Huisarts Jet verliest haar zoontje: ‘Ik dacht dat het mijn schuld was'

13 januari 2022 · Leestijd 7 min

· ·

Jet’s zoontje Thymen wordt met 24 weken geboren. Even gaat het goed, maar na tien dagen moeten Jet en haar man Wytze afscheid van hem nemen. Jet: ‘Voor het eerst hield ik mijn kind vast, zonder al die toeters en bellen. Het was zo’n mooi jongetje.’

‘Ik had altijd al de vurige wens om moeder te worden’, vertelt Jet. Ze woont sinds 2017 samen met haar man Wytze en hond Eefje in Friesland. Het is flink aanpoten. Jet is huisarts en Wytze maakte lange dagen op hun boerderij.

Doe-modus

Het stel is twee jaar samen als ze beginnen aan hun kinderwens. Al snel volgt het goede nieuws: een positieve test. Dolblij, zijn ze. Jet: ‘Ik omarmde mijn zwangerschap, maar ik gaf mezelf weinig ruimte om ervan te genieten.’ Jet en Wytze zitten namelijk ook midden in een verbouwing. ‘We zaten in de doe-modus. Ik dacht: “Ik kan de hele wereld aan!”’

Op wat misselijkheid na verloopt Jet’s zwangerschap goed. Tot ze met twintig weken ineens neerslachtig wordt. Jet: ‘Ik wilde genieten van mijn wondertje, maar kon niet goed tot rust komen. Het huisartsenvak, de verbouwing, het had me in zijn macht.’

Bruikkrampen

Een tijdje later, als Jet precies 24 weken zwanger is, speelt ze op een mooie zondag met haar Friese stabij in de tuin. Dan belt Wytze om te zeggen dat een koe waarschijnlijk zijn rug heeft gebroken. Precies op dat moment krijgt Jet buikkrampen. ‘Ik schoof die pijn weg. “Het gaat wel”, dacht ik. Zo stom. En dat terwijl ik zelf dokter ben.’

De pijn neemt toe. Jet voelt zich bezwaard, maar belt uiteindelijk toch de verloskundige. Die stuurt haar naar het ziekenhuis. ‘Bij de echo zagen ze dat ik al drie centimeter ontsluiting had.’

Remmen

Ook wordt duidelijk dat haar zoontje in stuit ligt en dat zijn voetje is uitgezakt in het baringskanaal. ‘Dat was heel slecht nieuws. We kregen de keuze: de bevalling remmen of ons zoontje geboren laten worden, waarna hij snel zou overlijden.’

‘Ik was geschokt. Maar we dachten ook: “Het zal wel goedkomen”.’ Twee dagen weten ze de bevalling nog te remmen. ‘Toen braken spontaan mijn vliezen en moest ik snel een keizersnede. Dat overviel me enorm.’

Hummeltje

Van de operatie kan Jet zich niets meer herinneren. ‘Ons zoontje zat vast in de baarmoeder, die vacuüm om hem heen gezogen zat. Ik verloor heel veel bloed en raakte in shock. Wytze heeft het allemaal gezien. Dat was vreselijk voor hem.’

Thymen wordt geboren en doet het aanvankelijk heel goed. Jet ontmoet hem pas als haar morfine is uitgewerkt. ‘Het emotioneert me nog als ik daar aan terugdenk. Zo’n klein hummeltje. Surreëel. Daar lag hij. Mijn kind.’

Jet, Wytze en hun pasgeboren zoontje — Jet, Wytze en hun pasgeboren Thymen.

De tropen

Jet moet elke twee uur kolven en er zijn veel artsen bij hen betrokken. Op dag twee krijgen ze positief nieuws: Thymen doet het boven verwachting goed en mag van de actieve beademing af. ‘Toen ik dat hoorde, werd ik wat angstig. Ik heb in de tropen gewerkt en weet hoe kwetsbaar dit soort kleintjes zijn. Maar ik gaf niet te veel aandacht aan dat gevoel. Voor Thymen moest ik ervoor gaan.’

Bloed

Maar als Thymen tien dagen oud is, gaat het alsnog mis. ‘Hij had bloed in zijn luier. Als dokter wist ik wat dit kon betekenen, maar als moeder wilde ik het niet weten.’

Vanaf dat moment laten Wytze en Jet hun zoontje niet meer alleen. Thymen krijgt zuurstof en de artsen spreken over een operatie. ‘Ik zei tegen Wytze: “Dit komt niet meer goed.”

Aan het einde van een lange dag komt de arts met hartverscheurend nieuws. ‘Ze konden hem niet meer redden’, vertelt Jet geëmotioneerd.

