Dagboek Catharina #37 | ‘Als een wrak kom ik thuis. Kapotter dan toen’
Een jaar na het overlijden van haar broer Kees herbeleeft Catharina die dag op de ic. ‘Terwijl ik blindelings achter mijn hond aan loop, zie ik de beelden levensecht voor me.’ Alleen dit keer voelt het anders.
November 2020 - Als de weken van herinnering aanbreken, de dagen waarin een jaar geleden alles gebeurde van het ongeluk, het waken in het ziekenhuis, tot en met de begrafenis, zet ik me schrap. Ik weet niet wat het in me naar boven zal halen en zag er al een tijdje behoorlijk tegenop. Maar aanvankelijk lijk ik aardig overeind te blijven.
'Twee dagen later is alles anders'
Als mijn vriendin vraagt hoe het gaat, zeg ik dat het wel meevalt en dat mijn stemming niet heel donker is. Twee dagen later is alles anders. Het is de dag dat hij precies een jaar geleden stierf. Een troosteloze dag.
Tien uur
De minuten gaan weer net zo traag als toen. Ik voel een klem om mijn hart. Het is tien uur ’s ochtends en ik loop buiten met de hond. Maar ik ben niet waar ik loop. Ik ben op de ic. Tien uur was de tijd dat we zouden samenkomen rond het bed. Een kwartier later zouden de artsen komen om de apparatuur uit te schakelen en de beademingsslang te verwijderen.
'Nee, ik voel het voor het eerst'
En dan zouden we wachten in stilte. Die onbeschrijfelijke stilte, waarin ik zelfs niet snikken kon. Het beklemmende, zwarte gat in de tijd, waarin je alleen maar wacht op de dood, die dan tegelijk bevrijding en totale ontreddering brengt. Ik voel het weer. Nee, ik voel het voor het eerst; zo diep, zo scherp bij de beelden.
Levensecht
Alsof ik de film al wel gezien had, maar toen nog zonder achtergrondmuziek. Alsof de film toen niet over mij ging en nu wel. Alsof het tóen een film was en nu plotseling echt. Terwijl ik blindelings achter mijn hond aan loop, zie ik de beelden levensecht voor me en hoor ik de zware tonen van een nooit geschreven soundtrack in mijn hoofd, alsof die onder het verkeerde jaar is gemonteerd. ‘Nee!!!’ schreeuwt mijn hart. De tranen lopen over mijn wangen. Tranen die ik toen het gebeurde niet huilen kon. Ik zie een voorbijganger naar me kijken, maar het kan me niet schelen.
'Zou hij er iets van gemerkt hebben?'
De flashbacks overvallen me. Ik zie ineens weer zijn schouderbeweging; een laatste poging om adem te halen. Ineens wil ik zelf weten hoe het voelt: ik slik en haal adem tegelijk, zodat een soort vacuüm ontstaat dat dezelfde beweging teweegbrengt. Ik probeer het nog een keer. Geen zuurstof, benauwd, druk op mijn hoofd. Zou hij er iets van gemerkt hebben?
'Eén traan. Toen stopte zijn hart'
In stilte keek ik naar hem. Het moet toen gebeurd zijn dat zich een harnas vormde om mijn ziel. De emotie was simpelweg te groot. Ik zag roerloos aan hoe een traan uit de hoek van zijn gesloten oog, langzaam over zijn wang naar beneden rolde. Eén traan. Toen stopte zijn hart. Als een wrak kom ik thuis. Kapotter dan toen. Het is het gevoel van een jaar geleden, maar ik voel het nu voor het eerst.
Lees ook over:
Dagboek Catharina #29 | Gedicht: 'Ik draag je loodzwaar in mijn hart'
Lees ook over:
‘Wat een avontuur moest worden, werd onze grootste nachtmerrie’
Geschreven door
Catharina de Riet - Neven
