Iris verliest haar dochtertje Sofie: 'Ze was zo ziek, dat ik haar uit liefde moest laten gaan'

Dankzij een IVF-traject van ruim vier jaar werd Iris zwanger van haar oudste dochter Roos (2,5). “Omdat het zolang duurde voordat ik zwanger was geraakt, besloten mijn toenmalige partner en ik om vrij snel na Roos’ geboorte voor een tweede kindje te gaan.” Tot hun verbazing was Iris dit keer meteen zwanger. “Ik was blij verrast, maar had tegelijkertijd een vreemd onderbuikgevoel. Diep van binnen voelde ik dat er iets niet goed was.”

De achtwekenecho liet echter niks afwijkends zien. “Het hartje klopte en het kindje bewoog goed.” Hooguit liep het kindje enkele dagen achter qua groei. “Daar hoefden we ons volgens de verloskundige geen zorgen om te maken, maar voor mij bevestigde dit mijn voorgevoel. Dit had ik tenslotte ook niet gehad bij onze oudste dochter. Bij háár zwangerschap liep alles volgens het boekje en had ik nooit het gevoel gehad dat er iets mis was.” Iris is ervan overtuigd dat je hier als moeder een soort oerinstinct voor hebt.

Echo

Zenuwslopende weken volgden. Het lukte Iris niet om van haar zwangerschap te genieten. Toen zij dertien weken zwanger was, kreeg zij opnieuw een echo. “Tijdens deze echo werd het kindje wat uitgebreider onderzocht. Alles zag er goed uit, wel was ze nog wat klein en was haar rechterarmpje niet zichtbaar.”

De verloskundige dacht dat het kindje in een verkeerde hoek lag en maakte zich hier niet druk om. Iris daarentegen wel. “Ik sprak meteen mijn voorgevoel uit en vroeg of ze nogmaals op zoek wilde gaan naar het armpje.” Na uitgebreider onderzoek werd duidelijk dat er inderdaad iets mis was; er ontbrak een botje in het rechterarmpje. “Daar was gelukkig goed mee te leven, dacht ik meteen opgelucht.”

Vruchtwaterpunctie

De verloskundige verwees Iris naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. “Ik kreeg een vruchtwaterpunctie om bepaalde syndromen uit te sluiten.” Vol spanning wachtte Iris de uitslagen af. “Toen het verlossende telefoontje kwam en er geen enkel syndroom was aangetroffen, was ik enorm opgelucht. Ik vroeg mezelf af of ik het dan toch mis had gehad en durfde eindelijk van mijn zwangerschap te genieten. We vertelden iedereen dat we weer een meisje zouden krijgen.”

’s Avonds kreeg Iris opnieuw de sterke overtuiging dat er iets niet in orde was met haar kindje. “Ik hield mezelf voor dat ik niet zo negatief moest doen.” Die nacht droomde Iris dat zij aan het bevallen was en het kind niet leefde. “Ik raakte er nog meer van overtuigd dat er iets mis was met dit kindje.” Er zat voor Iris niks anders op dan de twintigwekenecho af te wachten en te hopen dat deze zou uitwijzen dat ze het mis had.

"Het ziet er niet goed uit!"

Gespannen ging Iris naar de twintigwekenecho. “De echoscopist zag vrijwel meteen iets afwijkends aan haar niertjes. Na uitgebreider onderzoek zei ze: ‘Het ziet er niet goed uit’. Ik zei meteen: zie je wel!” Waar Iris vanaf het begin van haar zwangerschap bang voor was geweest, kwam uit; er was iets met haar kindje. “We belandden in een rollercoaster. Nierspecialisten vertelden ons dat je maar één nier nodig hebt om te kunnen leven, maar ons kindje had twee hele slechte nieren. Ze zou na haar geboorte meteen een donornier nodig hebben. Die zijn nagenoeg niet te vinden voor baby’s. De andere optie was aan de nierdialyse.”

Er werd verder onderzoek gedaan. “De artsen ontdekten dat het kindje in mijn buik - we noemden haar Sofie - ook geen slokdarm had en dat haar anusje dichtzat. Er kwam elke keer iets bij. Ik vroeg de artsen waarom dit niet uit de vruchtwaterpunctie naar voren was gekomen. Ze legden uit dat het enige syndroom dat niet naar voren komt tijdens de vruchtwaterpunctie VACTERL-associatie was. Een aandoening waarbij kinderen een combinatie hebben van meerdere aangeboren afwijkingen. Soms heeft een kindje maar één afwijking zoals alleen iets aan het armpje; Sofie had zo’n beetje alle afwijkingen die hoorden bij dit syndroom.”

'We keken elkaar aan en vroegen: voor wie doen we dit?'

Iris en haar ex-partner reden na dit verschrikkelijke nieuws verslagen naar huis. “Niemand vertelde ons wat we moesten doen, maar we voelden wel aan dat we voor een moeilijke beslissing stonden en maar weinig tijd hadden om hierover na te denken; ik was al 22 weken zwanger. Ik dacht alleen: kunnen we niet ergens een nier vandaan toveren? Ik wilde haar met alle liefde mijn eigen nier geven.”

