Fotoblog Boukje | ‘Liefde en verdriet smolten samen’

Laatst sprak ik Elise, een weduwe, na de reportage van bijna twee jaar geleden. Ik vroeg hoe het met haar ging en ze vertelde hoe ontzettend blij ze is met de afscheidsfoto’s. Dat deze zo enorm veel troost en steun bieden, al bekijkt ze ze niet meer dagelijks of wekelijks. “Och meid, ze zijn me dierbaarder geworden dan de foto’s van ons trouwen!”, sprak ze vol overtuiging.

En dat trouwen, moet je weten, was slechts enkele maanden ervoor nog. In de kapel van het ziekenhuis. Want haar man Peter was toen zeer ernstig ziek, hij zou ieder moment kunnen overlijden. Ik fotografeerde de beladen ceremonie met een dubbel gevoel.

Ik weet nog dat ze zei geen behoefte te hebben aan foto’s van de uitvaart. Ze vond het voldoende dat er foto’s van het trouwen waren genomen. Dat was tegelijk ook het afscheid.

Italiaanse stijl

Peter leefde miraculeus op en beleefde nog intensieve maanden met zijn gezin en beste vrienden. Hij kon zelfs nog met zijn nieuwe motorboot op de Loosdrechtse plassen varen. Toen hij weer in het ziekbed beland was, nodigde hij me uit bij hen thuis. Hij liet weten dat hij juist wilde dat er foto’s bij zijn afscheid werden genomen. Hij wilde een afscheid in Italiaanse stijl, samenzijn met vele genodigden en een sfeervolle ambiance. Er moesten tafels komen waar mensen aan konden zitten. Er moest gegeten en gedronken worden.

Lied

Met al zijn gekleurde glas in lood ramen en discolichten werd de voormalige kerk in Den Bosch, nu Oranjerie genaamd, gekozen tot afscheidsruimte. Ik herkende de pianist die ook bij hun trouwen een mooi lied ten gehore bracht. Hij zou weer optreden.

Toen ik het lied weer hoorde, hield ik mijn adem in. Ik keek naar Elise. Ik was een van de weinigen die dit lied herkende, want het trouwen was in zeer intieme kring gevierd. Dit in tegenstelling tot de grote getale genodigden nu. Elise ving mijn blik. Er was een moment van verstandhouding. Samen waren we terug bij het emotionele moment van trouwen. Liefde en verdriet smolten zo enorm samen. Je weet niet of je moet huilen of lachen en dus gaat dit gelijk op: tranen in je ogen met een vertrokken glimlach van herkenning om de mond. Zijn kleinkind danste.

Peters dag

Elise beleefde de dag zeer intens, maar ook als in een roes ging er veel aan haar voorbij. De foto’s brengen de sfeer van Peter zijn afscheid weer terug. Ze is hem dankbaar dat hij koos voor het laten maken van afscheidsfoto’s. Het was zijn dag. Hij was het middelpunt en het was precies zoals hij het wenste. Het was prachtig.