Blog Sarah | Het verdriet reist op vakantie gewoon met je mee

Zorgeloos in Frankrijk

Terwijl we door het glooiende landschap rijden op weg naar onze eindbestemming in Frankrijk zingt Edith Piaf La vie en rose. Zonnebloemen, uitgestrekte grasvlakten en tarwe, gewiegd door de wind. In de berm staan klaprozen die dansen als we voorbij rijden, de zon schittert. Ik glimlach naar mijn man en snuif de buitengeur op terwijl ik een blik werp op de achterbank waar onze kindjes liggen te dromen. Wat een intens geluk. Vakantie.

‘Vroeger, we waren omringd door zorgeloosheid. Nu is alles anders.’

Ik zucht diep, zoek de horizon en staar terwijl mijn gedachten me meenemen naar mijn jeugd. De Dire Straits, Golden Earring en Rolling Stones zongen hun liedjes nog via cassettebandjes. Soms stopten we voor een lekker stokbroodje met kaas en als we bijna op de eindbestemming waren, zongen we We zijn er bijna, we zijn er bijna! Maar nog niet helemaal!. Altijd ging er een bakje met ijskoud water mee. Er zaten twee washandjes in waarmee onze bezwete hoofdjes liefkozend werden gekoeld. Na de vakantie misten we de vakantievriendjes maar met wat afleiding was dat gemis nooit van lange duur. We waren omringd door zorgeloosheid en dat was onze ruimte. Nu is alles anders. Zorgeloosheid heeft ruimte gemaakt voor bezorgdheid en missen heeft een andere lading gekregen.

Vasthouden

Een paar jaar geleden zou ik, aangekomen op de eindbestemming, direct mijn moeder gebeld hebben. Ik zou FaceTimen en haar de natuur, de boerderij, de kippetjes, de trampoline, de labradors, de gezamenlijke keuken, de vrijheid laten zien. Ik zou met haar genieten, haar de kindjes laten zien. De oudste naar haar laten zwaaien. We zouden samen een liedje zingen en ik zou zeggen tot volgende week, moesje!. Of wellicht tot overmorgen, want dan kon ik haar weer even zien glimlachen en haar opnieuw laten genieten van ons genieten.

‘Ik kan haar de kindjes niet laten zien.’

Maar ik kan haar niet bellen als we aangekomen zijn. Ik kan mijn genieten niet met haar delen. Ik kan haar de kindjes niet laten zien. Ik kan haar de kipjes, de lavendel, de roze rozen en het heerlijke bed in ons leuke Franse huisje niet laten zien. Ik kan haar niet vertellen over het lekkere eten, het zwembad omringd door de mooiste hemelbedden, de leuke mensen, de zon en de goede sfeer. Ik kan als ik weer thuis kom het gemis niet verminderen door afleiding te zoeken. Ik kan haar alleen maar missen zoals ik nog nooit gemist heb. Haar op een andere manier vasthouden.

Mam, ik neem je echter altijd voor de rest van mijn leven mee op vakantie want ik draag je voor eeuwig in mijn hart.