Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Blog van Roel – Een jaar rouw

25 oktober 2017 · Leestijd 4 min

Roel kijkt terug op een jaar rouw. Als hij het graf van zijn zoon bezoekt wordt hem duidelijk dat hij het rouwen niet alleen hoeft te doen.

Langs het graf

Ik moet met mijn fiets naar de fietsenmaker, er is iets met de handrem. Nu gaan we al jaren naar een fietsenmaker in Ouderkerk aan de Amstel en op de fiets erheen is een heerlijke rit langs Amsterdams mooiste rivier. Helaas blijkt dat de linker remhandel vervangen moet worden en tegenwoordig kan dat niet even snel tussendoor. De oliedruk moet er af, want zo gaat dat bij schijfremmen. “Maakt u voor over twee dagen maar een afspraak”, zegt de monteur.

Langs de drukke kant van de Amstel rijd ik terug, genietend van het mooie weer en enkeling die aan het roeien is. Bij Zorgvlied aarzel ik, ga ik nog even bij Harms graf kijken of rijd ik door naar huis? Het grote hek waarachter zich de rechte laan met hoge geschoren beukenbomen uitstrekt naar de aula, staat uitnodigend open. Het is druk deze ochtend, toch maar even afstappen, kan ik gelijk de laatste bloemen die op Harms graf liggen opruimen. Uit de aula klinkt een gedeelte uit een opera en een uitvaartverzorger wijst me dat ik moet omlopen. Het is druk bij deze bijeenkomst, ik zie veel mensen in donkere kleding die achterin moeten staan.

Rouwende collega’s

Op de begraafplaats is het stil op een enkele eekhoorn na. Zoals vaker, wanneer ik alleen ben, zoek ik aan de andere kant van het pad een wat hoger graf om op te zitten, niemand die me stoort. De witte rozen die nog op een van de treden van het grafmonument liggen zijn inmiddels bruin verkleurd. Toch gek, deze rozen zijn het langst goed gebleven. Er stonden vazen met rozen, maar die gaven er al eerder de brui aan. Bijna twee weken hebben deze rozen het uitgehouden, terwijl ze niet eens op een vaas stonden. Harm zijn collega’s waren met een hele groep naar Zorgvlied gekomen, rouwen in de septemberregen. Allemaal hadden ze een witte roos bij zich.

Een jaar geleden

Al weken gonsde het door ons hoofd; “een jaar geleden”. En als er momenten waren wanneer dat stemmetje even stil was, was er wel iemand die ons er op attent maakte: “Het is al weer bijna een jaar geleden hè?” Alles is nu een keer voorbij geweest, soms tot vervelens toe kregen we dat te horen. Wat we wel beseffen is dat je rouwen, omgaan met je verdriet, op je eigen manier moet doen. Soms wegkruipend in een donker hoekje, of gewoon de fiets pakken en even de rust van buiten de stad opzoeken, en ook samen etend met vrienden of familie.

Samen rouwen maakt je eigen verdriet lichter

Er waren momenten dat ik zomaar het gevoel had dat Coos en ik de enigen zijn die verdriet hebben om Harm. Je krijgt bezoek van een ander en praat over wat je bezighoudt, je deelt het gemis en het verdriet. Maar er zijn er ook momenten dat je opeens beseft hoeveel verdriet onze dochters en de vrienden van Harm hebben, ook al gaan ze er verschillend mee om. Nu ik daar in mijn eentje de woorden op Harm zijn graf overdenk, besef ik dat ‘samen rouwen’ zo waardevol is. Dat het je eigen verdriet en gemis lichter maakt, net alsof het over meer schouders is verdeeld.

Samen rouwen

Een paar weken geleden zetten lieve mensen niet alleen maar bloemen op Harms graf, maar er stond zomaar een extra gedenkplaat op het graf. Verbaasd waren we, toen we het op een zondagmiddag ontdekten. Hoe komt het daar? We hebben het in onze handen genomen en gekeken of er misschien ergens een afzender op staat; niets. Coos denkt dat voor Harms foto haar profielfoto van WhatsApp is gebruikt. Een collega, een vriend of iemand uit de kerk?

Rouwen doe je samen, verdriet heb je samen en je draagt het niet alleen. Zo’n tegel laat dat nog eens extra uitkomen. Wij vonden het graf eigenlijk al mooi genoeg, een bos bloemen en een plant hoeft van mij niet. Maar het is ook troostend en maakt duidelijk dat je rouwen samen doet, met heel veel andere mensen.

Geschreven door

Roel Wimmenhove

Misschien ook wat voor jou

Ontvang bemoedigende artikelen en verhalen in je mailbox

We sturen je elke week een selectie van indrukwekkende verhalen en inspirerende artikelen.

E-mailadres

Lees onze privacyverklaring.

--:--