’s Avonds op de bank drong de ernst van de situatie pas echt door. “We keken elkaar aan en vroegen: voor wie doen we dit? Voor onszelf of voor ons kindje? Als we de zwangerschap door zouden zetten, deden we dat niet voor het kindje; ze zou geen leven hebben. Vanaf haar geboorte zou ze operaties moeten ondergaan. Haar levensverwachting was kort. Het was te veel bij elkaar wat ze had. Met pijn in ons hart, maar vanuit onze diepe liefde voor haar, besloten we de zwangerschap af te breken.”

'Mijn moederhart kon haar niet loslaten'

Op 14 maart 2024 werd Iris ingeleid. “In niets leek deze bevalling op mijn eerdere bevalling. Het was vreselijk; ik wist dat dit voor Sofie het beste was, maar mijn moederhart kon haar niet loslaten. Tijdens de bevalling was ik doorlopend met haar in gesprek. Ik heb haar gezegd hoeveel we van haar houden en dat ik hoopte dat ze onze keuze begreep, een keuze die we uit liefde voor haar maakten.” Die nacht, op 15 maart 2024 om 3:38 uur, werd Sofie Noë stilgeboren.

“Ze was zo mooi”, verzucht Iris liefdevol. “Ze leek exact op haar zus Roos. Aan de buitenkant was het een heel gaaf kindje, alleen haar armpje was uniek.” Maar toen Iris haar wat aandachtiger bekeek, viel het haar op dat ook haar oortjes ontbraken. “Dat was op de echo’s niet zichtbaar geweest. Er was zoveel met Sofie aan de hand, dat ze niet alleen heel veel had moeten lijden, maar waarschijnlijk ook niet lang had geleefd. Vermoedelijk was er daarnaast ook iets mis met haar oogjes, maar dat zullen we nooit met zekerheid weten. Wat we wél weten, is dat haar veel lijden bespaard is gebleven.”

Afscheid

Samen met de familie namen de gebroken ouders afscheid van de kleine Sofie. “We hebben echt de tijd genomen voor dit moment.” Stichting Still kwam in het ziekenhuis om foto’s van Sofie te maken. “Deze foto’s zijn zo waardevol; een tastbaar bewijs van haar bestaan.” Na het uitgebreide afscheid werd Sofie gecremeerd. “Op haar geboortekaartje staat: Met liefde gedragen, uit liefde laten gaan.” Hoeveel pijn het ook doet, Iris heeft vrede met haar beslissing.

“Ik heb thuis een hartjesbakje staan, met de as van Sofie en omringd door tekeningen van Roos. Dit is ons speciale gedenkplekje, waar ik elke avond kaarsjes voor Sofie aansteek.” Iris vindt het een fijn idee dat Sofie thuis is. “Roos pakt het bakje met as weleens en zegt dan: ‘Ha zusje, goedemorgen!’ Laatst wilde ze ermee spelen. Dat kan natuurlijk niet, maar ik vind het wel een mooi idee dat ze ermee bezig is.”

'Ik was kraamvrouw, maar had geen baby'

De periode na de bevalling was zwaar voor Iris. “Ik was kraamvrouw, maar had geen baby. Mijn borstvoeding kwam op gang, maar ik had geen kindje om te voeden.” Psychisch had ze het hier zwaar mee. “Het is dat Roos voor afleiding zorgde; anders zat ik er al helemaal doorheen. Ik miste Sofie verschrikkelijk”, zegt Iris verdrietig.

“Elke keer als ik iemand met een kinderwagen zag lopen, kreeg ik een steek in mijn hart. Ook telde ik in mijn hoofd de zwangerschapsweken door. Op de uitrekende datum had ik het heel moeilijk. Ik bleef mezelf doorlopend voorhouden dat het leven te zwaar was geweest voor Sofie en dat dit beter was.” De spanningen eisten zijn tol. “De relatie met mijn ex-partner liep helaas stuk; we gingen allebei anders met ons verdriet om en groeiden uit elkaar.”

Sterfdag

“Op 14 maart was Sofies sterfdag. Samen met mijn ouders en Roos aten we taart en vierden we haar bestaan. Ik heb samen met Roos een ballon met een tekening opgelaten. Niet dat Roos het helemaal begrijpt, maar ik wil haar hier wel bij betrekken. Ik geloof dat Sofie ergens is waar ik haar ooit weer zal zien en ben ervan overtuigd dat ze met ons meekijkt en heeft gezien dat we een ballon voor haar hebben opgelaten. De gedachte dat ze niet helemaal weg is, geeft mij troost. Ik zeg ook altijd dat ik twee prachtige dochters heb; één diep in mijn hart en de ander in mijn armen.”

Er zal altijd een stukje uit Iris hart ontbreken. “Zij is dagelijks in mijn gedachten en geeft mij kracht om door te gaan, ook tijdens momenten dat ik er diep doorheen zat en mezelf afvroeg wat het doel van mijn leven was. Lange tijd voelde ik me schuldig als ik lachte, maar ik besef nu dat Sofie dat nooit had gewild. Ik kan weer genieten! Ook na het verlies van mijn kindje en de pijn die ik dagelijks meedraag."

• Alicia en Stefan verliezen hun kindje: ‘Ik beloofde mijn dochter goed voor mama te zorgen’

  Alicia en Stefan verliezen hun kindje: ‘Ik beloofde mijn dochter goed voor mama te zorgen’

• Ramon verliest één van zijn tweeling: ‘Ik hield tegelijkertijd dood en leven in mijn armen’

  Ramon verliest één van zijn tweeling: ‘Ik hield tegelijkertijd dood en leven in mijn armen’