'Na de dood van mijn zoon Tim moest ik opnieuw leren leven'

In de zomer van 2019 rijdt Tim alleen op zijn motor door de Oostenrijkse bergen. Hij is bijna 23 jaar en voelt zich on top of the world. Tim is net schoon verklaard. De kanker in zijn been is succesvol behandeld. Direct na het goednieuwsgesprek met zijn arts rijdt hij door naar de motorbeurs, waar hij de motor van zijn dromen koopt. Een beter cadeau om het leven te vieren bestaat niet voor Tim.

Willem-Jan bewondert zijn zoon om zijn enorme levenslust. “Als Tim ergens zijn zinnen op zette, ging hij er vol voor. Toen hij een baan wilde als werktuigkundige sleepte hij na zijn stage een vaste aanstelling in de wacht. En ja, de motor die hij zo graag wilde, kwam er dus ook.”

Ultieme vrijheid

Willem-Jan geniet als hij zijn zoon motor ziet rijden. “Tim versmolt met de machine. Ze werden echt samen een.” Motorrijden geeft Tim een gevoel van vrijheid. Hij trekt er vaak op uit. Zo ook op de avond van het fatale ongeluk.

Willem-Jan: “Na het eten maakte Tim een ritje. Hij had nachtdienst en zou na een uur weer thuis zijn, maar Tim kwam niet thuis. Mijn vrouw Christianne en ik werden onrustig toen hij niet op ons appje reageerde. Dat was helemaal niets voor Tim.”

Voorgoed kapot

Tot twee keer toe belt Christianne de politie. Wanneer er rond elf uur ’s avonds twee agenten voor de deur staan, weet Willem-Jan genoeg. “Mijn wereld stortte in toen ik hoorde dat Tim was verongelukt. Van binnen ging ik kapot, voorgoed, zo bleek. Niets verzacht de pijn van het gemis van een kind.”

De oorzaak van Tims fatale ongeluk is niet bekend. Het vermoeden bestaat dat Tim moest uitwijken waardoor hij tegen een vangrail reed. Hij was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats.

Liefde die tastbaar wordt

“Christianne en ik wilden ons kind meteen zien, maar we moesten wachten. Tims lichaam was door het ongeluk ernstig beschadigd. Caroline, een betrokken medewerker van het uitvaartcentrum, zette alles op alles om Tim voor ons toonbaar te maken.”

“Caroline zei: ‘Deze jongen heeft ouders. Voor hen moet ik mijn best doen. Zij zullen het beeld van Tim in het mortuarium voor altijd op hun netvlies houden’. Als iemand zich zo over je kind ontfermt tijdens zo’n inktzwart moment geeft dat troost. Carolines liefde was haast tastbaar toen we de ruimte in kwamen.”

Herdenkingstocht

Om drie uur ’s nachts kunnen Willem-Jan en Christianne eindelijk naar hun kind. “Tim zag er zo tevreden uit,” weet Jan-Willem nog. “Het leek net of hij sliep. Om zijn mond lag een glimlach. Door de klap moet hij meteen buiten bewustzijn zijn geweest. Hij heeft geen pijn geleden. Het leek alsof we dat konden zien.”

Willem-Jan kan niet bevatten dat zijn zoon is overleden en toch moet hij Tims uitvaart regelen. Familie, vrienden, kennissen en collega’s blijken een grote steun. “De herdenkingstocht die Tims maten van de motorclub organiseerden, vergeet ik nooit meer. Met brandende fakkels in hun hand reden ze naar de plek van het ongeluk om daar stil te staan bij Tim. Letterlijk.”

Erehaag van motoren

Tim ligt thuis opgebaard in de garage waar hij zo graag was. Als zijn kist naar de aula wordt gedragen waar de afscheidsdienst plaatsvindt, vormen zijn vrienden een erehaag met ronkende motoren. Willem-Jan is nog steeds onder de indruk als hij aan dat gebaar denkt. Tims motor wordt naar binnen gereden en komt naast Tims kist te staan.

De crematie is op Tims geboortedag. Tijdens zijn afscheidsdienst realiseert Willem-Jan zich dat het ziekenhuis waar zijn zoon precies 23 jaar geleden ter wereld kwam op een steenworp afstand ligt. “Alles leek samen te komen die dag. De levenscirkel van Tim was rond.”

Uitwaaien langs de waterkant

Na Tims uitvaart valt Willem-Jan in een donker gat. “De pijn in mijn hart slijt nooit, maar ik raak eraan gewend. Het voelt alsof ik opnieuw moet leren leven. Maar hoe Christianne en ik ook ons best doen, er blijven momenten waarop we het niet kunnen bevatten. Het helpt dan om uit te waaien langs de waterkant. Terwijl we wandelen en praten, daalt het besef dan in dat we Tim echt kwijt zijn.”

Willem-Jan en Christianne gaan door, voor hun dochter Annemieke én voor Tim. “Ik weet zeker dat Tim wil dat we verder leven. Dat voel ik ook heel sterk. Ik geloof dat Tims ziel er nog is. Soms laat hij dat ook zien. Vooral tijdens de donkere maanden als de kerstlichtjes hangen, geeft hij ons tekens.”

Teken van Tim

“Verklaren kunnen we het niet, maar vaak springen de lichtjes spontaan aan als we over Tim praten of sterk aan hem denken. Ik heb de lichtsnoeren meerdere keren gecontroleerd, maar niets bijzonders gevonden."

"Het geeft troost dat Tim ons laat voelen dat hij nog bij ons is. Hij inspireert ons iedere dag om er iets van te maken. Als ik aan onze zoon denk, voel ik verdriet, maar ook onnoemelijk veel liefde en kracht.”

• Tessa's dochter (1,5) overlijdt plotseling: ‘Dat ik niet meteen ben gaan kijken, neem ik mijn hele leven mee’

  Tessa's dochter (1,5) overlijdt plotseling: ‘Dat ik niet meteen ben gaan kijken, neem ik mijn hele leven mee’

• Nikki verliest haar baby: ‘Hij heeft gevochten als een leeuwtje’

  Nikki verliest haar baby: ‘Hij heeft gevochten als een leeuwtje’