De vader van Alberto Stegeman overleed aan kanker: ‘Ik schrok van mijn eigen oerschreeuw’

“Mijn vader en ik hadden een bijzondere band. Eén blik was genoeg. We deelden dezelfde humor, zelfs in de laatste fase van zijn leven. Ik herinner me dat we samen naar het ziekenhuis gingen. Hij was toen al opgegeven, maar de artsen wilden nog zien hoe het ervoor stond. In de wachtkamer stootte mijn vader me aan. Er zat een patiënt met handboeien, bewaakt door twee agenten. Daar moesten we ontzettend om lachen. Op de terugweg hadden we het nergens anders meer over: wat zou die man gedaan hebben? Maar over de dood, daar spraken we niet veel over.

Liefde wil je voelen

Hij zei nooit: ik hou van jou. Nooit heeft hij uitgesproken dat hij trots op me was. Dat hoefde ook niet, ik zag het aan hem. Je wilt liefde voelen, dat is zoveel belangrijker dan dat dat iemand je dat vertelt.

Met mijn kinderen doe ik het nu wel anders. Ik zeg de hele dag door: ‘Ik moet je nog wat vertellen.’ Dan zeggen ze: ‘Ja papa, jij houdt van mij.’ Daar sla ik volledig in door. Waarom weet ik niet, maar ik voel die behoefte en doe dat.

Foto: Alberto met zijn vader Gerrit

Mijn vader en ik deden niet veel samen, maar als we samen waren voelde ik me blij en geborgen. Voor mijn werk als (misdaad)journalist vat ik moeilijke verhalen samen, maar mijn vader in een paar woorden samenvatten vind ik lastig. Hij was buschauffeur en reed motor. Hij was stoer, hardwerkend en hij ging maar door. Ik was trots op hem. Net na zijn pensioen werd hij ziek en overleed hij. Precies wat je niet wilt. Ik had hem een mooi pensioen gegund.

Tijdens zijn laatste levensfase huilde ik veel, maar lachte ik ook extra veel

Het laatste halfjaar, waarin we wisten dat hij zou overlijden maar het toch nog even duurde, heb ik als heel bijzonder ervaren. We voerden gesprekken die we nooit eerder hadden gehad. Ik heb in die periode harder gelachen dan ooit. Om de meest pietluttige dingen. Alsof alle schijn wegviel. Ik huilde veel, maar lachte ook extra veel.

Ik huilde omdat ik wist: we gaan elkaar verliezen. Ik wilde hem bij me houden. Dat kan natuurlijk niet, maar je wilt het moment zo lang mogelijk vasthouden. Het maakte me niet uit wat hij zei: praat maar, lach maar, dacht ik. Dan kon ik naar hem kijken.

Het is een rare gedachte dat je weet dat iemand doodgaat. Ik sliep boven, hij beneden. Hij stond om 5 uur ’s ochtends op, las de krant, verzonken in gedachten. Dan dacht ik: hoe moeilijk moet het zijn om te weten dat je doodgaat? Dat kan ik me helemaal niet voorstellen. Ik vroeg het hem niet. Ik wist het antwoord: hij zou gaan nadenken over wat er allemaal nog zou komen, waar hij geen zin in had. Ik hielp hem meer door weg te blijven van die gedachte en te praten over dingen die ons blij maakten.

Na zijn dood heb ik het eruit gejankt en geschreeuwd, in mijn eentje. Echte oerschreeuwen. Ik schrok van mezelf. Maar ik moest het kwijt.

Mijn vader blijft altijd bij me, alleen niet meer fysiek. Ik heb zo goed naar hem gekeken en geluisterd, dat gaat nooit meer weg.”

Alberto Stegeman in De Kist

Ook deelt Alberto over het gemis van zijn goede vriend en cameraman William ten Kate die in 2024 overleed. Bekijk het hele gesprek tussen Alberto en Kefah terug in het EO-programma De Kist via NPO Start.