Laatste foto | ‘Uit liefde voor Patrick, moesten we hem laten gaan’

‘Patrick was ons eerste kindje. Mijn zwangerschap verliep prima, tot ik hem ineens minder voelde bewegen in mijn buik en het opviel dat zijn hartje steeds op een verschillende manier sloeg. Achteraf bleek dat ik het HELLP-syndroom had, een vorm van zwangerschapsvergiftiging.  

“Als we hem in je buik laten zitten, raak je hem kwijt”, zei de arts. Ik heb direct mijn man gebeld en kreeg dezelfde dag een spoedkeizersnede.

Onrijpe longetjes

Met 26 weken werd Patrick geboren. Wat waren we trots! Hij deed het best goed, maar zoals veel premature kindjes had hij zwakke longetjes. Die waren nog onrijp. Daarnaast wilde een bloedvat tussen zijn longen en hart niet sluiten, dat hebben ze uiteindelijk operatief gedaan.

De operatie ging goed en hij vocht als een leeuw. Vijf weken lang heb ik in het Ronald McDonald Huis gezeten om dicht bij Patrick te zijn. Het was zo heerlijk als hij bij me lag te kroelen, je kon zijn liefde echt voelen.

Maar het was ook zwaar en mijn man had me ook nodig. Ik werd alle kanten op geslingerd, wat moet je dan doen? De arts zei: “Wees verstandig, ga naar huis. Kom in de ochtend voor twee uurtjes naar hem toe.” Dit werkte voor ons.

Genoeg geweest

Toen ik een paar ochtenden later belde om te vragen hoe de nacht was gegaan, vroegen ze ons meteen te komen. Toen ik Patrick zag, dacht ik direct: nee, het is genoeg geweest. In een paar uur tijd was hij hard achteruit gegaan. We overlegden met de arts. Uit liefde voor Patrick, moesten we hem laten gaan.

We belden onze familie. Patrick kwam bij ons liggen en met zijn allen namen we afscheid. Dat was heel zwaar. Langzaam werd hij in slaap gebracht, maar ik zag hem vechten. “Lieverd, dat licht dat je ziet is voor jou”, zei ik tegen hem. “Ga er maar naartoe.” Ik voelde hem wegglijden.

Op het moment dat de dokter zei dat hij was gestorven, begon het buiten keihard te regenen. “Kijk, de hemel huilt met jullie mee”, zei de verpleegkundige.

Patrick mocht mee naar huis. Vanaf het moment dat we uit het ziekenhuis liepen, brak de zon door en waren er overal vlinders. Die vlinders bleven ons opzoeken. Nu, bijna elf jaar later, nog steeds. Noem het toeval, maar ik zie het als een groet van boven.

Cadeau

Twee jaar na Patricks geboorte – ik was inmiddels vervroegd in de overgang – raakte ik totaal onverwacht toch zwanger. Ik weet zeker dat Patrick daar boven heeft gevraagd: “Geef mama en papa nog een kindje”. Toen werd Pascal geboren, hij is écht een cadeau. Dat ik nog moeder zou worden, had ik nooit gedacht.’

Laatste foto

In deze rubriek vertellen mensen over de laatste foto die ze hebben van degene die ze missen. Heb jij ook een bijzondere laatste foto of herinnering en wil je daar iets over delen? Mail dan naar ikmisje@eo.nl o.v.v. ‘Laatste foto’

• Brams dochter Rosalie (3) overleed onverwachts in haar slaap

  Brams dochter Rosalie (3) overleed onverwachts in haar slaap

• Huisarts Jet verliest haar zoontje: ‘Ik dacht dat het mijn schuld was'

  Huisarts Jet verliest haar zoontje: ‘Ik dacht dat het mijn schuld was'