Iemand nooit meer zien. Nooit meer vertellen hoeveel je van iemand hield. Dat idee is ondraaglijk. In het gedicht “Nooit meer is altijd” dicht Margreet Jansen over deze pijn en hoe zij hiermee omgaat.
Dit gedicht komt uit haar bundel Ik mis je in alle kleuren, waarin Margreet dicht over rouw en verlies.
Nooit meer is altijd
Het heeft nu lang genoeg geduurd dat je dood bent kom maar weer terug
want nooit meer kan ik niet voelen
ik kan er niets bij denken
misschien helpt het als ik eerst probeer te zorgen dat ik het red tot morgen
en dan weer een dag erbij misschien soms drie zodat ik je in stukjes mis en steeds het einde zie
