
Marian (59) schreef een brief aan de agent die haar pleegzoon neerschoot: ‘Boosheid of verdriet halen Jerryson niet terug’
Vergeving na verlies
vandaag · 21:39| Leestijd:6 min
Update: vandaag · 21:49
Heel veel verdriet heeft Marian Eisden (59) na het plotselinge overlijden van haar pleegzoon Jerryson (15). Hij werd in september in Capelle aan den IJssel neergeschoten door de politie bij een incident bij de McDonalds. “Een week erna stuurde ik die agent een brief om te zeggen dat ik hem vergeef. Want God is liefde.”
Vanaf z’n babytijd woonde Jerryson bij Marian. “’Dat kind vertrouwt alleen jou’, zeiden mensen soms tegen me. Als hem iets gevraagd werd, keek hij altijd meteen naar mij. Op een gegeven moment zei ik dat hij zelf moest leren uiten wat hij wilde”, vertelt Marian. “We waren dol op elkaar. Ik was verschillende keren ziek en kreeg borstkanker. Tot vier keer toe werd ik doodverklaard.
Al die keren bad ik tot God of Hij me nu nog niet weg wilde nemen, maar pas als Jerryson vijfentwintig was, iets bereikt had en op eigen benen kon staan. Maar God besloot om Jerry naar Huis te halen op z’n vijftiende.”
Eieren en spek
Marian herinnert zich die bewuste zondag op 21 september nog precies. “’Ik was net klaar met het ontbijt en toen kwam Jerryson de trap af. Hij vroeg of ik brood klaar wilde maken. Maar ik moest weg, dus ging hij terug naar boven. Toen besloot ik om tóch brood klaar te maken. Met eieren en spek, want daar hield hij van. Ik riep dat het ei klaar was en vertrok toen”, vertelt ze. “Ik kreeg later een appje van hem om te vragen of hij een blikje uit de koeling mocht pakken. Hij raakte nooit iets aan zonder het mij te vragen. Dit was de laatste communicatie.”
‘Ze zeggen dat ze hem hebben geblast!’
Later die dag belt Jerrysons nichtje. ‘Weet je waar Jerry is? Ze zeggen dat ze hem hebben geblast!’ “Ik begon helemaal de trillen en bad of het alsjeblieft niet waar zou zijn. Ik belde Jerryson en normaal nam hij altijd op of appte hij meteen terug. Nu bleef het stil. Ik ging naar Capelle en de politie vroeg bepaalde kenmerken. Jerryson had bijvoorbeeld een tatoeage met mijn naam en droeg een zilveren ketting. Het bleek inderdaad om hem te gaan”, vertelt ze geëmotioneerd.
“Ik voelde meteen heel veel verdriet. Hij was mijn baby, mijn kind. Dit had ik hem niet gegund. Ik vind het heel erg hard en pijnlijk dat hij op deze manier om het leven kwam. Waarschijnlijk door een grote inschattingsfout. De recherche onderzoekt het nog, dus ik wacht het af.”
Jerryson maakte het verschil
Marian weet wie en hoe Jerryson was en dat is heel belangrijk voor haar. “Het was een hele lieve jongen. Van zijn klasgenoten en hier op straat hoor ik hoe lief en behulpzaam hij was. Een meisje vertelde dat ze gepest werd en dat Jerryson voor haar opstond. Hij maakte het verschil op school. Die wetenschap geeft me rust en troost”, vertelt Marian. “Ik werd uitgenodigd op school en we lachten en huilden samen. ‘Oma, we zijn er voor jou’, zeiden ze. Mijn tuin lag vol met bossen bloemen, chocolaatjes en zelfgemaakte dingen voor Jerryson. Dat deed me ontzettend goed.”
Uit liefde reageren
Een week na het overlijden van Jerryson, schrijft Marian een brief aan de agent die de kogel op hem afvuurde. “Ik dien een levende God. Hij zegt in de Bijbel dat je je niet moet verzetten als iemand jou kwaad doet. Als iemand je op de ene wang slaat, moet je de andere toekeren. Jezus werd zelf bespuugd en geslagen, maar doorstond alles uit liefde voor ons. Dat vind ik belangrijk om te bedenken. In onze maatschappij zijn we alles aan het verliezen door haat en nijd. Het is belangrijk om meer empathie voor elkaar te krijgen en uit liefde te reageren”, benadrukt ze.
“We moeten de politie niet als tegenstander zien, maar als hulp voor ons. Ik probeer te bedenken wat zich afspeelde in het hoofd van de politieman en hoe hij tot deze daad kwam. Er waren zoveel andere mogelijkheden, zoals een schot naar boven. Maar we zijn mensen en maken allemaal fouten. We moeten accepteren dat we fouten maken en onszelf leren vergeven. Dat schreef ik aan die politieman en ook dat ik hem vergeef. Want God is liefde. Ik hoop dat het hem tot steun is.”
