Gedicht | Gebed: ‘Doorbreek de stilte!’

Doorbreek de stilte

Ik vouw mijn handen
maar mijn mond blijft stil
Ik weet niet wat ik zeggen moet
en of ik eigenlijk wel bidden wil
Het liefst wil ik schreeuwen, schelden en gillen
ik weet niet wat ik hiermee aan moet
ik zou het zo graag anders willen.

Mijn hart is verdrietig en doet zeer
waarom deze lijdensweg?
Ik kan gewoon niet meer

Wederom vouw ik mijn handen,
ik schreeuw het uit naar U
doe er toch iets aan!
Het is niet eerlijk, help ons nu!

En dan blijft het stil…
is dit dan echt Uw wil?
Ik kan het niet geloven
ik wil het niet eens weten
soms voelt het zo leeg en stil
alsof U ons bent vergeten.

Stilte… ik ben het zat die stilte
die somberheid, die kilte
Het voelt niet fijn en maakt me bang
en het duurt nu al zo lang.

Wilt U deze stilte doorbreken?
En een bemoedigend woord tot ons spreken?
Geef ons toch vrede en rust,
houd ons vast, laat ons niet los we hebben U nodig Heer!
Troost ons, draag ons, til ons op… we kunnen haast niet meer
Doorbreek toch alstublieft de stilte.

Esther Terlouw

• Esther vertelt over het verlies en gemis van haar moeder
• Meer gedichten van Esther Terlouw over het missen van een moeder