Blog Sanne | Houd mij los

Na het overlijden van Roos kregen we veel kaartjes. Kaartjes ter bemoediging, sterkte, mooie teksten en ook adviezen of suggesties. Die gingen dan vaak over onze relatie. ‘Hou elkaar vast’, ‘blijf praten’, ‘verlies elkaar niet uit het oog’.

Ik kon er destijds niet zoveel mee. Ik kon me niet voorstellen dat je nadat je je kind bent verloren, ook elkaar zou verliezen. We hadden weinig energie voor de dagelijkse dingen, laat staan de energie om over zulke thema’s na te denken en er iets mee te doen.

Het verdriet was zo groot, we hadden alleen elkaar als ouders van. We hadden elkaar heel hard nodig, we begrepen elkaar en ook helemaal niet.

We overleefden

We overleefden. En in overleven ga je vooral door in wat je kent en dat terwijl er al zoveel anders was en ging. Ik klampte me vast, vond het alleen zijn heel moeilijk.

Was bang voor stilte, leegte. Had angst voor het ten onder gaan in verdriet.

We hadden een ander ritme in verdriet, in momenten dat we door wilde gaan. Dat is moeilijk.

Soms had ik het idee dat ik me altijd in verdriet bevond. Als ik het zelf niet voelde, zag ik het bij mijn partner. Als het weer even ging, had mijn zoontje veel verdriet. Steeds als er iemand ruimte had om te zorgen, rouwde de ander.

Ik had vooral het idee om dit niet samen te willen beleven, maar elkaar te laten in het proces. Om en om waren we sterk, om en om zagen we het helemaal niet meer zitten. En inmiddels zitten er tussen die twee langere pauzes in.

Wij zijn er ook nog

Ik begin me nu pas te beseffen dat wij er ook nog zijn, samen en alleen. Ik schrik als mensen uit elkaar gaan. Niet omdat ik verwacht dat mensen bij elkaar blijven, maar omdat ik er me er zo van bewust ben dat ik begrijp dat je op het punt komt dat het niet meer gaat. Dat je elkaar kwijt bent.

Dat je naast je eigen rugzak, niet ook die van de ander kan dragen. Dat het ons ook kan gebeuren. Ik zou het begrijpen.

Het is namelijk hard werken. Om een gezin draaiende te houden, te werken, te zorgen en elkaar echt te blijven zien. We zijn er voor elkaar als er verdriet is, we delen vreugde. Maar altijd drukt rouw op ons.

Soms heb ik verdriet om wat er met Roos ook verloren is gegaan. De onbezorgdheid, het dromen, de spontaniteit, de verliefdheid, de lichtheid van het leven. Als ik sombere dagen heb waarop het lijkt alsof de dagen traag aan mij voorbij glijden, lijkt het alsof er zoveel meer verloren is gegaan.

Het lijkt geen zin te hebben daar bij stil te staan. Toch helpt het om te erkennen dat er veel is veranderd. Ten goede en ook wat er is verloren.

Soms vind ik er stukjes van terug of hebben ze een andere vorm gevonden. Meer diepte, meer rust. In onze relatie en alleen.

Vasthouden en loslaten

In het loslaten van elkaar zit juist het vertrouwen dat het leven zijn weg weer vindt. Voor de een is dat met elkaar, voor de ander zonder elkaar. Dat stond niet op de kaartjes.

‘Houd mij los’, zei mijn zoontje vroeger bij verdriet of boosheid.

En zo is het voor mij.

Houd mij los.