Column Nico | Motieven voor een christelijke begrafenis
19 juli 2017 · 13:44
Update: 5 februari 2025 · 11:44
Columnist en geestelijk verzorger Nico krijgt zeer diverse antwoorden op de vraag: ‘waarom wilt u dit ik de begrafenis leid?’
Waarom die wens?
Als nabestaanden mij verzoeken een begrafenis te leiden, vraag ik waarom ze dat wensen. Dat is soms de vraag: ‘Waarom vraagt u dat míj, want u bent toch lid van een gemeente waar een voorganger is die de begrafenis kan leiden?’
Een persoonlijk accent
Daarachter zit vaak een doordachte keuze. Mensen willen een begrafenis een persoonlijk accent geven. Er volgen dan antwoorden zoals: ‘Die dominee staat hier pas kort en u kent ons gezin al twintig jaar.’ Of: ‘Jij was toch vroeger onze buurjongen en we weten nog dat je bij ons kwam spelen of televisie kijken.’ Dan praten die mensen over tientallen jaren geleden, maar voor hen is het belangrijk.
Rustgevende gedachte
‘Wilt u mijn begrafenis leiden?’ komt ook voor als vraag. Die wordt dan gesteld door iemand die zelf nog gezond is, of misschien beginnend ziek. Die persoon kijkt ver vooruit en vindt het een rustgevende gedachte als hij voor de familie op een briefje kan zetten: ‘Als ik kom te overlijden, kunnen jullie contact opnemen met NN. Die wil mijn begrafenis leiden.’
Zelf niet actief in de kerk
Ik kan mijn wedervraag aan een familie, ‘waarom wilt u dit ik de begrafenis leid?’ ook anders bedoelen. ‘U benadert mij. U wilt dus een christelijke begrafenis hebben. Waarom die keuze?’ Deze vraag is relevant bij mensen die, voor zover ik dat op dat moment weet, niet actief betrokken zijn bij een christelijke gemeente.
Vroeger ging mijn vader wel naar de kerk
Dat kan een goed gesprek opleveren. ‘Vroeger’ speelt daarin een rol. ‘Vroeger ging mijn vader wel naar de kerk, maar toen…’ Veel nabestaanden geven een begrafenis vorm vanuit respect voor de overledene, ook als ze zelf niet (meer) godsdienstig zijn. ‘Vader was best religieus en we zouden het fijn vinden als u ook wat religieuze dingen wilt zeggen.’ Soms hoef ik dan niet eens de begrafenis echt te leiden, maar krijg ik tien minuten tussen de andere sprekers om ‘religieuze dingen’ te zeggen.
Als een hond onder de grond?
Ik heb als pastoraal werker, geestelijk verzorger of gewoon als kennis diverse motieven gehoord. Een bijzondere formulering ben ik nooit vergeten. ‘Wat zit er achter uw wens om een christelijke begrafenis te hebben voor uw partner?’ Antwoord: ‘Ik kan Gerard toch niet als een hond onder de grond stoppen!?’ Ook dat was een respectabele gedachte.
Waardige begrafenis
Al was de formulering wat kort door de bocht. Deze mevrouw had behoefte aan een ritueel rondom het overlijden van haar levenspartner. Ze koos voor een christelijke variant. Een christelijke gemeente die dienstbaar wil zijn, doet daar graag aan mee. Ik heb Gerard een waardige begrafenis gegeven.
Meest gelezen
- Gerda verloor haar zoon: ‘Ik was altijd bang dat dit zou gebeuren…’
Gerda verloor haar zoon: ‘Ik was altijd bang dat dit zou gebeuren…’
- Het broertje van Daphne en Nina verongelukt op de zorgboerderij: 'Mijn vader zei dat er iets verschrikkelijks was gebeurd'
In de uitzending van 'Ik mis je'
Het broertje van Daphne en Nina verongelukt op de zorgboerderij: 'Mijn vader zei dat er iets verschrikkelijks was gebeurd'
- Alicia en Stefan verliezen hun kindje: ‘Ik beloofde mijn dochter goed voor mama te zorgen’
Rouw om een kind
Alicia en Stefan verliezen hun kindje: ‘Ik beloofde mijn dochter goed voor mama te zorgen’
Lees ook
- Wilmas zoon had een progressieve zenuwaandoening: ‘Ik was opgelucht dat hij uit zijn lijden verlost was’
Wilmas zoon had een progressieve zenuwaandoening: ‘Ik was opgelucht dat hij uit zijn lijden verlost was’
- Nowhere Man: ‘Toen hij wegviel, was het alsof ik een deel van de werkelijkheid niet meer zag’
Jan Willen den Bok en Jaap van Heusden over hun vriend Rob
Nowhere Man: ‘Toen hij wegviel, was het alsof ik een deel van de werkelijkheid niet meer zag’
- Martin Sitalsing in De Kist: ‘We stonden onvoldoende stil bij het verdriet om mijn broer’
Martin Sitalsing in EO-programma De Kist
Martin Sitalsing in De Kist: ‘We stonden onvoldoende stil bij het verdriet om mijn broer’