Dagboek Catharina #33 | ‘Hoe depri je ook bent, blijf alsjeblieft leven!!!’
Na het overlijden van haar broer Kees leest Catharina een brief terug die hij haar jaren eerder stuurde. Het zet haar aan het denken over hoe missen voelt.
Oktober 2020 - ‘Hoe depri je ook bent, blijf alsjeblieft leven!!!’, schreef hij in een brief. Hij stuurde die lang geleden toen hij een tijdje in het buitenland studeerde.
Ik las de brief voor het eerst weer een paar dagen na zijn overlijden. Hij schreef dat hij zich zorgen maakte over mij, dat mijn stem zo mat klonk toen hij me belde en we praatten aan de telefoon.
'Blèèeèh, waar komen zulke gedachtes nou vandaan?'
‘Laatst kreeg ik middenin de nacht zomaar ineens een angstbeeld’, schreef hij. Die angst was dat hij mij zou verliezen. ‘Toen dacht ik er gelijk achteraan dat ik mezelf dan met een kettingzaag in stukjes zou zagen. Blèèeèh, waar komen zulke gedachtes nou vandaan? Daar zou niemand wat mee opschieten, maar zoveel pijn zou het doen, denk ik. Je bent m’n zusje!’
Die laatste zinnen echoën al bijna een jaar in mijn hoofd: ‘zoveel pijn zou het doen...’
Geluksvogel
Ik bleef leven, hij niet. Hij was altijd een geluksvogel. Hoe kon hem dit nu overkomen? Bij het eerste alarmerende telefoontje na het ongeluk, zei ik haast bezwerend tegen mezelf: het komt vast wel goed, het is tenslotte Kees. Hij heeft altijd geluk. Het valt vast mee.’
Als hij wel eens te laat op het station kwam, had de trein toevallig ook vertraging, zodat hij die toch nog haalde. Het kwam altijd allemaal op zijn pootjes terecht. Het kan toch niet ineens helemaal misgaan? Zo denkend trapte ik op mijn fiets snel naar huis, waar de eerste berichten binnenkwamen over traumaheli’s.
'Ik schaam me dat ik het denk'
Maar dat zegt nog niks, maakte ik mezelf wijs. Zo stapte ik in de auto naar het ziekenhuis. Bang, ongerust, maar het móest hoe dan ook wel goedkomen, toch? Maar nee. Het kwam niet goed.
Soms denk ik, en ik mag het niet denken, maar ik dénk het nu eenmaal: misschien had hij ook deze keer geluk; dat hij niet degene is die iemand moet missen. Ik schaam me dat ik het denk. Maar is overleven niet erger dan overlijden? Zo voelt het wel. Hij is eraan ontsnapt en heeft het goed waar hij nu is. Wij zitten met die vreselijke pijn. De kettingzaag. Hij had gelijk, zo voelt het.
Lees ook over:
Ann worstelde met uitgestelde rouw: ‘Ik heb het verdriet altijd voor mezelf gehouden’
Lees ook over:
Dagboek Catharina #34 | ‘Had ik het niet moeten zeggen?’
Geschreven door
Catharina de Riet - Neven
