Blog Martijn: ‘Ik denk aan de pijn die je geleden moet hebben toen je stierf’

‘We houden elkaars handen vast’

Opeens overvalt het me. Ik wil naar bed gaan en opeens zie ik de eetkamertafel met twee lege stoelen. En terwijl ik kijk, zie ik jou op de ene stoel zitten en mijzelf op de andere. Midden in de nacht, zoals zo vaak toen je ziek was. We houden elkaars handen vast. Jij huilt, ik probeer ‘sterk’ te zijn, wat dat ook moge betekenen. Zo ging het bijna een jaar lang iedere nacht, daarna iets minder vaak.

Geen zielig verhaal

Het doet me pijn dat ik je lijden tijdens je ziek zijn niet goed kan verwoorden, tenminste: zo voel ik dat. Dat ik niet goed genoeg je tolk kon en kan zijn om mensen te beschrijven door wat voor hel je dagelijks ging. Niet om mensen een zielig verhaal te vertellen, maar juist om te vertellen hoe ongelooflijk sterk je was. Hoe je enorm afgezien, maar vooral doorgezet hebt. Om mijn respect voor jou recht te doen.

Schuldgevoel

Tijdens je leven hebben we sommige medische raadsels uit je leven ontrafelt. Maar dat die samenhingen met een aandoening die levensbedreigend was…ook al heeft geen enkel medisch specialist het herkend, ik voel me soms schuldig dat ik ook niet kon vinden wat er precies mis was. Niet dat dat geholpen had, er was toch geen behandeling mogelijk. En misschien is het zelfs maar beter, want dan hadden we het zwaard van Damocles zien hangen. ‘Ignorance is bliss’ zou jij zeggen.

Het wringt

Ik ben geen slachtoffer, jij ook niet. Zo zijn we niet. Maar het wringt soms dat we maar zo kort samen mochten zijn. Ik zie mensen die hun relatie veronachtzamen, misbruik maken van hun partner of niet willen investeren in elkaar, die de ander niet durven of willen dienen of geen wederkerigheid in acht nemen maar ‘profiteren’ van de toeschietelijkheid of goedheid van hun partner. Ze zijn soms tientallen jaren samen of maken talloze slachtoffers, waaronder onschuldige kinderen. En wij? Wij kregen net aan zeven jaar samen.

Zo oneerlijk

Dat het leven niet eerlijk is, wist ik al. Maar dat het zó oneerlijk kon zijn was een pijnlijke les om aan den lijve te moeten ondervinden. Ontnuchterend ook. Misschien was ik toch wat hoogmoedig door te denken dat zoiets verschrikkelijks ons bespaard zou blijven na alle ellende van de voorgaande jaren. Misschien ben ik ook teveel meegegaan in bemoedigende kaartjes en telefoontjes van mensen die zeiden ‘nu komt jullie tijd, na de magere breken de vette jaren breken aan.’ Inmiddels heb ik wel geleerd dat je dat mensen misschien kunt toewensen, maar meer ook niet.

‘Het is te donker, te stil in huis’

Terwijl ik nog naar de tafel staar vliegen de gedachten hierboven door mijn hoofd en denk ik aan de pijn die je geleden moet hebben toen je stierf. Het moet verschrikkelijk zijn geweest, maar jou kennende heb je geprobeerd er niet aan toe te geven. De vraag of je wist dat het echt foute boel was en wat er toen door je heen ging dringt zich op. Ik probeer het van me af te zetten maar dat lukt slecht. Het is te donker en stil in huis.

Slapen zal wel weer niet echt lukken vannacht.