Blog Bertine – In alles kom ik je tegen

Het tweede jaar na het overlijden

Ik kan wel zeggen dat ook het tweede jaar na het overlijden van onze lieve Daan niet meevalt. Als ik erover nadenk is het misschien wel zwaarder dan het eerste jaar. Het eerst jaar beleefde ik in een roes. Het eerste jaar maak je alles voor de eerste keer mee, zonder Daan. Maar dan komt het tweede jaar en realiseer ik mij dat ik mijn leven verder moet zonder Daan. Nooit meer dat leuke bijzondere mannetje om mij heen. Nooit meer die twinkel oogjes die mij zo verliefd aan konden kijken. Gewoon nooit meer.

In alles kom ik hem tegen

Er gaat geen dag voorbij zonder Daan in mijn gedachten. In alles kom ik hem tegen. Als ik op weg ben naar mijn werk en in de file sta, komt daar die ambulance aan. Dat gele monster met die blauwe lichten tussen de stroom auto’s door. Ik moet huilen, ik denk aan Daan en zie hem voor mij in die ambulance liggen. Op weg naar Utrecht, op weg naar iets onbekends. Op weg naar de wereld die kinderkanker heet. Daan met zijn mooie blonde haartje, net 10 jaar oud, lag daar in dat gele ding. Hoop was er toen nog, hoop op niets ernstigs. En als ik dan weer om mij heen kijk, gaat het leven gewoon verder. Midden in de file sta ik, in die drukke spits voel ik me zo ontzettend alleen.

Nooit meer een trui voor Daan hoeven te kopen

Of dat moment dat ik in een kledingwinkel loop en een leuke trui voor Daan zie. Dat ik me dan weer bedenk dat ik die trui niet hoef te kopen. Dat ik tegen mezelf moet zeggen dat Daan er niet meer is. Dat ik nooit meer een trui voor Daan hoef te kopen. Weer voor de zoveelste keer moet ik schakelen. Even aan iets anders denken, want als ik dat niet doe dan sta ik daar in die winkel te janken… En niemand die dan snapt waarom.

Dan zie ik de knakworstjes staan die hij zo lekker vond

Als ik in de supermarkt loop moet ik steeds weer erom denken dat we met vier personen zijn en niet met vijf. Dan zie ik de knakworstjes staan of de salamiworst die hij zo lekker vond. Weer is het slikken en doorgaan. Vaak probeer ik door de supermarkt heen te “rennen”. Min of meer onzichtbaar te zijn. Het zijn van die lastige momenten, waar velen geen idee van hebben.

Onwetendheid

Of dat moment dat een moeder, op het voetbalveld, blij vertelt dat haar zoon de 22^e oktober jarig is. Boem, ook die kwam binnen. Ook dan probeer ik toch normaal te reageren. Ze kan ook niet weten dat het Daans geboortedag is. Ze weet pas net dat mijn kind overleden is, laat staan dat ze daar enig idee van heeft.

Even vrij willen zijn van verdriet

Steeds weer kom ik Daan tegen, op allerlei manieren. Soms heel fijn, maar vaak ook zo “lastig”. Dat zijn van die momenten dat ik gewoon even vrij wil zijn van mijn verdriet. Even geen tranen en heel even los (een soort van vrij zijn gevoel). Zo blijft het elke dag een soort spel van overleven. Ik zet mijn masker op en ga gewoon door. Tuurlijk geef ik mijzelf ruimte voor mijn verdriet. Maar mijn tranen zien zij die echt om mij geven!