Blog Sarah | Tranen van lucht

Ik weet niet wat er gebeurt als mijn verdriet er weer opeens is. Iedereen gaat maar door, maar soms kan ik niet meer door omdat ik iets wezenlijks mis. Alsof ik in een raceauto zit en de wereld aan me voorbij trekt. Iedereen lacht. Maar soms wil ik niet lachen. Of kan ik niet lachen.

‘Soms wordt er over littekens gekrast en scheurt een wond weer open’

Soms doet lachen pijn. Omdat het niet klopt. Omdat lachen dan mijn huilen overdekt. Blij mijn bedroefd. Boos soms mijn bang. Want soms als alles heel scherp voelt, heel rauw en pijnlijk. Echt. Dan blijf ik bang om te verliezen. Bang. Bang voor dat wat nog wel vaker zal gebeuren maar waar je liever niet aan denkt tot het moment waarop het zover is. Als dat moment er überhaupt zal zijn. Boos maakt het me dat mensen ziek worden. Dat mensen lijden. Dat mensen elkaar pijn doen en het leven soms als zo vanzelfsprekend beschouwen.

Littekens

Ik wil niet alleen maar lachen. Want soms wordt er over littekens gekrast en scheurt een wond weer open. Dan zoek ik troost maar weet soms niet waar. Dan probeer ik blij met bedroefd te bedekken. Bedekt boos mijn bang. Slokt het leven me op en slikt me weg. Gaat alles door terwijl het ook stil staat. Huil ik stil. Tranen van lucht.