Blog Eva | ‘Wat kan rouw een chaos van emoties geven’

Toen Joël stierf, heb ik alle kasten uitgeruimd. Sondevoedingssystemen, medicijnen, pleisters, brieven: alles heb ik opgeruimd. Als een soort nesteldrang die toekomstige moeders kunnen hebben, had ik de drang om mijn hele huis ondersteboven te halen. Met tranen in mijn ogen spoelde ik het doucheputje schoon omdat ik daarmee misschien het laatste stukje DNA van mijn ventje wegspoelde. Alle kasten gingen leeg, de bank werd van kussens ontdaan zodat ik daar kon stofzuigen. De bedden, kasten en tafels gingen aan de kant om te zien wat daar onder lag.

Herinneringen

Alles waar ik negatieve herinneringen aan had, ging weg. Alles waar ik geen afstand van kon doen legde ik apart of terug op het plekje waar ik het gevonden had. Ik wilde ervoor zorgen dat ik na een aantal maanden niet opgeschrikt zou worden door herinneringen. Bang dat het me op dat moment zodanig van slag zou maken dat ik niet meer in staat zou zijn om te functioneren. Op deze manier wist ik in ieder geval wat de inhoud van ieder kastje en laatje was zodat ik dit voorbereid open kon maken.

Voor mij was dit een manier om orde te scheppen en mijn gedachten kon ‘opruimen’. Want wat kan rouw een chaos van emoties geven in je hoofd!

Bewijs

Na een aantal maanden kwam ik erachter dat hoe goed je je best ook doet om het te voorkomen, je toch altijd nog spulletjes terugvindt. Zo vond ik in Joëls autostoel nog spaarmuntjes van de kaasboer waar hij mee gespeeld heeft, of een knikker die onder de koelkast die hij er waarschijnlijk onder heeft laten rollen.

‘Waar ik de eerste weken na Joëls overlijden zo bang voor was, gebeurt’

Ook rijd ik al meer dan een jaar rond met een handafdrukje achter op de auto, waarvan ik overtuigd ben dat die nog van Joël is. Achterin in Noahs kast ligt nog een gedragen vest van Joël en in het badkamerkastje een lepel waarmee ik vitamine D druppeltjes aan hem gaf. Ik ging het langzaamaan zien als kleine schatten. Als soort bewijs dat hij er echt was, dat Joël geleefd heeft. Dat hij bij ons was.

Pijn

Inmiddels zijn die schatten op. Dacht ik. Nu ik weer op reis ga en het handbagage koffertje van zolder haal, vind ik ineens twee luiers, een paar sokjes en twee brieven van het Prinses Maxima Centrum. Als verdoofd kijk ik naar de spullen. Ik voel paniek. Pijn. Dit is dus wat ik wilde voorkomen. Waar ik de eerste weken na Joëls overlijden zo bang voor was, gebeurt; het maakt mij van slag.

‘Ik houd het vast en weet even niet wat ik ermee moet’

De laatste weken van zijn leven wilde Joël niet eens meer luiers aan, dus ik had ze al lang weg moeten gooien. Zijn kleding ligt in een mooie kist op mijn slaapkamer. Die brieven zijn niet meer belangrijk, die had ik al veel eerder weg kunnen doen. Maar toch zijn ze nu ineens van grote betekenis. Ik houd het vast en weet even niet wat ik ermee moet.

Ik leg de spulletjes op het dressoir in mijn slaapkamer. Over twee weken, wanneer ik weer terug ben van mijn reis, liggen ze er nog wel. En dan ruim ik het op, of niet.