Alicia en Stefan verliezen hun kindje: ‘Ik beloofde mijn dochter goed voor mama te zorgen’

“Toen ik vermoedde dat ik in verwachting was, deed ik stiekem een test”, vertelt Alicia. Ze is dan bijna twee jaar samen met Stefan, maar bewust bezig met zwanger worden is het stel niet. “Ik was behoorlijk nerveus toen ik die test deed, en stopte de test snel – met zover ik zag een negatieve uitslag – in de zak van mijn badjas toen ik Stefan eraan hoorde komen. Ik wilde niet dat hij door zou hebben dat ik die test deed.”

Aandacht er niet bij

Een halve dag later besluit Alicia Stefan toch te vertellen over de zwangerschapstest. “’Kijk, een negatieve test', zei ik teleurgesteld tegen hem. Maar toen ik de test tevoorschijn haalde, was er een duidelijk plusje op af te lezen! We waren in verwarring: klopte de uitslag wel? Kort daarna vertrokken we naar een voetbalwedstrijd van Feyenoord, maar zelfs Stefan kreeg daar niet veel van mee.”

Nog voor de wedstrijd afgelopen is, gaan Stefan en Alicia langs de winkel om nog een test te kopen. En ook die geeft een positieve uitslag. “Ons hart ging echt tekeer en we hielden elkaar stevig vast. Het voelde zo onwerkelijk, maar we waren heel blij.”

Bijzondere datum

“De eerste echo die we deden, zag er helemaal goed uit. We kregen te horen dat de uitgerekende datum 5 juli was; de verjaardag van de oma van Stefan. Dat vonden we heel bijzonder.” Met elf weken zwangerschap wordt de nekplooimeting gedaan. Daar komt uit dat de plooi iets te breed is. “Daar maakten we ons wel zorgen over, omdat er sprake zou kunnen zijn van een syndroom.”

Het stel krijgt daarom voor de zekerheid een uitgebreide echo in het ziekenhuis, waarmee alle structuren van de baby worden bekeken. “Alles zag er goed uit, en de nekplooi was weer binnen de marge. De echoscopist gaf wel aan voor de zekerheid de 20-wekenecho in het Erasmus ziekenhuis te laten doen. We waren zo blij dat we de geboortekaartjes gingen maken.”

Stefan: “Bij de zestien weken echo hoorden we dat we in verwachting waren van een dochter, net wat ik al dacht. Dat vonden we zo leuk! Ik bestelde een taart met roze vulling, die we met twintig weken zwangerschap wilden aansnijden in aanwezigheid van onze familie.”

Vreemde sfeer

Maar de 20-wekenecho duurt langer dan eerdere echo’s. Alicia: “Stefan en ik keken elkaar aan omdat er een rare sfeer hing. De echoscopist zei een hele tijd niets, totdat ze mededeelde er iemand anders bij te halen. En toen kwam er een hele lading slecht nieuws.”

De arts vertelt dat de hersenstructuur van de baby in Alicia’s buik niet goed is aangelegd. Er zit namelijk een gat met vocht in de hersenen, en het deel dat de hersendelen verbindt, ontbreekt. Ook zijn de ogen en de gehoorgang te klein en is de wervelkolom niet intact en ligt het hartje in het midden. “Elk onderdeel hiervan los had nog goed kunnen komen, maar de combinatie van al deze dingen niet.”

Het voelt voor Alicia en Stefan alsof de grond onder hun voeten wegzakt. “We voelden ongeloof, en stonden op weke benen. Nergens hadden we meer zin in.”

Onmogelijke keuze

Er volgen extra echo’s. “De artsen hadden het over het afbreken van de zwangerschap omdat het niet meer goed zou komen. De klinisch geneticus zei: hou er rekening mee dat ze lichamelijk en geestelijk zwaar beperkt zal zijn bij de geboorte. Ze zal niet kunnen horen of zien, niet kunnen zitten of lopen, en niet aan kunnen geven wanneer ze pijn heeft. Maar ik dacht alleen maar: dit is mijn kindje, dat ik voel in mijn buik.”

Alicia belt haar werk af. Binnen vier weken – voordat de baby meer bewustzijn zou hebben – moeten zij en Stefan besluiten of ze de zwangerschap doorzetten of afbreken. Alicia: “De klinisch geneticus mocht niet zeggen dat we de zwangerschap moesten stoppen, maar ze zei wel dat onze dochter geen kwaliteit van leven zou hebben en wellicht zelfs niet levensvatbaar zou zijn bij de geboorte. Stefan en ik waren ervan overtuigd dat het eigenlijk niet aan ons was om een leven af te breken. We moesten een keuze maken die we helemaal niet wilden maken.”

'Ik wil dit niet'

Alicia: “Ik hield hoop dat het kindje het zou redden, en dacht ieder scenario uit om haar maar niet te hoeven verliezen. Wellicht zou alles beter zijn bij nieuwe echo's.” Het stel wordt aan een rouwcoach verbonden, waarmee het in die vier weken twee gesprekken voert. Ook zoekt Alicia contact met een vriendin die met 24 weken zwangerschap een kind heeft verloren. “Het hielp om met haar te praten.”

