Lydia is tijdens de kerst alleen: ‘Normaal vind ik de kerstdagen heel leuk, maar als het zo moet, sla ik ze liever over’

"Na het overlijden van meerdere familieleden aan kanker, was ik altijd bang dat iemand om me heen ziek zou worden, maar ik had nooit stilgestaan bij de mogelijkheid dat ik zelf ziek kon worden." Als bij Lydia op eenentwintigjarige leeftijd kanker wordt gediagnosticeerd, staat haar drukke studentenleven abrupt stil. Ze belandt in een medische bubbel van behandelingen en ziekenhuisafspraken. Tijdens haar chemo behandelingen ligt ze in haar eentje op de zesde verdieping van het ziekenhuis en kijkt uit het raam naar beneden. Ze voelt zich alleen. "Ik zag alles onder me doorgaan: de treinen, trams en metro's. Alles bewoog onder me door en ik wilde maar één ding: ik wilde daar beneden zijn en niet in dat rotziekenhuis."

Die gevoelens van eenzaamheid spelen altijd al een rol in Lydia’s leven. Als Lydia vijf jaar oud is, verliest ze haar moeder aan kanker. “Ik werd daarna snel volwassen en kreeg verantwoordelijkheden. Daardoor voelde ik mij soms alleen en ik miste soms gezelligheid of warmte.”

Een jaar later wordt Lydia schoon verklaard en vertrekt van de zesde verdieping, naar het drukke leven beneden. Ze wil niet alleen het gebouw, maar ook de eenzaamheid achter zich laten. “Ik dacht: ik leef maar één keer. Ik had al een tijdje een relatie en toen ik beter was, besloten we te trouwen en wilden we kinderen krijgen. We kochten een groot huis en al mijn dromen leken uit te komen."

Als Lydia dertig jaar oud is, valt haar droomwereld echter in duigen. Ze gaat scheiden van haar man, waardoor jaren onverwerkte rouw en verlies naar boven komt. “Opeens besefte ik dat ik al jarenlang mijzelf aan het voorbijlopen was: ik had als klein meisje bijvoorbeeld nooit verwerkt dat ik geen moeder meer had, of mijn eigen ziekteperiode verwerkt.”

Alleen zijn

Lydia bouwt een nieuw leven op waarin ze meer naar zichzelf omkijkt en haar band met haar vader, zus en broer versterkt. "Ik had altijd al een hele sterke band met mijn zus Ivonne. Zij was degene die na het overlijden van mijn moeder haar rol overnam. Ook toen ik later ging trouwen, zwanger werd en ging scheiden stond mijn zus naast me."

Lydia bouwt haar carrière als fotografe op, krijgt een nieuwe relatie en houdt zich druk bezig met haar stichting Leef, voor mensen en kinderen met kanker. Dan wordt in 2021 Ivonne ziek: ook zij krijgt de diagnose kanker. "Mijn wereld stortte in toen Ivonne werd gediagnosticeerd. Ik wilde sterk blijven en er voor mijn zus zijn, maar dat was het moment waarop ik dacht: sleep me maar weg, want dit is te veel."

Lydia probeert haar gevoelens opzij te schuiven en er voor Ivonne te zijn. “Zij was er immers altijd voor mij geweest. Ik ging met haar mee naar behandelingen en ziekenhuisafspraken, maar wilde haar ook mentaal steun bieden.” Hoewel de zussen eenzelfde proces meemaken, kan Lydia echter moeilijk haar ervaring delen met haar zus. "Ivonne heeft me één of twee keer huilend opgebeld met vragen: wat gaat er komen, wat gaat er gebeuren? Maar verder heb ik het er nooit met haar over gehad. Ik wist niet goed hoe ik haar kon bereiken en Ivonne kapte het gesprek af, als het te gevoelig werd. Nu denk ik: had ik daar maar meer mee gedaan."

Op 18 augustus 2024 overlijdt Lydia’s zus. "Ivonne was eigenlijk mijn tweede moeder en dat maakte het verlies heel heftig voor mij. Ik besef nu dat ik eigenlijk twee keer mijn moeder ben verloren."

Een kerst brunch

Als klap op de vuurpijl eindigt in de zomer van 2025 Lydia’s relatie. Lydia blijft alleen achter in haar huis in Burgum. Wanneer in oktober de eerste reclames voor de feestdagen verschijnen, probeert ze die vooral snel door te klikken of weg te kijken. Ze ziet op tegen de feestdagen. "Mijn kinderen komen alleen eten op Tweede Kerstdag, maar de rest van de dagen en tijdens Oud en Nieuw ben ik alleen. Ik mis de gezelligheid. Als het zo moet, sla ik de feestdagen liever over."

Dan komt ze op een idee: ze kan haar eigen kerstviering organiseren voor anderen die ook moeilijke dagen tegemoet gaan. Ze maakt een flyer en organiseert een kerstbrunch voor iedereen die warmte en gezelligheid zoekt tijdens de Kerst. Er hebben ondertussen al 14 mensen aangemeld, maar Lydia hoop op nog veel meer. "Ik kan 24 mensen kwijt in deze studio, dus ik hoop dat er zoveel mogelijk mensen komen om een gezellig samenzijn te creëren."

In Lydia’s studio zal er gelegenheid zijn om lekker te eten, maar ook het gesprek over rouw en verlies aan te gaan. “Er werd onlangs een kerstboom gedoneerd en mensen doneren geld voor het eten en de organisatie. Het wordt echt een gezellige bijeenkomst. Hoe mooi is het als je wat vaker aan iemand in je omgeving vraagt: Kom je gezellig bij mij eten? Het is zo belangrijk om de ander te zien en te betrekken. Dan voel je je niet meer alleen.”