Zonder toeters

In een apart kamertje krijgen ze hun zoontje bij zich. ‘Voor het eerst hield ik mijn kind vast, zonder al die toeters en bellen. Het was zo’n mooi jongetje.’ Een half uur lang zijn ze met z’n drieën. ‘Hij lag bij mij. Wytze had zijn armen om mij heen. Samen hadden we hem vast.’ Dan overlijdt Thymen, in de armen van zijn trotse ouders.

Ze nemen hun zoon in een mandje mee naar huis. ‘Thymen lag op onze slaapkamer, aan het voeteneinde, op de dekenkist. Het was een vreemde nacht. We voelden allebei dat de energie anders was. We hadden ons kindje bij ons, maar niet zoals we hadden verwacht.’

Zolang Thymen nog bij hen is, willen ze van hem genieten. ‘Soms lag hij bij ons in bed. En Wytze liep een rondje door de stal met Thymen in zijn armen.’

In de dagen daarna overheerst het gevoel van ongeloof. ‘Ik dacht: “Is dit echt allemaal gebeurd?” Ik was overmand door emoties. Wat wel mooi was, is dat Wytze en ik nog closer werden.’

Moederdieren

Na Thymen’s uitvaart, merkt Jet dat ze weer in de doe-modus schiet. Ze begint met het schrijven van brieven aan Thymen en pakt een oude passie weer op: tekenen. Ze tekent allemaal moederdieren, met hun jongen.

'Ik had niet naar mijn lijf geluisterd'

Drie maanden na Thymens dood gaat Jet weer aan het werk. ‘Dat werd me te veel. Je bent als huisarts vaak betrokken bij de dood. Dat raakte me nu op een andere manier.’ Veel patiënten weten van Jet’s situatie. ‘Met de allerbeste bedoelingen vroegen ze er telkens naar. Het was lief, maar het maakte mij heel kwetsbaar.’

Mijmeren

In die periode mijmert Jet veel over hoe haar leven eruit zou hebben gezien met Thymen en hun hond Eefje. Als ze schilderlessen cadeau krijgt van haar man, zet ze deze gedachten om in schilderijen en tekst. En zo ontstaat het begin van een boekje, met Thymen en hond Eefje in de hoofdrol. ‘Ik wilde dit maken voor Thymen.’

Spannend

Als het na een poosje beter gaat met Jet, blijkt ze zwanger. ‘Ik voelde me zo dankbaar, maar was ook veel voorzichtiger. Zo vertelden we het goede nieuws pas toen ik zestien weken zwanger was.’ Vaak kregen ze als reactie: “Oh, wat spannend!” Jet: ‘Goed bedoeld, maar op een gegeven moment konden we dat niet meer horen. Het herinnerde ons er aan wat er allemaal mis kon gaan.’

Als Jet bijna vijf maanden zwanger is, gaat ze met verlof. Dan blijkt dat ze een dubbele placenta heeft. ‘Dat veroorzaakte bloedverlies, waardoor ik weer angstig werd. Gelukkig kon ik op die momenten altijd terecht bij onze lieve gynaecoloog.’

Angst en realiteit

Als Jet met 30 weken buikpijn krijgt, wordt ze uit voorzorg opgenomen op dezelfde afdeling waar Thymen is geboren. ‘Toen werd het steeds lastiger om mijn angstgedachten te onderscheiden van de realiteit.’ Jet krijgt leefregels. Zo mag ze niet meer dan 200 meter wandelen of de trap op lopen. ‘Dan wordt je wereld wel heel klein.’

Gelukkig blijft alles goed gaan en wordt bij 37 weken hun dochter Eke geboren, met een keizersnede. ‘Ik was zo trots! Het was me gelukt. Een ontroerend moment. De gynaecoloog stond net zo hard te huilen als wij.’

Dankbaar

‘Het was geen eenvoudige zwangerschap en dat hadden we ook niet verwacht. Maar ik ben zo ontzettend dankbaar voor Eke. Dat het goed gaat met haar.’

Na de bevalling voltooit Jet het boekje voor Thymen, dat ‘als een speer’ uit haar handen komt. Ze draagt het op aan de ziekenhuisafdeling die haar door dik en dun heeft bijgestaan. En de gynaecoloog die Jet heeft bijgestaan, krijgt het eerste exemplaar. ‘Ik weet nu hoe het is om patiënt te zijn. Fijne zorgverleners zijn dan zó belangrijk! Op deze manier kan ik iets voor ze terugdoen.’

Stoere broertje

Jet hoopt anderen te inspireren om ook iets creatiefs te doen als ze diep verdriet voelen door gemis. ‘Door te tekenen, schilderen en schrijven zat ik niet langer in mijn hoofd. Tegelijkertijd voelde ik me verbonden met Thymen.’

Eke is inmiddels zes maanden oud. Zodra de tijd rijp is, weet Jet wat ze gaat doen. ‘Haar voorlezen uit het boekje. Zodat ze weet wie haar stoere broertje is.’