Column Wenka | Het beste komt nog

Het beste komt nog

Hij heeft geen gemakkelijk leven gehad. Zorg, ziekte en verlies liepen er als een rode draad doorheen. Ondanks alles was hij sterk. Sterk door de kracht van zijn Heer.

Zijn enige en ongetrouwde zuster verzorgt zijn afscheid. Mij is gevraagd haar te helpen bij het leiden van de dienst. Ze heeft verhalen genoeg. “Wat wilt u allemaal weten?” We beginnen bij het begin.

Eersteling

Al jong verloor hij beide ouders. Zuslief zorgde voor haar kleine broertje. Hij was veel ziek, had zwakke longen, een mager lijf. Als kind moest hij regelmatig aansterken tijdens kampweken voor bleekneusjes op de Veluwe.

“In het kraambed van hun eersteling overleed ze tegelijk met hun lieve dochtertje”

Hij trouwt met een meisje bij hun uit de stad. Ze hadden het fijn samen, maar het mocht maar kort duren. In het kraambed van hun eersteling overleed ze tegelijk met hun lieve dochtertje. Hij was er stuk van. Toch ging hij door, kreeg de benen er weer onder, de kop er weer op. Zijn geloof gaf hem kracht en maakte dat hij vooruit kon kijken, het leven weer aan kon.

Geur van hout

Haar broer vond plezier en voldoening in zijn werk als timmerman. Hij was heel secuur, deed ’s avonds klusjes in de buurt en als er nog wat vrije tijd overbleef, was hij in het kleine schuurtje achter het huis te vinden. Het was daar knus. De geur van hout, een elektrisch kacheltje aan de muur, de oude cassettespeler op z’n werkbank. Bij het brengen van de koffie zongen de gezangen haar altijd tegemoet. Broerlief begeleidde de stemmige orgelklanken met z’n vrolijk gefluit.

“Broerlief begeleidde de stemmige orgelklanken met z’n vrolijk gefluit”

Lang voordat hij met pensioen zou gaan werd hij afgekeurd. Z’n lijf was op, de longen versleten. Benauwdheid hield hem soms dagen aan bed gekluisterd. Z’n cassettespeler verhuisde mee naar het kleine tafeltje naast zijn bed. Fluiten ging niet meer, maar de muziek bleef hetzelfde.

Zachte glans

Na een korte stilte vertelt ze verder. “Hij had verdriet over zijn afnemende gezondheid en de belasting die dat voor mij met zich meebracht, maar zonder klagen droeg hij zijn kruis. Hij miste zijn werk, de karweitjes in de schuur, de gesprekken met collega’s, maar vol vertrouwen bezag hij de toekomst.

“Broerlief, hoe kijk je terug op je leven?”

Op het laatst, tijdens een van de lang doorwaakte nachten, zat ik stilletjes naast zijn bed. M’n broer lag er rustig bij. Alles was gezegd, zijn afscheid doorgesproken, de liederen genoteerd. Nog één keer wilde ik het horen, zéker weten, zèlf geloven. Ik vroeg hem: broerlief, hoe kijk je terug op je leven en hoe zie je de toekomst?”

Ze schiet even vol, haar gerimpelde gezicht krijgt een zachte glans. Haar lichtgrijze ogen kijken in de mijne, als ze zegt: “Zijn antwoord? Lieve zus, ik geloof dat al het lijden van dit leven zal verbleken bij de heerlijkheid die mij straks wacht. Het beste komt nog…”

Wenka von Meijenfeldt
afscheid.metheeljehart.nl