Blog Eva | Een heel bijzonder zakje kruidnootjes

Kruidnootjes

Het is november 2019. We doen boodschappen en Joël zit voor in het karretje. Wat fijn dat we dat weer samen kunnen doen na een jaar van chemotherapie en de daarbij horende sociale isolatie. We rijden langs de kruidnootjes en ik leg, achter de rug van Joël, een zakje in de boodschappenkar. Die wil ik op de grond strooien als hij en zijn broer Noah hun schoen zetten.

Op zaterdag gaan we naar de sinterklaasintocht in ons dorp. Joël zit achterop de fiets, maar heeft eigenlijk niet zo veel met sinterklaas en de drukte. Hij wil niet eens van de fiets af komen, terwijl Noah als een dolle heen en weer rent tussen de pieten en ons. We laten de intocht voor wat het is en gaan naar huis. Hier zijn we toch allemaal op ons best.

Hoofdpijn

Noah en Joël zetten ‘s avonds hun schoen. We zingen liedjes. Joël wil niet meezingen. Hij geeft voor het eerst weer aan dat hij hoofdpijn heeft. Mijn angst voor wat dit kan betekenen, is zo groot, dat ik de kruidnoten compleet vergeet.

‘Is dit nu ons leven?’, denk ik. ‘Altijd maar bang zijn dat hij weer ziek wordt, ook al is de behandeling voorbij?’ De nachten daarna slaap ik nauwelijks. Ik blijf piekeren over wat er aan de hand kan zijn. Diep in mijn hart kan ik eigenlijk maar één conclusie trekken. Maandag bel ik de oncoloog, besluit ik. Misschien heeft zij een goede verklaring.

‘Joël’s tumor is terug, en hoe’

Helaas heeft de oncoloog dat niet. Ze doet een aantal tests, maar die leveren weinig op. We kunnen nu enkel nog een scan laten maken om een verklaring te vinden voor zijn hoofdpijn. De MRI die eigenlijk over anderhalve week gepland stond, wordt op mijn aandringen vervroegd.

Onze grootste angst wordt werkelijkheid. Joël’s tumor is terug, en hoe. Hier is geen chemotherapie of bestraling meer tegen opgewassen. Dit keer wordt Joël niet meer beter. We nemen hem mee naar huis, om daar te kunnen sterven.

Hemel

Nadat we Noah vertellen dat zijn broertje Joël binnenkort dood zal gaan, zit hij met een dilemma. Sinds kort weet hij dat Sinterklaas niet bestaat. Dat nieuws deed hem weinig, maar nu krijgt het een hele andere lading. ‘Joël gaat strakjes naar de hemel’, zegt hij, ‘en dan weet hij niet eens dat Sinterklaas nep is.’ Kennelijk is er in het hoofdje van mijn zesjarige wel plaats voor het besef dat zijn broertje naar de hemel gaat. Maar het feit dat dat gebeurt zonder dat hij weet van ‘het grote geheim’ maakt veel meer indruk. Hij fluistert in Joëls oor: ‘Sinterklaas bestaat niet, hoor. Het is gewoon een verklede man.’ Joël knikt instemmend.

Joël sterft op 5 december, op sinterklaasavond om 23.56. Hij wacht niet tot 6 december. Net alsof hij daarmee wil zeggen: ‘Ik vind sinterklaas toch stom.’

Sinterklaas

Het is september 2020. Ik loop op mijn slippers door de winkel. Buiten is het nog heerlijk warm. In het gangpad ligt het sinterklaassnoepgoed alweer in grote hoeveelheden opgestapeld. Ieder jaar verbaas ik me erover hoe vroeg dat gebeurt. Ik dwong mezelf altijd om dit pas te kopen na sint-maarten op 11 november. Nu vraag ik me serieus af of ik überhaupt kruidnootjes in huis haal. Ze zijn verbonden aan sinterklaas en dát is nu zeker niet meer mijn favoriete feest.

‘De kruidnootjes kijken me uitdagend aan’

Thuisgekomen kijkt Noah met een vriendinnetje tv. ‘Mam, we hebben honger’, zegt hij. Ik doe het keukenkastje open. Daarin staan potjes HAK, knakworsten, een pak koffie én die kruidnootjes van vorig jaar. Ze kijken me uitdagend aan. Ik heb ze vaker in mijn handen gehad en daarna altijd weer terug gelegd. Dit zakje is zo verbonden met Joël dat ik het tot nu toe niet op kon brengen ze op te eten of weg te gooien. Maar de kindjes hebben nú trek en de houdbaarheidsdatum is bijna verlopen.

Hoewel het een bijzonder pak kruidnootjes is, trek ik het toch maar open. ‘Eet smakelijk, jongens’, zeg ik tegen de kinderen. En ik denk: ‘Het zijn jullie laatste kruidnootjes van dit jaar.’