Daisy verloor haar zoontje tijdens de zwangerschap: 'De eerste maanden kwam ik niet door de rouw heen'
Een maand of twee geniet Daisy onbezorgd van haar zwangerschap, maar dan krijgt ze een onbestemd voorgevoel. Niet onterecht, blijkt later: na 24 weken wordt haar zoontje Tobias stil geboren. Middenin coronatijd belandt ze in een rouwproces. “Het was intens, heftig en af en toe behoorlijk eenzaam. Je verliest zoveel meer dan alleen je kind.”
“De zwangerschap van Tobias was een turbulente zwangerschap,” vertelt Daisy. “Toen ik na een miskraam net zwanger was van Tobias, kregen vrienden van ons een kindje dat na een paar dagen overleed. Niet lang daarna kreeg ik bloedingen. Ik was al moeder van drie kinderen, maar had dit nog niet eerder meegemaakt. Het maakte me behoorlijk onzeker.”
Onrust
Toch is er dan geen reden tot zorg. “Alle controles waren prima, tot die twintig wekenecho. Opeens bleek dat Tobias achterliep op z’n groei. Vanaf dat moment was ik er niet meer gerust op. Ik droomde over de dood en begon te piekeren: zou hij wel genoeg voelen hoeveel ik van hem houd? Hij zou er toch niet zomaar tussenuit knijpen?”
Dat er in diezelfde periode een grote corona-uitbraak in Italië is, helpt niet bepaald mee. “In Nederland was het virus nog niet vastgesteld, maar op mijn werk waren veel mensen aan het hoesten. ‘Ik moet hier weg’, dacht ik nog.”
'Net voordat ik belde, knapte de voetbal'
Te lang stil
“Om Tobias’ groei te monitoren, heeft Daisy elke twee weken een afspraak in het ziekenhuis. “Mijn afspraak zou eigenlijk een paar dagen later pas zijn, maar ik weet nog goed dat ik hem op vrijdag - de dertiende - minder voelde bewegen. Ik nam me voor om dat weekend goed de tijd te nemen om hem te voelen. Maar elke keer als ik op bed lag, kreeg ik weinig tot geen reactie. Het was te lang stil.”
Verdrietig
Vanwege de dan geldende coronamaatregelen gaat Daisy alleen naar de verloskundige. “Zij bevestigde wat ik eigenlijk al wist: Tobias was in mijn buik overleden. Ik belde gelijk mijn man Erik. Hij was met onze andere kinderen in de tuin aan het voetballen. Net voordat ik belde, knapte de voetbal.
Eenmaal thuis wist ik niet goed hoe ik met de situatie om moest gaan. De wereld om ons heen stortte in vanwege corona, maar onze wereld stortte in vanwege zijn overlijden. Hoe moeilijk ook, ik realiseerde me gelijk dat ik ook moeder moest zijn voor onze drie andere zoons. Mijn oudste wist zich bij onze thuiskomst geen houding te geven en gedroeg zich overdreven vrolijk. Daarop heb ik hem even vastgepakt en gezegd: ‘Mama is erg verdrietig, want de baby is dood. Ben jij ook verdrietig?’ Toen begon hij te huilen.”
'Een begrafenisondernemer zou mijn kind alleen maar wegnemen'
Moedergevoel
Om zichzelf en haar gezin voor te bereiden op wat komen gaat, kiezen ze ervoor de bevalling een paar dagen later op te wekken. “Van tevoren was ik bang voor hoe Tobias eruit zou zien. Wat als ik hem eng vond? Maar toen hij geboren was, viel de angst meteen weg. Hij was prachtig. Ik voelde liefde, trots en verdriet ineen. En een oersterk moedergevoel: dit is mijn kind en hij blijft bij mij. Ik wilde ook geen begrafenisondernemer: die zou mijn kind alleen maar wegnemen. Alles wat ik nog voor hem kon doen, wilde ik zelf doen.
De dag na de bevalling mocht ik met Tobias, gekoeld in een kom met water en afgedekt met een laken, via de achteruitgang naar huis. Ik vond het best spannend hoe onze jongens zouden reageren, maar ze konden niet wachten om hun broertje te zien. Ik had mijn jas nog niet uit, toen ze de kom bijna uit mijn handen trokken en riepen: ‘Oh, wat is ‘ie mooi! Fabian, destijds zes, wilde het liefst alles bekijken en aanraken. Zijn jongere broertje Ruben reageerde eveneens heel puur. ‘Ik snap wel dat hij dood is. Hij is nog zo klein.”
