Dagboek Catharina #19 | ‘Als je je hart voelt, besef je ook dat het kan stoppen’

Mei 2020 - Achteraf kun je dingen heel anders gaan zien. Ze komen in een ander licht te staan. Iets onbeduidends wordt ineens betekenisvol.

Ik luisterde naar zijn hart en voelde zijn polsslag. Zo vaak, zo bewust, zo vreemd achteraf. Haast alsof ik wist dat zijn hart te vroeg zou stoppen. Maar dat wist ik helemaal niet. Nietsvermoedend deed ik het. Ik heb geen idee waarom, maar nooit heb ik dat bij iemand anders zo gedaan. We waren jong. Hij vond het eng als ik dat deed.

‘Als je je hart voelt, besef je ook dat het kan stoppen’

Ik vertelde het nog aan de verpleegkundige op de ic, de avond voor hij stierf. Ineens was die herinnering er weer. Hoe we elkaar vaak vasthielden en ik dan stiekem met mijn vingers zijn polsslag voelde, of als ik tegen hem aanleunde mij oor legde op zijn hart. Het fascineerde me. En ik vond het een fijn gevoel. Maar hij niet. ‘Niet doen’, zei hij dan, ‘dat is eng. Want als je je hart voelt, besef je ook dat het kan stoppen’.

Flashbacks

Tussen de herinneringen aan zijn leven door, komen ook steeds vaker de ervaringen rond zijn dood. Ze overvallen me en brengen me nu veel meer van mijn stuk dan toen het werkelijk gebeurde. Beelden, geluiden, flashbacks.

‘Nooit meer zullen zij hun vader kunnen zien’

Ik zie ons om de kist heen staan, als mijn nichtje van drie en neefje van zes jaar voor het eerst en laatst hun gestorven vader zien.  ‘Hij heeft daar een wondje’ zegt mijn neefje en wijst naar zijn hand, ‘maar dat voelt hij niet meer hè?’. Wij volwassenen reageren geruststellend. ‘Voel maar’ zegt mijn zus; ‘hij is koud’. Hij voelt voorzichtig en knikt. Gek vindt hij het. Even is het stil. Dan zegt hij: ‘ik ben klaar’. Ze vertrekken uit het kamertje en ik besef wat een ijzingwekkend moment dit was. Nooit meer zullen zij hun vader kunnen zien. Nooit meer zal ik die blikken en die kleine bleke gezichtjes vergeten.

Echo

Even later sluiten we de kist. Terwijl we het deksel over hem heen leggen, zegt mijn moeder zacht: ‘… en ik heb hem zo vaak toegedekt…’ Ze kijkt naar hem alsof ze nog haar kleine jongen ziet, die ze net op bed heeft gelegd.

Ik hoor nog de echo van haar stem. Zomaar ineens midden op de dag klinkt het in mijn hoofd. Of vlak voor ik in slaap val zie ik hem liggen, terwijl we het deksel over hem heen leggen. Ik voel nog hoe ik de knoppen erop schroef. Totaal bizar. Hoe je dan kijkt of ze allemaal mooi recht staan... Ik moest mama helpen. Ze draaide de verkeerde kant op.

‘Hoe houd ik dit vol?’

Hartverscheurend

Na vijf maanden lees ik voor het eerst mijn berichtjes terug. Hoe ik mijn vriendinnen die dagen vertelde over wat er gebeurde. Ik had maar er maar één woord voor toen. Dat woord is nu nog steeds het juiste woord: hartverscheurend.

Heftige en onbeschrijfelijke gebeurtenissen. Zoveel, zo snel achter elkaar. Het waren kogels die op me werden afgevuurd, me soms tegen de grond wierpen, maar gelijk krabbelde ik dan weer op. Ik liep door, want ik moest wel, en blijkbaar kon het ook. Als een schotwond lijkt het aan de oppervlakte niet zo groot. Het leek best goed te gaan die eerste tijd. Maar van binnen zijn overal verborgen bloedingen ontstaan. Ik word steeds zwakker en de ‘kogels’ moeten nu langzaam naar buiten zweren. Hoe houd ik dit vol? 

• Als Susanne uit haar coma bijkomt, hoort ze dat haar man is overleden: 'Het heeft zeker een week geduurd voordat het tot me doordrong'

  Als Susanne uit haar coma bijkomt, hoort ze dat haar man is overleden: 'Het heeft zeker een week geduurd voordat het tot me doordrong'

• Dagboek Catharina #20 | De vraag die bijna niemand meer stelt

  Dagboek Catharina #20 | De vraag die bijna niemand meer stelt