Dagboek Catharina #40 | ‘Over de doden niets dan goeds. Toch?’

1 september 2023 · 06:00

Update: 1 september 2023 · 09:55

Afbeelding van Catharina de Riet - Neven

Geschreven doorCatharina de Riet - Neven

De mooie herinneringen aan Kees bieden troost, maar uiteraard had Catharina ook wel eens onenigheid met haar broer. En dat doet pijn. “Het had altijd goed moeten zijn.”

Feb 2021 - Spijt. Van wat ik wel of niet gezegd heb, of gedaan. Pijn, die ik hem aandeed of hij mij. Ondoordacht, onbedoeld en misschien wel onvermijdelijk. Het zijn gedachtes, die ik menigmaal gauw wegduw of probeer te verstoppen, alsof ik me schaam. Ik wil er niet aan denken, want het doet pijn.

Verspilde tijd

Maar het raakt een waarheid in mij. De mooie herinneringen bieden troost. Die kan ik koesteren. Toch er zijn ook minder mooie herinneringen, iets wat je niet zo makkelijk hardop zegt. Immers “over de doden niets dan goeds”. Met de kennis van nu staat alles in een ander licht.

'Ik wil er niet aan denken, want het doet pijn'

Het voelt als verspilde tijd; alle tijd die we níet deelden. De tijd dat we allebei onze eigen weg gingen. En uit elkaar groeiden. Alle momenten dat ik hem als vanzelfsprekend zag, doen nu pijn. De momenten dat we wel eens botsten nog meer.

Volmaakt goed

“Waarom?”, vraag ik me nu af. Het voelt zo zinloos achteraf. Het had altijd goed moeten zijn. Niet oké of goed genoeg, maar perfect, volmaakt goed. Tegelijkertijd weet ik wel dat dat niet kan. Dat het niet eerlijk is mezelf daar nu mee te pijnigen.

Niets is perfect, niemand is perfect. En het leven stelt je op de proef. Het is één groot examen, waar je nooit voor hebt kunnen oefenen. Tenminste, als ik zo streng blijf voor mezelf en blijf denken in termen als “goed” en “fout”. Maar is dat eerlijk? Zo is het leven niet. Soms moet je ook gewoon je eigen weg gaan.

Leven en laten leven

En is het niet juist heel normaal dat je als broer en zus het soms oneens bent, soms moppert op elkaar? Was het verkeerd te denken dat hij er altijd zou zijn, dat hij mijn hele leven nog naast me zou staan? Dat er nog een lange toekomst met genoeg tijd te delen zou zijn, genoeg om me niet aan hem vast te klampen, elke dag die we hebben gehad?

'Ik moet ook mezelf laten leven'

We hebben geleefd! Samen en apart, maar verbonden. En we hielden van elkaar, altijd en ongelofelijk veel. Het is tijd om realistisch te zijn, zeg ik tegen mezelf. We hebben geleefd. Nu moet ik mezelf ook laten leven.