Blog Sarah – ‘Ik kan nu niet missen’

Afscheid

‘Hij lag in een mand. Ik had dat nog nooit gezien. En er lag een soort ster bij zijn handen. Hij wilde eigenlijk geen afscheidsdienst, maar zijn kinderen wel, dus zodoende hebben ze toch wat georganiseerd als afscheid.’ Ik zit in de wachtkamer van de huisarts en vang zonder dat ik die intentie had een gesprek op tussen – volgens mij – een moeder en haar dochter.

Kippenvel

Opeens krijg ik kippenvel en een flashback naar hoe mijn moeder opgebaard lag. Ik wil het enerzijds scherp op mijn netvlies branden om het nooit te kunnen vergeten. Anderzijds wil ik weg van het beeld, omdat het steekt en omdat het me plotseling overvalt en ik niet weet wat ik met het intense gevoel aan moet.

Ik ga na of ik nog weet hoe ze daar lag. Haar handen gevouwen. Een mooie roze sjaal om haar nek. Een hangertje met een hartje om haar handen gewikkeld. Ogen gesloten. Een roze jurk met bloemen, speciaal door een vriendin voor haar gemaakt. Een donker vlekje op haar rechter wang. Roze schoenen. Kort haar. Van de chemo. Een rustig gezicht. Een lichaam waaraan je ziet dat het tot het uiterste gedreven is.

Pijn

Al deze aanblikken die ik me herinner doen stuk voor stuk pijn. Het woord ‘eeuwig’ durf ik er niet bij te gebruiken. Ik concentreer me weer op de voorbij rijdende auto’s en probeer het gesprek tussen de moeder en haar dochter niet meer te volgen. Ik onderdruk mijn tranen. Ik moet straks zo adequaat mogelijk mijn verhaal vertellen aan de dokter, dus ik kan nu niet missen. Maar ik mis zo.

Ik haal een keer diep adem. Raap kracht bij elkaar en slik verdriet weg. ‘Goedemorgen mevrouw, u mag meelopen’, klinkt het door de wachtkamer. Ik kijk op, pak mijn tas, laat in liefde los en loop mee. Straks mam, straks kun je weer in mijn gedachten zijn. Als ik er weer ben. Ik hou van jou.