Jolijn: ‘Hij heeft de rouwkaarten met zijn overlijdensdatum zelf nog gezien’

14 augustus 2024 · Leestijd 6 min

· · ·

De vader van Jolijn Floot doet onderzoek naar kanker. Direct na zijn pensioen wordt hij zelf met de ziekte geconfronteerd. “Hij deed alsof het allemaal wel goed ging, want ik was zijn kleine meisje en die wilde hij beschermen.”

“Mijn vader werkte in het Antoni van Leeuwenhoek als analist in een laboratorium met muizen. Ik vond het als kind altijd geweldig als ik met hem mee mocht naar dat grote ziekenhuis,” vertelt Jolijn met een glimlach op haar gezicht. “Maar ik heb daar ook wel eens aan spulletjes van collega’s gezeten, dan zat ik bijvoorbeeld allerlei potjes open te draaien. Mijn vader moest vervolgens de volgende ochtend extra vroeg opstaan om die te steriliseren, maar boos werd hij nooit.”

Dat typeert Ben Floot, Jolijns vader: hij is een kalme en rustige man, die na jaren onderzoek doen naar kanker in 2019 met pensioen gaat. Maar lang kan hij niet van zijn rust genieten. Al na twee maanden voelt hij een vreemde bobbel in zijn nek. Het blijkt Non-Hodgkin, lymfeklierkanker, te zijn.

Interessant

“Mijn vader vond het allemaal wel interessant,” glimlacht Jolijn. “Dagenlang zat hij zich in te lezen. Hij deelde zelfs één van zijn onderzoeken uit zijn tijd als analist met zijn oncoloog. Mijn vader keek vanuit een wetenschappelijk perspectief naar zijn situatie, en kon mij en mijn broer daardoor goed uitleggen wat er met hem aan de hand was.”

'Omdat hij zo kalm was, dacht ik: het komt wel goed'

Ze vervolgt: “Toch vond ik het heel heftig, toen hij het nieuws vertelde. Maar omdat hij zo kalm was, en wist waar hij het over had, dacht ik: het komt wel goed.”

Ben Floot aan het werk — Ben aan het werk in Jolijns nieuwe huis.

Dubbelzien

In eerste instantie lijkt dit ook het geval te zijn. De chemotherapie slaat aan en na zijn laatste kuur ziet het er goed uit. “Tot ik met mijn vader naar de opticien ging voor een nieuwe bril, en hij ineens dubbel bleek te zien.” Hij gaat opnieuw in behandeling, maar ook daarna keert de tumor weer terug.

'Hij wilde mij in bescherming nemen'

“Hij stond aan de deur om het me zelf te vertellen,” zegt Jolijn. “Opnieuw schrok ik enorm, weer beweerde hij dat het allemaal wel goed kwam. Later heb ik van mijn moeder gehoord dat hij mij in bescherming wilde nemen en hij zich vaak sterker voordeed dan hij eigenlijk was.”

Jolijn met moeder — Jolijn met haar moeder.

Want het gaat inderdaad niet goed met Ben. Hij wordt steeds vaker opgenomen in het ziekenhuis. Het is zelfs zo ernstig dat een experimentele behandeling in Amerika, waarvoor hij in aanmerking komt, niet meer kan doorgaan. Jolijn slikt: “En dat betekende ook dat hij was uitbehandeld.”

Het is goed

Jolijn vindt het in die periode lastig om bij haar vader op bezoek te gaan. “Ik zag hem steeds verder aftakelen. Uiteindelijk heb ik hem gezegd: ‘Pap, als het voor jou klaar is, is dat goed.’”

Dat zijn precies de woorden die Jolijns vader nodig heeft. “Hij begon heel erg te huilen, heeft ook mijn broer om zijn zegen gevraagd en toen de euthanasieaanvraag ingediend.”

