Dagboek Catharina #39 | 'Zin. Ik was het kwijt'

18 augustus 2023 · 06:00

Update: 17 augustus 2023 · 11:19

Afbeelding van Catharina de Riet - Neven

Geschreven doorCatharina de Riet - Neven

Na het verlies van haar broer Kees begint Catharina op te krabbelen. Waar de lockdown in 2021 voor velen een vloek was, voelt het voor haar als zegen: “Het lijkt wel een retraite in eigen huis.”

Januari 2021 - Een nieuw jaar begint. Het tweede jaar al waar hij geen dag van heeft beleefd. Ik denk aan hoe ik vorige jaarwisseling, net na zijn overlijden, totaal geen hoop had voor het jaar dat inmiddels achter me ligt. Ik was ervan overtuigd dat het een moeilijk en zwaar jaar zou worden.

Ik zag het bij voorbaat haast als een verloren jaar; het zou toch niets goeds kunnen brengen, alleen maar verdriet. Ik zou tot niets in staat zijn. Bewust van de taak die voor me lag; de confrontatie aangaan met het verlies, vermoedde ik dat het zoiets zou zijn als ongetraind de hoogste berg beklimmen. Het leek ondoenlijk.

'Ik kan ook niet zeggen dat het meeviel'

Terugkijkend waren die verwachtingen wel realistisch. Ik kan ook niet zeggen dat het meeviel. Ik voel me moe en op; voel het gewicht van een heel jaar op mijn schouders. Qua gezondheid blijft het ook maar kwakkelen. Toch kijk ik met iets meer hoop naar de toekomst. Hoop dat ik weer wat zal opkrabbelen, hoop op herstel. Hoop op iets goeds weer, ooit.

Opgewekt

Een rustperiode van maanden, dankzij de lockdown, die steeds weer verlengd wordt, geeft me tijd voor dat herstel. Na zes weken van lege dagen en ogenschijnlijk nauwelijks vooruitgang, slaat het ineens om. De vreselijke hoofdpijn die het afgelopen jaar alleen maar erger werd, begint eindelijk af te nemen. Wat een verademing! Ik slaap beter en heb meer energie voor de dag. Soms ben ik zelfs uitgesproken opgewekt. Een bijzonder woord in de context van rouw en dood…: ‘opgewekt’. Even denk ik terug aan Pasen. Een opstanding uit de dood; daar geloof je in of niet, maar opstaan uit diepe rouw; dat is op zich al een wonder.

'Het leven met weinig doet me goed'

Het lijkt wel een retraite in eigen huis. Een tijd van genezing en bezinning. Mijn bedrijf staat stil, maar ik voel me een gezegend mens. Vrij. Vrij om het eenvoudige leven te kunnen leven en het voelt fijn dat genoeg te vinden. Het leven met weinig doet me goed. Het geeft me een innerlijke rust, die ik verlang te behouden. Ook als werken weer bij het dagelijks leven gaat horen. ‘Kan ik niet gewoon met minder?’, vraag ik me af. Kan ik mezelf meer de ruimte geven om er onvoorwaardelijk te mogen zijn? Wat als ik terugga naar de kern? Zou dat kunnen, ook zakelijk?

Herindelen

Terwijl ik met mijn nieuwe energie het huis opruim, papieren orden en kasten opnieuw indeel, ben ik onbewust bezig ruimte te scheppen in mijn hoofd en mijn leven te herindelen. Er ontstaan weer dromen en plannen en een wens om niet meer terug te keren naar het oude. Het moet anders, beter, vanaf nu. Niet meer, maar juist minder. Steeds meer realiseer ik me hoe ik mezelf heb overbelast, jarenlang, en dat het op is.

Ik wil mezelf niet meer overvragen door meer te doen dan ik kan. Mijn energie verliezen in wat me leegzuigt. Ik wil mijn tijd beter indelen met meer aandacht voor datgene wat ik echt waardevol vind en waar ik werkelijk behoefte aan heb. Ik wil weer genieten en de vlam van het leven voelen. Zin. Ik was het kwijt. Maar datgene waar ik zin voor voel is misschien ook dat, wat mijn leven zin geeft.

Er zijn creatieve projecten, die al veel te lang op de plank liggen, ik wil ze weer oppakken en eindelijk afronden. Zou het niet mooi zijn mijn leven veel meer een uiting te laten zijn van wie ik ben? Meer en meer besef ik dat er iets is dat je uniek maakt, zoals Kees uniek was. Ik wil terug naar die kern van mijn wezen; want dat is het wezenlijke. Geen tijd en energie meer verspillen aan wat niet bij me past of te hoog gegrepen is. Geen talenten laten liggen, omdat ik er niet in durf te geloven of omdat ze niet direct iets opbrengen. Zijn wie ik werkelijk ben en genieten van het leven. Ik wil niet meer geleefd worden, maar werkelijk leven! Want leven kun je nooit meer overdoen.