Dagboek Catharina #22 | Wie ben je nog zonder je overleden dierbare?

Juni 2020 - Het is al nacht. Ik zou moeten slapen. Koortsachtig blader ik door de foto’s in mijn telefoon. Mijn hart bonst snel en hard en een licht misselijk gevoel treitert mijn buik. Ik zoek een foto, een bewijs. Ik voel me opgejaagd. Ik weet niet goed wat, maar ik moet iets vinden. Iets! Een vergeten schat, een troostvol beeld, iets nieuws, iets dat licht geeft, iets dat me opbeurt en verrast, iets dat me meeneemt, iets waar ik me aan vast kan klampen.  

Zielsband

Wat zoek je nou, zeg ik tegen mezelf, terwijl ik maar blader door meer dan duizend afbeeldingen en bestanden. Ik zoek hem! Ik zoek ons. En wie wij waren voor elkaar. Een document misschien, dat bewijst hoe waardevol hij voor me was en ik voor hem; een soort bekroning van de liefde die we voor elkaar hadden. Laat iets of iemand tonen hoe bijzonder hij voor me was en hoe speciaal de zielsband was die we hadden.  

Verborgen boodschap

Onbewust zoek ik een bericht van hem, een nieuw bericht. Dat hij iets van zich laat horen. Maar ik vind het niet. Alle foto’s ken ik al, zijn berichtjes had ik al gelezen. Geen verborgen boodschap. Ik voel verdriet, maar kan niet huilen. Dan leg ik mijn telefoon weg, loop naar beneden en trek de pot Valeriaan uit de kast. Ik neem er een stuk of vijf tegelijk in de hoop dat ik dan nog een paar uur kan slapen; dat ik wat rust vind. 

Alleen

Misschien hoort het zoek-gevoel erbij. Misschien is elk rouwproces ook wel een zoektocht. Naar wie je verloren bent. Je probeert diegene eerst nog ergens te vinden. Je zoekt naar wie je samen was en wat daarvan overblijft. Het is een zoektocht naar wie je zelf nog bent, alleen. 

• Dagboek Catharina #23 | ‘Rouw is een last, ook voor mijn relatie’

  Dagboek Catharina #23 | ‘Rouw is een last, ook voor mijn relatie’

• Rouwvragen aan Manu Keirse | 'In ons gezin was geen ruimte voor verdriet'

  Rouwvragen aan Manu Keirse | 'In ons gezin was geen ruimte voor verdriet'