Gedicht | Nu jij er niet meer bent

Nu jij er niet meer bent

Nu jij er niet meer bent,
is niets meer wat het ooit leek te zijn.
De zon is verbleekt, alles wat was lijkt nu ijdele schijn
en de tijd omklemt traag ieder uur, ieder moment.

Kleurloos kruipen de dagen voorbij,
en ik zoek jou overal, binnen en buiten mij,
ik verdwaal, in mijn eigen radeloosheid gevangen
ik zoek jou in het labyrint van mijn verlangen.

Is er iemand, iets dat ons draagt jou, mij, ons allen?

Als een glimp in de verte, dichtbij onaanraakbaar
een schim in de nacht, onaantastbaar, ongenaakbaar.
Ben jij hier in deze leegte, in dit bodemloze vallen?
Is er iemand, iets dat ons draagt jou, mij, ons allen?

Of is dit een spoor van hoe het ooit zal zijn,
voorbij de krampachtigheid, het scheiden en de pijn
als zoeken vinden wordt en weggaan ’n thuiskomen,
wij als druppels samenvloeien in de oceaan van eeuwig stromen?

Sabine Nijland

Disclaimer
Dit gedicht is met toestemming van uitgeverij Adveniat overgenomen uit de bundel Om wie jij bent van Sabine Nijland. Kopiëren, verspreiden en elk anders gebruik van deze inhoud is niet toegestaan zonder toestemming van de uitgever.