Stefan en Alicia besluiten naar de adviezen van de artsen te luisteren en de zwangerschap af te breken. “Als we in het ziekenhuis waren en daar kinderen met een handicap zagen, dachten we steeds: dat kindje kan nog wel zien of horen. Dat kan onze dochter allemaal niet. Ze zou zich niet kunnen ontwikkelen. Maar toen de arts aan mij vroeg wanneer ik opgenomen wilde worden voor de kunstmatige bevalling, dacht ik toch: ik wil dit niet.”

Geboorte

Een paar dagen voordat Alicia wordt opgenomen, gaat het stel er even tussenuit. Stefan: “We zaten in een hotel met zwembad, en namen daar echt de tijd om nog voor onze dochter te zorgen. Iedere avond masseerde ik Alicia’s buik.”

Terwijl de sneeuw valt, wordt de bevalling opgewekt en wordt Darlene - vernoemd naar Lenie, de oma van Stefan - met 22 weken geboren. Alicia: “Ze had nageltjes, wimpers en zag er zo mooi uit. Ik dacht: hebben ze het wel goed gezien? Alles zat erop en eraan.” Na een paar uur overlijdt ze in Alicia's armen, waarna ze wordt meegenomen om hand- en voetafdrukjes te maken. Er worden nog een MRI-scan en röntgenfoto's gemaakt, die bevestigen dat Darlene vanbinnen niet intact is.

“Ik vind het mooi dat we haar nog liefde hebben kunnen laten voelen”, vertelt Alicia. “Toen ik hoorde dat Darlene terug was van het afdrukken maken, was ik me er enorm van bewust dat ik mijn overleden dochter zou zien als ik me op het bed zou omdraaien. Dan zou ik weten of het allemaal echt gebeurd was. Dat moment was echt niet te omschrijven. Ik zag mijn kindje, een klein popje in het water, 26 centimeter groot. We voelden ons afschuwelijk.”

Alleen wij drieën

Stefan: “We mochten Darlene mee naar huis nemen, en konden haar in ijskoud water bewaren. Met z’n drieën zijn we een keer naar buiten gegaan, Darlene onder Alicia’s jas. En we hebben met elkaar nog een keer Feyenoord gekeken. Iedere avond lazen we haar voor.” Alicia: “Het was alsof alleen wij drieën er waren, en er niets meer om ons heen bestond.”

Uitvaart

Darlene wordt voor haar uitvaart in een speciale vlinderkamer gelegd, waar een intieme groep afscheid van haar neemt. Alicia: “Stefan en ik hadden daar samen een uur de tijd om afscheid van haar te nemen, maar het voelde als vijf minuten. Ik wilde haar niet loslaten.” Stefan: “Ik beloofde mijn dochter goed voor mama te zorgen.”

Rauwe rouw

Na de uitvaart raken Stefan en Alicia in een diep dal. Alicia wil niet meer eten of drinken en kan alleen maar slapen. Stefan zorgt voor haar, maar sluit zich daardoor ook af voor zijn eigen emoties. Ze gaan allebei anders om met de rouw, maar raken elkaar niet kwijt. “We herinnerden ons dat de rouwcoach ons hiervoor had gewaarschuwd, dus begonnen we elkaar meer ruimte te geven in de rouw.”

Samen storten ze zich op het klussen in hun nieuwe huis. Stefan: “We hebben het gekocht met het idee dat we dan iets hadden om onze zinnen op te verzetten. Dat heeft ons goed gedaan.” En dan, een paar maanden later, is Alicia weer in verwachting. “Toen we hoorden dat de uitgerekende datum weer 5 juli was, hadden we allebei kippenvel. Dat kon geen toeval zijn. En toen bleek het ook nog een meisje te zijn.”

'Zij heeft mij gered'

De zwangerschap verloopt voorspoedig, tot Alicia met 27 weken veel bloed verliest. De placenta blijkt verkeerd te liggen. “We dachten direct: het is voorbij, dit kan niet goed zijn.” Alicia moet stoppen met verbouwen en werken, maar met 38 weken wordt met een geplande keizersnede een gezonde dochter geboren: Isabella Odalene, vernoemd naar haar oma's en naar haar kleine, grote zus.

Alicia: “Zij heeft mij gered, zo voelt het. Isabella – nu bijna één jaar oud – geeft hoop en troost. Stefan en ik vertellen haar over haar zus in de hemel. We hebben in de woonkamer een speciale doos staan met daarin dingen die ons aan Darlene doen denken, zoals kleertjes, knuffeltjes en boekjes.” Stefan: “We geloven dat zij op ons wacht en dat we haar gaan weerzien.”

• Ramon verliest één van zijn tweeling: ‘Ik hield tegelijkertijd dood en leven in mijn armen’

  Ramon verliest één van zijn tweeling: ‘Ik hield tegelijkertijd dood en leven in mijn armen’

• Gedichten bij overlijden

  Gedichten bij overlijden