Gedicht | ‘Dans tot je de weg weer weet’
Helemaal los gaan. ‘Dansen tot je de tijd vergeet.’ Als je rouwt om het verlies van een dierbare, wil je soms je verdriet even niet voelen. Bijvoorbeeld door heel hard te dansen. Over dat gevoel schrijft Imgmar Heytze heel treffend in zijn gedicht ‘Los’.
Los
Dans en je weet dat je bestaat
Dans een dans op hete kolen
Dans de gaten in je zolen
Dans tot de planeet vergaat
Dans als alles is gezegd
Dans tot je de tijd vergeet
Dans zoals je ademhaalt
Dans tot je de weg weer weet
Dans om nooit meer stil te staan
Dans de sterren en de maandag
Dans de bomen en het bos
Niets meer vast en alles los
Imgmar Heytze
Kracht
Handvat
Alle gedichten en teksten bundelde Leo Feijen in het boek Leven met de dood. ‘Een bundel die woorden geeft waar vaak geen woorden zijn. Als een overzichtelijk houvast in het niemandsland van de dood. Als een troost in de achtbaan van emoties en zinloosheid. Als een handvat om het leven te omarmen waar het overlijden alles uit handen heeft geslagen’, schrijft Feijen.
‘Woorden geven waar vaak geen woorden zijn’
Het gedicht Los is met toestemming van uitgeverij Ten Have overgenomen uit deze bundel. Kopieëren, verspreiden en elk ander gebruik van deze inhoud is niet toegestaan zonder toestemming van de uitgever.