Breuk

Op maandag, de dag van Bens euthanasie, breekt Jolijns moeder een ruggenwervel als ze haar man rechtop wil zetten. “Ik zag mijn moeder groen en geel van de pijn op de bank liggen, en mijn vader die sowieso al ontzettend leed. Hij zei: ‘Breng me anders maar naar het ziekenhuis, dan ga ik daar wel dood.’ Dat vond ik zó erg, toen hij dat zei.”

'Hij was echt toe aan de dood'

“Ben je gek, zei ik hem. Dit doen we gewoon samen thuis.” En dus wordt zijn overlijden een dag uitgesteld. “Hoe stom het ook klinkt, dat was voor ons allemaal een tegenvaller. Je stelt je er toch op in,” legt Jolijn uit. “Ook arriveerden de rouwkaarten al, want zijn sterfdatum stond natuurlijk vast. Het was zo bizar dat hij zijn eigen kaart nog gezien heeft.”

Ze blijft de hele dag bij haar vader, om hem samen met haar broer te verzorgen. “Dat was heel fijn om te doen. Achteraf voelt het toch alsof het zo heeft moeten zijn.” Ze vervolgt: “Ik ben blij dat ik die dag zo duidelijk heb gezien dat hij op was. Hij was echt toe aan de dood.”

Vertel eens

Als het moment de volgende dag daar is, vertrekt Jolijn naar haar eigen huis. “Ik wilde er niet bij zijn, omdat ik hem graag levend wil herinneren. Mijn vader vond dat gelukkig helemaal oké,” vertelt ze dankbaar.

Thuis opent ze het boek Pap, vertel eens, een invulboek met allerlei vragen die ze haar vader cadeau heeft gedaan. “Hij was geen prater, terwijl ik juist nog alles van hem wilde weten nu het nog kon. Zo hoefde hij niet over zijn gevoelens te praten, maar kon hij het opschrijven. En daar heeft hij echt zijn levenswerk van gemaakt.”

Als hij overlijdt, bekijkt Jolijn de mooie dingen die haar vader haar in het boek toewenst. “Stiekem hoop ik dat je een lieve jongen tegenkomt, die van je houdt en samen oud met je gaat worden. Ik zit dan achter mijn sterretje en zal vanuit daar toekijken,” leest ze ontroerd voor.

Trots

Het schrijven bevalt Ben goed, want op de uitvaart blijkt dat hij voor Jolijn, haar broer en moeder ook een tekst heeft achtergelaten. “Ik weet niet meer precies wat erin stond, maar sowieso dat hij heel trots op me was,” glimlacht ze.

Ze heeft de tekst na de uitvaart niet meer teruggelezen. Dit kenmerkt Jolijns manier van rouwen. “Ik durf hier niet goed naar te kijken, hetzelfde heb ik met het invulboek. Soms ben ik bang dat de klap nog komt, omdat ik deze dingen vermijd. Maar ik voel gelukkig veel acceptatie rondom zijn dood. Het lezen komt wel zodra ik eraan toe ben.”

Klavertje vier

En over haar vader praten, dat doet ze wel graag. Dat gebeurt onder andere als mensen vragen naar de tatoeage op haar pols. “Mijn vader heeft vroeger van zijn ouders een klavertje vier gekregen, en hij heeft er voor mij ook een gezocht en gedroogd. Toen hij ziek werd, wilde ik graag dit klavertje laten tatoeëren, om mijn vader zo bij me te dragen.”

'De tattoo is echt iets van mijn vader, en ik vind het fijn als mensen dat zien er ernaar vragen'

“Mijn vader had een afschuwelijke hekel aan tattoos, dus ik durfde hem mijn plan niet goed te vertellen. Maar hij vond het gelukkig een mooi idee. ‘Zolang het maar bij deze ene blijft,’ voegde hij er wel aan toe,” lacht Jolijn. “Als mensen nu naar mijn tattoo vragen, maakt dat me trots. Het is iets van mijn vader, en ik vind het fijn als mensen het zien en ik dan over hem mag vertellen.”