Fred van Leer: ‘Ik ben niet áltijd verdrietig’
In ‘De Kist’ spreekt Kefah Allush met stylist en presentator Fred van Leer. Hij deelt zijn worstelingen met het leven, en zijn kijk op de dood. “Als ik nu zou gaan, dan is het goed. Ik heb een fijn leven gehad.”
Trigger warning: dit artikel gaat over depressiviteit en zelfdoding
“Als ik terugdenk aan vroeger, dan zie ik mezelf als dertienjarig jongetje met een discman over het strand van Renesse lopen. ’s Avonds, met dramatische muziek in mijn oren, helemaal eenzaam en alleen,” vertelt Fred van Leer.
Hij grinnikt om het beeld van de jonge Fred, en vervolgt: “Maar ik was helemaal niet alleen. Ik kon gewoon naar huis, daar waren chips en cola, en mijn vader, moeder en zus.” Toch blijft dat gevoel van eenzaamheid hem achtervolgen. “Dat zit in mij, en dat heb ik altijd al gehad. Al ben ik met tweehonderd man op een feest, dan nog kan ik me helemaal alleen voelen.”
Glitters, glamour en eenzaamheid
Wie aan Fred van Leer denkt, ziet eerder glitters en glamour voor zich, dan een eenzame man. “Het is heel erg leuk om in het theater te staan waar tweeduizend mensen voor je applaudisseren. Maar als ik dan thuiskom, dan is daar niemand.”
'Al ben ik met tweehonderd man op een feest, dan nog kan ik me eenzaam voelen'
Toch klopt het beeld van de flamboyante Fred ook. “Ik ben de laatste tijd pas een stuk rustiger geworden. Vroeger moest alles groots zijn, nu vind ik het ook heel lekker om gewoon thuis te zitten.”
“Dit is het!”
Die rust heeft alles te maken met een gebeurtenis die de stylist enkele jaren geleden meemaakt. Hij vertelt: “Ik dacht dat ik dood was. Toen ik mijn ogen opende, zag ik de blauwe lucht en de bomen en dacht: dit is het!”
“Maar ik leefde nog, en lag gewoon in een takelwagen van de brandweer om me in de ambulance te krijgen. Ik had een poging gedaan,” gaat hij verder. Op dat moment spelen er allerlei dingen die Fred doen besluiten dat hij niet meer verder wil leven. “Ik vind het heel moeilijk om te beschrijven wat er op dat moment in me omging. Kortsluiting, zo zou ik het noemen. Of oorlog in mijn hoofd.”
'Hoe kun je dan uitleggen dat hij zo graag wilde leven, terwijl ik dood wilde en dat niet ging?'
Fred slikt: “Mijn zwager is onlangs overleden, veel te jong en enorm verdrietig. Hoe kun je dan uitleggen dat hij zo graag wilde leven, terwijl ik dood wilde en dat niet ging?”
Wat de dood zo moeilijk maakt
Het overlijden van zijn zwager Rob maakt een grote indruk op Fred. “Dat had echt veel meer impact dan ik verwachtte. Hij was al lang ziek, dus ik wist dat het eraan zat te komen. Maar dat verlies, en ook het verdriet van mijn zus die daar haar man verloor, dat is heel heftig.”
Hij slikt: “Dat is ook wat de dood zo moeilijk maakt: dat je de mensen van wie je houdt achter moet laten. En daar sta je niet bij stil als je zelfmoord wilt plegen, want als je dat wel zou doen, zou je die keuze nooit maken. Het is zo’n donker moment, dat andere gedachten ook niet meer voorbijkomen.”
Telefoontje van de buren
Sinds zijn poging gaat het beter met Fred. “In plaats van materiële dingen geven kleine dingen me nu vreugde. En dat soort geluksmomentjes benoem ik dan, want dan bestaan ze ook echt.”
'Maar nu weet ik: dit is wie ik ben, en dat moet ik accepteren'
“Als mijn buren bijvoorbeeld weten dat het even iets minder gaat, dan belt mijn buurkindje van zeven op om me uit te nodigen voor het eten.” Hij lacht: “Natuurlijk denk ik dan wel: dit moest jij gewoon van mama doen, maar ik vind het wel heel leuk. En dan ga ik bij hen langs en dan voelt alles ineens een stuk lichter.”
Acht minuten
En er zijn meer manieren waarop hij tegenwoordig met zijn depressieve fases omgaat: “Ik las ergens dat als je acht minuten lang met een goede vriend praat, dit helpt om uit een duistere periode te komen. Ik heb daarom afgesproken om dit als codewoord te gebruiken. Als het slecht gaat, dan bel ik een vriend en zeg ‘acht minuten’.”
Toch gaat dat niet altijd even makkelijk. “Soms voelt het alsof ik door honderd paarden wordt teruggetrokken als ik de telefoon wil pakken. Hulp vragen is echt één van de moeilijkste dingen. Ik heb me ook heel lang geschaamd voor mijn gevoelens. Maar nu weet ik: dit is wie ik ben, en dat moet ik accepteren.”
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.
Lees ook over:
Harma mist haar zoon Ruud ten Wolde: 'Al moet ik de wereld over, er zal toch wel iemand zijn die hem kan helpen?'
Lees ook over:
Dennis Schouten vertelt in ‘De Kist’ over zijn worsteling met het leven: ‘Alleen mijn oma stelde mij niet teleur’
Geschreven door
Jip
