Eline verliest dochter door miskraam

“Ik maakte me totaal geen zorgen,” vertelt Eline van der Woude (26) over de bewuste dag dat ze tijdens een echo het verschrikkelijke nieuws over haar miskraam krijgt. “Ik had wel vaker bloedverlies gehad, die week daarvoor nog. Toen was alles nog goed.“

Maar als ze samen met haar zoontje Noah (3) voor de zekerheid naar het ziekenhuis gaat, vertelt de verloskundige dat het hartje van haar dochter niet meer klopt. Eline is dan vijftien weken zwanger.

Miskraam opwekken

“Tegen de verloskundige zei ik: ‘het kan gewoon niet, echt niet!’. Daarna begon ik te huilen.” Eline kiest ervoor de bevalling een paar dagen later in te laten leiden. ’s Morgens om acht uur is ze aan de beurt.

“Op dat moment was ik er nog helemaal niet klaar voor. Ik wilde nog geen afscheid nemen van mijn zwangerschap, van mijn kindje.” Ondanks medicatie om de bevalling, en daarmee de miskraam, op te wekken, gebeurt er niks. Pas aan het eind van de middag komen de weeën op gang. De bevalling gaat vervolgens razendsnel.

Minimensje

“Ze was er binnen no time. Zonder een centje pijn. God was erbij, dat heb ik echt ervaren.” De eerste ontmoeting met haar dochter is – uiteraard – heel verdrietig. “Ik heb heel hard gehuild: het was gewoon een minimensje. Alles zat erop en eraan. Vingertjes, oogjes, knietjes, neusgaten, alles. Ik heb haar niet vastgehouden, dat vond ik eng. Daar heb ik achteraf wel spijt van. Het was wel mijn dochter. Ik vind het belangrijk om te erkennen dat je echt een kindje bent verloren, niet slechts een klompje cellen.”

Ze noemen haar Marylise wat betekent: ‘Bitter, maar God heeft kracht gegeven.’ “Omdat we juíst toen Gods vrede en rust ervoeren. Natuurlijk was ik heel verdrietig, maar ik voelde me ook krachtig.”

Na het verlies van Marylise raakt Eline nog twee keer zwanger. Ook deze zwangerschappen eindigen in een miskraam. Een na zes weken zwangerschap en een na 9,5 week.

Verdriet delen

Het delen van het verdriet helpt haar en Sander, haar man, met name in de periode net na de miskramen. “Ik weet dat het bij hem ook diep zit,” legt ze uit. “We hebben er, helemaal in het begin, samen heel veel over gepraat. Uit zichzelf praat Sander er minder over dan ik. Sander verwerkt dingen in zichzelf, in de rust, terwijl ik mijn verhaal zo vijf of tien keer kan vertellen.

Op de dag dat we hoorden dat Marylise niet meer leefde, hebben we tegen elkaar gezegd dat ons een zware periode te wachten stond. We erkenden dat we hele verschillende mensen zijn en spraken af dat we elkaar de ruimte gaven om het ieder op zijn eigen manier, maar ook met elkaar, te verwerken.”

Ze besluiten hun verdriet niet alleen met familie en vrienden te delen, maar ook met de rest van de buitenwereld. “Op een Facebookbericht over de miskraam van Marylise kregen we meer dan honderd reacties. Ook kreeg ik veel persoonlijke Facebookberichten van vrouwen die hetzelfde meemaakten, maar het met niemand konden delen. Er heerst blijkbaar een soort taboe op”, zegt Eline.

Verwerken kost tijd

Omdat Eline zoveel reacties krijgt, startte ze een weblog. In haar blogs schrijft ze onder andere openlijk over haar miskramen en hoe ze daarmee omgaat. “Erover praten is heel belangrijk. Laatst luisterde ik naar een podcast van de christelijke spreekster Christa  Black en zij zei iets heel treffends: ‘Stel, je loopt op een mijnenveld en je wordt door een mijn geraakt. Wat doe je dan? Dan word je naar het ziekenhuis gebracht en geopereerd. Je kan maanden revalideren en daar is volop aandacht voor. Maar wat als er een bom in je hart ontploft? Dan plakken we er een paar pleisters met troost en Bijbelteksten op. Maar je bent gewond en genezing heeft tijd nodig. Met die wonden kun je het beste naar de Heler gaan, naar Jezus.’

Eline vindt troost in haar geloof: “Het verdriet en de vragen die heb, deel ik met God. Dat maakt het gemis niet minder, maar geeft me wel een plek waar ik altijd terecht kan.”

Tekst: Janet Freriks