Likje aan mijn oor
Marian mist haar pleegzoon enorm. “Als hij thuiskwam, vroeg hij altijd meteen waar ik was. Dan kwam hij naar me toe. Ook vroeg hij vaak wat we gingen eten. En als hij me in huis voorbijliep, gaf hij altijd een kusje of likje aan mijn oor. Dat mis ik het meeste”, vertelt Marian. Ze probeert haar stem weer onder controle te krijgen. “Als ik ’s avonds uit mijn werk kom, moet ik vaak huilen. In mijn kamer staat een tafeltje met een foto van Jerryson met een kaars en wat spullen die klasgenoten maakten.
Elke ochtend groet ik hem, ga ik met mijn vinger over zijn gezicht en praat ik tegen hem. ’s Avonds voor ik ga slapen, sta ik weer bij hem en wens ik hem een goede nacht. Dan ga ik naar boven. Ik ben blij dat ik alles aan God kan vertellen en Hem mijn vragen kan stellen. Ik krijg soms ook antwoorden, bijvoorbeeld door wat andere mensen tegen mij zeggen. Dat troost me.”
Niet oordelen
Het meest pijnlijke vindt Marian dat Jerryson in zijn laatste momenten alleen was. “Hij keek vaak naar mij op om hulp. Nu was hij helemaal alleen. Dat doet pijn. Maar boosheid of verdriet halen hem niet terug”, huilt ze. “Daarom moet zijn dood voor mij een opstaan zijn voor andere kinderen, zoals Jerrysons klasgenoten. Ik bid elke dag om kracht voor hen. Wat ik voor Jerry voelde, voel ik ook voor hen. Ik wil dat ze weten dat ze van waarde zijn. Ik doe ook een wake-up-call dat ze elkaar moeten respecteren en niet moeten oordelen naar wat ze zien. Het is belangrijk om te kijken naar wat erachter zit.
Voor Jerryson was iedereen van dezelfde waarde. Hij vertrouwde anderen, zag geen kwaad in hen en kon onvoorwaardelijk voor iemand staan. Hoewel ik altijd probeerde om niet te oordelen, leerde ik hierin van hem. Ik doe nu nog meer mijn best om niet met een vinger te wijzen naar anderen. Elke dag bid ik om goede woorden, zodat ik iets voor anderen kan betekenen.”
Fingerprint
Onlangs was het Jerrysons geboortedag. Toen ging Marian naar zijn klas. “Ik gaf zijn klasgenoten een sleutelhanger met een foto van Jerryson. Op de achterkant staat zijn vingerafdruk met de tekst: ‘God called you home, but left your fingerprint behind to remind me: Love never dies’”, leest ze voor. “Zo wil ik hen eraan herinneren dat liefde nooit doodgaat. Zodat ze leren omkijken en zorgen voor elkaar. Dat is mijn doel.”
- Cadeau voor jou: gratis tegel met 'Geloof, hoop en liefde'
Cadeau voor jou: gratis tegel met 'Geloof, hoop en liefde'
Meest gelezen
- ‘We gingen met zijn elven naar de Ardennen, en kwamen met zijn tienen terug’
Ik mis je, vrijdag 21 november, NPO 1
‘We gingen met zijn elven naar de Ardennen, en kwamen met zijn tienen terug’
- Ossip (15) overlijdt tijdens een routineoperatie: ‘Ik dacht dat er niks mis kon gaan’
Vrienden na het Leven, seizoen 3, aflevering 6
Ossip (15) overlijdt tijdens een routineoperatie: ‘Ik dacht dat er niks mis kon gaan’
- Blog Jurgen | 'Ik heb geen vrienden, en dat is oké'
'Als papa doodgaat, kunnen jullie het allerkleinste zaaltje boeken'
Blog Jurgen | 'Ik heb geen vrienden, en dat is oké'
Lees ook
- Marian (59) schreef een brief aan de agent die haar pleegzoon neerschoot: ‘Boosheid of verdriet halen Jerryson niet terug’
Vergeving na verlies
Marian (59) schreef een brief aan de agent die haar pleegzoon neerschoot: ‘Boosheid of verdriet halen Jerryson niet terug’
- Ossip (15) overlijdt tijdens een routineoperatie: ‘Ik dacht dat er niks mis kon gaan’
Vrienden na het Leven, seizoen 3, aflevering 6
Ossip (15) overlijdt tijdens een routineoperatie: ‘Ik dacht dat er niks mis kon gaan’
- ‘Het lichaam rouwt en jammert, daar moet je gehoor aan geven’
‘Het lichaam rouwt en jammert, daar moet je gehoor aan geven’






