Blog Sanne | Onverwachts inzicht van mijn 7-jarige zoon tussen de vlinders
Regelmatig bezoekt Sanne met haar gezin het grafje van Roos. De jongens vinden het vaak saai en zetten het vandaag op een lopen. Ze komen uit bij een rots met vlinders, speciaal voor jong overleden kindjes. Dan maakt Boaz (7) een opmerking die bij Sanne binnenkomt.
We gaan regelmatig naar de begraafplaats toe waar Roos ligt. Het is een veldje in het bos, vol groen waar alle jonge kinderen liggen. Het is mooi en fijn, dat er deze plek is. Dat alle kinderen hier bij elkaar liggen, dat het verdriet hier hetzelfde is. Dat al deze kinderen zo worden gemist.
Voor de jongens is het inmiddels gewoon om hier te zijn en voor hen is het vaak ook saai. Je mag niet rennen, niet spelen met de auto’s van andere grafjes en het liefst ook nog een beetje rustig zijn. Ik betrek ze vaak om een kaarsje aan te steken of de plantjes water te geven. Soms lukt dat, soms ook niet.
Vlinders
Vandaag niet. De jongste (2) neemt de benen en rent weg naar het naastgelegen grasveld. Een grasveld met een grote rots met allemaal glazen vlinders erop. Boaz rent achter hem aan het veldje op en komt met hem teruglopen.
Ik loop ze tegemoet op het grasveldje. ‘Hier liggen ook kindjes hè, mama?’, vraagt Boaz (7) terwijl hij zijn broertje loslaat. ‘Ja, klopt’, zeg ik.
‘Hier liggen kindjes die in de buik van de mama zijn overleden en nog heel klein waren’, leg ik hem uit. ‘Vlinderkindjes. Voor elk kindje is een vlinder neergezet bij de rots. Zoals een vlinder, zijn deze kindjes naar de hemel gevlogen.’
Wel twee jaar
Boaz kijkt ernaar en vervolgt: ‘Dat lijkt me heel erg hè, dan ben je blij dat er een kindje komt en dan is het dood.’ En nog voordat ik erop kan ingaan, gaat hij verder: ‘Gelukkig hadden wij Roos wel twee jaar hè mama, dat is wel fijn.’
‘Ja, wij hebben Roos wel twee jaar mogen kennen’, zeg ik. Dan is het even stil: ‘Maar het is toch ook niet zo lang’, zegt hij.
‘Nee, kindjes horen niet te sterven’, zeg ik. ‘Maar het gebeurt soms. Het is altijd te vroeg’. Hij gaat alweer verder. Rennend met zijn broertje naar de auto toe.
Eerlijk en puur
Ik loop er langzaam achteraan. Zijn woorden echoën door in mijn hoofd. Zomaar onverwachts, van dit soort kleine gesprekjes. Zo mooi, eerlijk en puur vanuit een kind. En geef ik dan wel het juiste antwoord?
Hoe is het om als zevenjarige je dit soort dingen af te vragen, te weten, te voelen? En ik besef daarna ook de betekenis van zijn woorden: twee mooie jaren met haar. Dat is het ook geweest.
Geschreven door
Sanne Dekkers
