dan krijgt het stel een teleurstellende boodschap. “Bij de eerste echo liep de groei van het kindje achter. Dat voorspelde weinig goeds, volgens de gynaecoloog. Een week later bleek het inderdaad mis te zijn en kreeg ik een miskraam. We waren zo verdrietig.” Niet lang daarna raakt Lotte opnieuw zwanger. “Na enkele weken begon ik te bloeden. Ik was bang dat ik opnieuw een miskraam had, maar op de echo was gelukkig een kloppend hartje te zien.”

De zwangerschap van Lotte verloopt voorspoedig. “Pas vanaf 20 weken durfde ik erop te vertrouwen dat we eindelijk papa en mama zouden worden. Ik kon niet wachten om ons kindje te ontmoeten.” Als Lotte ruim 39 weken zwanger is wordt ze ’s nachts wakker. “Mijn vliezen braken, dus ik ging snel naar de badkamer. Toen Frans het licht aandeed zagen we dat alles onder het bloed zat.”

Lotte en Frans beseffen dat dit niet goed is. De verloskundige stuurt hen meteen naar het ziekenhuis. “Het hartje was nog wel te horen, maar het sloeg wat onregelmatig en ook de hoeveelheid bloed die ik verloor voorspelde weinig goeds. De arts zei: ‘Ik weet niet waar het bloedverlies vandaan komt, maar het ziet er niet goed uit.’” Lotte krijgt een spoedkeizersnede.

Pure pech

Op 26 april 2023 wordt Ties geboren. De dag waar Lotte en Frans vol verwachting naar uitzagen, verandert in een nachtmerrie. “Er was geen tijd om naar hem te kijken of hem vast te houden. De artsen gingen meteen met hem aan de slag, want hij was heel slap en huilde niet”, herinnert Lotte zich verdrietig. “Vanaf de operatietafel kon ik zien hoe Ties werd geïntubeerd en gereanimeerd. Keer op keer stopte zijn hartslag en moest hij opnieuw worden gereanimeerd. In totaal zijn ze anderhalf uur met hem bezig geweest.”

Het ziet er zeer slecht uit voor de kleine Ties. “Er kwam een gespecialiseerd IC-team vanuit het LUMC om hem op te halen. Ik moest met een andere ambulance achter hem aan. Gedurende het transport hadden we geen idee of Ties nog leefde. Toen we eindelijk aankwamen in het ziekenhuis, kregen we te horen dat het nog slechter ging met Ties en dat hij het niet zou gaan redden. Onze wereld stortte in. Ties was helemaal klaar voor het leven, maar door pure pech mocht het niet zo zijn.” Toen de vliezen precies op het punt braken waar een ader van de navelstreng ermee verweven was, verloor Ties zoveel bloed dat hij niet meer te redden was.

“In de korte tijd dat Ties heeft geleefd heeft hij veel te verduren gehad. Toen duidelijk werd dat hij zou overlijden, werd hij losgekoppeld van alle apparatuur en bij mij op mijn borst gelegd. Voor het eerst kon ik naar hem kijken. Hij was prachtig!”, vertelt Lotte vol trots. “Frans kwam naast mij liggen en nam hem na enkele minuten van mij over. Kort daarna is Ties bij hem op de borst overleden.”

Na het overlijden van Ties worden er hand- en voetafdrukken van hem gemaakt. “We mochten Ties zelf in bad doen. Hij was zo mooi! En we waren zo trots op hem!” Het verslagen stel moet naast geboortekaartjes ook een begrafenis gaan regelen. “Er kwam enorm veel op ons af. Dingen waar we nooit over na hadden gedacht. Gelukkig hadden we een heel fijne begrafenisondernemer, die ons ook vertelde dat we Ties konden balsemen in plaats van koelen. Dat vertraagt het ontbindingsproces. Dit maakte het mogelijk om Ties langer thuis te houden.”

Balsemen

Ties wordt meegenomen om gebalsemd te worden. “Hij was weer zo mooi. Er was niks meer te zien van de huidverkleuringen. Ook was hij niet langer stijf en koud, maar voelde weer soepel en nam de omgevingstemperatuur aan. Doordat hij niet meer gekoeld hoefde te worden, legden we hem ’s nachts tussen ons in in bed. Ik wilde elke seconde dat hij nog bij ons was benutten. Het liefst had ik Ties voor altijd bij mij willen houden, maar de dag dat wij afscheid moesten nemen, kwam onherroepelijk dichterbij en ik had geen idee hoe we dat moesten doen.”