Geen ruimte voor verdriet
“Het rouwen in coronatijd was heftig. Vanwege de lockdown en het thuisonderwijs was er de eerste maanden eigenlijk geen ruimte voor verdriet: we moesten overeind blijven voor de kinderen. Met drie jongens, in de leeftijd van bijna twee tot zes jaar, was het druk in huis. Ik moest constant ‘aan’ staan, maar elk geluidje was me teveel. Op dat moment kon ik mijn gezin en het dagelijks leven helemaal niet aan. Ik was gestrest, huilde veel en heb weleens tegen mijn man gezegd: ‘Je kunt niet werken, ik heb je hier nodig.’ Voor de kinderen was het natuurlijk ook dubbelop: ze mochten niet naar school, niet naar vriendjes en zaten met een papa en mama die verdrietig waren. Het was zo’n bizarre tijd.”
'Ik sprokkelde mensen bij elkaar om te gaan wandelen'
“Wat me in mijn rouwproces hielp, was schrijven. Het waren hele heftige emoties die eruit kwamen, maar voor mij werkte het. Ook muziek luisteren hielp, maar pas na een half jaar. Daarnaast sprokkelde ik elke dag mensen bij elkaar met wie ik ’s avonds kon wandelen. Zo kwam mijn verloskundige de eerste maanden regelmatig keer langs en was er een vriendin die ik elke week zag. Door uit huis te zijn, was er meer dan mijn verdriet binnen vier muren. Want dat vond ik in het begin heel lastig: alleen zijn met mijn verdriet. Ik heb voelde me sowieso eenzaam gevoeld in die tijd: ik miste het dat mensen zelf naar je toekomen of even op je kinderen passen.”
Niemand voelt zich zoals jij
“Dat is trouwens wat ik veel van lotgenoten hoor: dat ze zich alleen voelen. Hoe lief de mensen om je heen ook zijn, er is niemand die zich voelt zoals jij. Als je kind overlijdt, verlies je niet alleen je kind, maar zoveel meer. Soms worstel je met schuldgevoel of vraagtekens. Over het leven, over wie je ten diepste bent. En over je rol als partner, als moeder, als vriendin. Zo wilde ik in het begin in gesprekken met vriendinnen niet dat Tobias de hele tijd onderwerp van gesprek was, maar tegelijkertijd wilde ik er graag over praten. Er gaat namelijk geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk.
Eén van die momenten dat ik aan hem dacht, was in de nacht van 27 december 2020. Ik staarde naar het plafond en voelde me rot. Het was bijna een jaar na zijn geboorte en overlijden en ik worstelde met de vraag: hoe gaan we hem herdenken? Staan we weer alleen, net zoals bij zijn uitvaart?”
Lotgenoten
“Opeens schoot me een idee te binnen: wat nou als ik er een benefietavond van maak, voor een goed doel? Waarbij ik niet alleen familie uitnodig, maar ook lotgenoten? Mijn man Erik steunde me gelijk en ook mijn zangleraar vond het een geweldig idee. En zo vond vorig jaar het eerste theatraal concert Altijd Verbonden plaats, met onder meer een herdenking, sprekers en muziek. Wat ik zo mooi vind, is dat ik op deze manier andere ouders een hart onder de riem kan steken. Altijd verbonden met je overleden kind, jezelf en elkaar. We worden allemaal geconfronteerd met iets waarvan we niet weten hoe we daarmee om moeten gaan. Ik wil vooral meegeven: doe wat het beste voelt voor jou.”
Mooie momenten
''Voor mij is dat Tobias overal bij betrekken. We hebben een ‘Tobiasboom’ in onze tuin geplant en er hangt een foto van hem in onze keuken. Daarnaast maken we op bijzondere dagen een speciale taart, met een regenboog en ster erop. Laatst zei één van de jongens: ‘Mam, eerder moest je wel duizend keer huilen op een dag. Nu niet meer.’ Dat klopt: ik kan weer mooie momenten beleven. Samen met de jongens op de trampoline spelen, lol maken met z’n vijven. Op dat soort momenten ben ik gelukkig. Maar ook dan vergeet ik Tobias niet: voor mij is hij er altijd bij.”
Lees ook over:
Rouwvragen aan Manu Keirse | 'Waarom komen zware emoties ineens terug na een gezond rouwproces?'
Lees ook over:
Stilgeboren: Anja verliest haar zoon na 39 weken zwangerschap
Op 19 maart 2023 vindt er weer een Altijd Verbonden concert plaats.
Geschreven door
Janet Freriks
