Dagboek Catharina #23 | ‘Rouw is een last, ook voor mijn relatie’

Juli 2020 - Natuurlijk doe ik wel mijn best, maar het valt gewoon niet mee om gezellig te zijn met zo’n zwaar hart. Zwaar van de leegte, dat is het gekke. Juist thuis ben je jezelf, zonder de façade die je voor de buitenwereld nog omhoog kunt houden. Thuis gaan de maskers af. Daar kijk je elkaar in de ogen en bij mij rollen er dan tranen uit.

Prikkelbaar

Rouw is een last. Ook voor mijn relatie. Hoe mooi en fijn ook de momenten van troost en steun zijn, hoe waardevol en liefdevol die ook zijn, de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er ook een andere kant is. Die van overbelaste, gestreste mensen. Prikkelbaar en kortaf.

 Een opmerking kan zomaar ineens helemaal verkeerd vallen en dan reageer ik buiten proportioneel. Iets kleins dat misgaat, kan een enorme inzinking en huilbui veroorzaken. En dan is er nog het onvermogen volop te genieten, de continue zielenpijn die alles overschaduwt en mijn blik vernauwt. De eenzaamheid van allebei je eigen weg, je eigen tempo, je eigen gedachten en herinneringen. Als je rouwt, ben je veel in het verleden. Je leeft nog maar half in het heden. En dan is het heden ook nog gevuld met verdriet. 

Samen

Ik ben labiel en onvoorspelbaar en ben best moeilijk om mee te leven nu, denk ik. Wat is er nou nog leuk aan het zielig hoopje mens dat steeds maar moet huilen? Juist thuis waar ik me veilig voel komt al dat verdriet eruit. Hij voelt zich machteloos, wil mij zo graag gelukkig zien. Ik heb medelijden met hem. En hij met mij. Zo gaan we toch samen deze weg en dragen we samen de last.

• Rouwvragen aan Manu Keirse | 'In ons gezin was geen ruimte voor verdriet'

  Rouwvragen aan Manu Keirse | 'In ons gezin was geen ruimte voor verdriet'

• Dagboek Catharina #24 | 'Ik had me dit bezoek zo anders voorgesteld'

  Dagboek Catharina #24 | 'Ik had me dit bezoek zo anders voorgesteld'

Foto: Anouk van der Reest