“Met Ties in de draagzak zijn we naar de begraafplaats gegaan om een mooi plekje voor hem uit te zoeken. Vlakbij is een school. Je kunt tijdens de pauzes kinderen horen spelen. Toen we daar stonden, voelden we dat dit het plekje voor Ties moest zijn.”

Op 8 mei 2023, 12 dagen na zijn geboorte, wordt Ties begraven. Hij ligt naast een andere baby op een heel rustig plekje. “Omdat Ties gebalsemd was kon de mand openblijven, zodat onze familie en vrienden hem nog konden zien. Er werden praatjes gehouden, foto’s getoond en een liedje gezongen. Later vormden onze vrienden een erehaag waar we met Ties onderdoor liepen. Alle neefjes en nichtjes deden een knuffel of tekening in het mandje van Ties. We gaven hem een laatste kus en sloten toen zijn mandje.”

Na het sluiten van het mandje zet Frans zelf zijn zoon in het graf. “Dat was zo’n moeilijk moment! We waren gebroken!” Er werd nog een liedje afgespeeld, een toespraak gehouden en bellengeblazen. “Onherroepelijk kwam het moment dat we Ties daar achter moesten laten. Ik wilde hem het liefst mee terug naar huis nemen, maar wist ook dat dat niet kon”, zegt Lotte geëmotioneerd.

“We moesten na de begrafenis van Ties opnieuw leren leven”, vertelt Lotte. “Stap voor stap. Eerst weer de basisdingen zoals uit bed komen, douchen en aankleden. Daarna weer onder de mensen komen en boodschappen doen.  We hadden geluk met onze werkgevers, die ons hier de ruimte voor gaven. Ik probeerde dingen te doen die ik normaal ook zou doen, hoe gebroken ik ook was. Om maar bezig te kunnen zijn, stonden we drie weken later ons huis te schilderen. Dat heeft mij geholpen om door te kunnen leven.”

“Mijn armen waren zo leeg. Ik had er zo naar uit gekeken om voor een kindje te mogen zorgen, dat het bijna obsessief werd en ik zo snel mogelijk weer zwanger wilde worden.” Na een half jaar krijgt het stel groen licht van de gynaecoloog. “Na de eerste terugplaatsing was ik meteen zwanger, maar dit liep uit op een miskraam. Het verdriet dat ik toen voelde viel in het niet bij de pijn die ik voelde door het gemis van Ties.” Na de tweede terugplaatsing is Lotte opnieuw zwanger. “Ik vroeg me af hoever we dit keer zouden komen en of we nu wel voor een kindje mochten zorgen. Opnieuw kreeg ik na enkele weken bloedverlies en dacht ik dat het mis zou gaan.” Het kindje blijft echter zitten en Lotte doorloopt een goede zwangerschap.

Om een herhaling te voorkomen willen Frans en Lotte geen natuurlijke bevalling meer. “Ik wilde dat de baby zo snel mogelijk gehaald zou worden, maar het ziekenhuis wilde wachten tot ik 39 weken zwanger was. Als we het emotioneel niet konden volhouden mocht het eerder. Er waren  angstige momenten, maar ik hield het dankzij extra controles vol tot het einde.”

Tijdens de bevalling zijn Frans en Lotte erg emotioneel. “We doorliepen dezelfde stappen als met Ties, met als verschil dat Sam wél begon te huilen bij zijn geboorte. Dat was het mooiste geluid dat we ooit hadden gehoord!”, zegt Lotte dankbaar. “Sam is inmiddels acht maanden. Naast het geluk dat we voelen, is er ook verdriet. Als de zorg voor Sam soms zwaar is, denk ik altijd: ik had het ook zo graag zwaar gehad met Ties. Ik voel me schuldig dat  Sam geen moeder heeft die voluit leeft. Ik heb nog zoveel verdriet om Ties. Dat zal altijd een deel van mijn leven blijven; we missen hem zo erg! Natuurlijk is het leven een stuk leuker sinds Sam er is, maar we hadden zo graag voor allebei onze jongens willen zorgen. Sommige mensen denken: nu Sam er is is alles weer goed, maar dat is niet zo. Het is gelukkig wel beter en we genieten intens van hem, maar het gemis van Ties zal altijd blijven!”

Fotografie: Gwendolyn Pieters