Blog Eva | ‘Joël blijft voor altijd in mijn hart’

‘Mag mama even bij je komen liggen?’
Joël knikt. De bank beneden is niet ideaal om met zijn tweeën op te liggen. Maar Joël vindt het fijn om samen te zijn. Maandenlang heeft een van ons naast hem gelegen, ’s nachts maar ook tijdens middagslaapjes, tv momentjes of zelfs het eten. Hij hield onze hand stevig vast, bang dat we stiekem weg zouden gaan als hij sliep. In werkelijkheid gebeurde dat bijna nooit. We wilden graag bij hem blijven.

Hemel

Ik kruip naast hem op de bank en schuif de tafel aan zodat ik er niet af rol. Joël legt zijn armpjes om mijn nek.

‘Heb je pijn, mannetje?’ vraag ik.
‘Nee, Joël heb geen pijn aan hooffie. Waar ga je naartoe mama?’
‘Mama gaat nergens naar toe lieverd. Ik blijf gewoon bij je. Ga jij ergens naar toe?’

Joël blijft stil. Hij denkt duidelijk ergens over na. We hebben het wel eens voorzichtig over de hemel gehad. Dat God daar is en de Here Jezus. In God geloven, hebben wij vertaalt naar: dan woont de Here Jezus in je hartje. Ik heb geen idee wat Joël daarvan begrijpt. Maar hij is ervan overtuigd dat de Here Jezus in zijn hartje woont.

‘Waarom voer ik deze gesprekken met mijn driejarige ventje?’

‘Ga jij over een tijdje naar de Here Jezus?’, vraag ik hem.
‘Nee’, zegt hij resoluut, ‘de Here Jezus is eng.’
‘Oke’, zeg ik, ‘waar ga je dan naartoe?”
‘Ik ga naar de Here God, die is lief. De Here Jezus woont in mijn hartje.’ Hij legt zijn hand op zijn borst.
‘Wat ga je zeggen dan als je daar komt?’, vraag ik hem.
‘Nou gewoon: Hallo!’

Wat een heerlijk nuchter ventje is het toch. Gewoon: Hallo. Tja, wat zeg je anders?

Oneerlijk

De tranen springen in mijn ogen, emoties gieren door mijn lijf. Wat een oneerlijke wereld. Waarom voer ik deze gesprekken met mijn driejarige ventje? Ik wil dit niet. Hij hoort buiten te spelen, zich verheugen op pakjesavond, zijn broer pesten of stiekem de speeltjes van zijn zusje af te pakken.

‘Dikke tranen rollen over mijn wangen’

Dan kijkt Joël mij indringend aan met zijn prachtige ogen. Hij pakt mijn hand en legt die op mijn borst. ‘Maar Joël blijft wel altijd in Mama’s hartje’, zegt hij.

Dikke tranen rollen over mijn wangen, niet meer in staat om te praten. Zo is het! Joël blijft voor altijd in mijn hartje. En ik maar denken dat hij niets begrijpt van het leven, de dood, hemel en aarde. Hij weet misschien nog wel veel meer dan wij ooit kunnen bevatten.