Brief aan Justin

Lieve Justin

Ik heb net mijn dagboek gelezen. Dat doe ik niet zo vaak. Het is zo confronterend, ik voel meteen weer die verstikkende pijn. Een pijn die eigenlijk niet te beschrijven is. Tegelijkertijd voel ik ook verbazing: gaat dit over jou, over mij? Is dit écht gebeurd? Heb ik dit overleefd?

Ik denk niet meer elk moment aan die rampzalige dag in 2002 en praat er ook nauwelijks meer over. Als ik nieuwe mensen ontmoet, overweeg ik zorgvuldig of ik over jou zal vertellen. Er moet een klik zijn, iets wat mij met die ander verbindt. Dat is bepalend. Soms heb ik dat binnen een minuut, soms duurt het weken voor ik je naam noem, soms blijft jouw korte bestaan ongenoemd.

Ik heb een heel korte versie van jouw overlijden: “De ene ochtend voelde hij zich niet goed, de volgende middag was hij dood, en niemand had door hoe slecht het met hem ging.” Desgevraagd geef ik wat aanvullingen of verwijs naar mijn weblog Dag Justin. Ik heb totaal geen behoefte meer om het verhaal te vertellen, zoals ik dat honderden keren gedaan heb in de eerste jaren na jouw overlijden. Ook voel ik me volstrekt niet schuldig als ik jouw naam niet noem. Dat was in het begin wel anders, jou niet noemen was jou verloochenen. Alsof je nooit bestaan had, alsof ik niet de moeder van twee kinderen was, alsof Elio geen broertje had gehad. Nu voelt dat niet meer zo. Ik hoef je naam niet te noemen, ik hoef niet over je te praten, ik hoef zelfs niet aan je te denken, ik hoef niets te ‘doen’: je zit in alles. Hoe, dat weet ik niet, maar ik kan je niet meer verliezen. Ik ben je kwijt, en toch kan ik je niet meer verliezen.

Wat niet wegneemt dat ik het onverteerbaar vind dat mijn geheugen me in de steek begint te laten. Ik weet niet meer hoe je stem klinkt, ik kan me niet meer herinneren hoe je voelde als ik je vasthield. Je gezicht vervaagt, ik heb foto’s nodig om het beeld scherp te krijgen. Gelukkig zijn er veel foto’s en gelukkig heb ik veel over je geschreven. Die tastbare, concrete zaken zijn voor mij van onschatbare waarde. Ze voeden mijn herinneringen en bezorgen me zo nu en dan een flard, niet meer dan een flits, puur Justin-gevoel. Zoals het was, toen.

Dag lieve Just!
Je moeder

De moeder van Justin, Lizzy de Wilde, heeft in de uitzending van 15 oktober 2016 haar verhaal verteld in een uitzending van Ik mis je.