Mike Boddé schreef prachtige muziek voor zijn overleden ouders

Wat doet een muzikant als zijn vader en moeder sterven? Een liedje schrijven, een muziekstuk componeren. En huilen, veel huilen, zo vertelt Mike Boddé in een interview met de Volkskrant.

Nooit meer verlies hoeven nemen
of moeten rennen voor pijn.
Nooit meer het hoofd moeten buigen,
misschien is dat doodgaan wel fijn.
In elk geval zou ik dan dichter,
dichter bij jou kunnen zijn.

Soms wens ik weleens dat ik dood ga,
want doodgaan is prachtig misschien.
Dan hoop ik dat ik in die tunnel,
Jouw stralende lach weer kan zien.

Deze ontroerende woorden zong Boddé vlak na het overlijden van zijn vader, in het tv-programma Podium Witteman.

Troost op het eiland

‘Mijn vader overleed in juli 2018, 88 jaar. Hij had voor de tweede keer een tia gekregen, daar takel je behoorlijk door af. Hij was gewoon op.’ Toen Boddé het bericht hoorde, zat hij net met zijn gezin op de boot naar Vlieland, waar hij een concert zou geven.

In de Volkskrant vertelt hij: ‘Vreselijke huilbui, met allemaal verbaasde mensen om me heen, die een min of meer bekende Nederlander effe onderuit zagen gaan. Ik zat in tweestrijd: moest ik rechtsomkeert maken, of ging ik toch dat geplande optreden doen? Ik koos voor het laatste. Ik had behoefte aan de zee. De troost lag voor mij op het eiland.’

Stuk voor ma

Begin 2019 bleek zijn moeder ongeneeslijk ziek te zijn: Lymfeklierkanker. Dit droevige nieuws inspireerde Boddé tot de compositie van een instrumentaal stuk. Ook dat laat hij horen bij Podium Witteman.

Geen laatste woorden

Niet lang hierna, begin maart, overlijdt zijn moeder. ‘Pas toen ze opgebaard was, kon ik afscheid van haar nemen. Ik had geen laatste woorden. Eigenlijk hadden we het goede gesprek tussen moeder en zoon al lang gevoerd, uitgesmeerd over een heel leven.’

Nu zit Boddé in de rouw, zo zegt hij tegen de Volkskrant. ‘Rouwen gaat over de betekenis die mensen voor jou hebben, over de verhalen die je met hen deelt. Ik ben wees. Zo voelt het ook: het magische vangnet is verdwenen. Ik mag dan 51 zijn, bij echt grote problemen ging ik toch naar mijn ouderlijk huis.’

‘Soms denk ik: het nadeel van een harmonieus gezin en een heel goede verstandhouding met je ouders is dat je wel heel veel mist als ze weg zijn. Het gat is zo groot. Maar een vriendin zei treffend: “Ja Mike, het gat is groot, maar dat komt doordat het ooit helemaal gevuld is geweest.” Daar houd ik mij maar aan vast.’