Blog Roel – Niet alleen

Het leven gaat door

“God wil herstel van beschadigde levens en ook al ben je bang of angstig, laat je dan gerust in de armen van de Vader vallen.” Ik zit in de kerk en luister naar de woorden van de dominee. Deze zin spreekt me aan, want hoe vaak vliegt het ons niet aan, dat ons leven zonder Harm gewoon doorgaat.

En hoe ik ook probeer mijn verdriet en het gemis op mijn eigen manier te verwerken en de psychiater ook vindt dat ik het op mijn eigen manier moet doen… Het lukt mij niet om het alleen te doen.

Allenig

Daniël Lohues zingt dan wel: “En ik hoope da’k redde – Want ie moeten ’t zien te redden – Allennig – Lieve mensen zat – Mar uuteindelijk – is iedereen – Allennig”. Je wilt hem gelijk geven en toen hij het live zong, afgelopen weekend, emotioneerde het. Toch geloof ik dat je het niet alleen kunt.

Na kerktijd is er koffie voor iedereen. Dit samenzijn is iedere keer weer troostvol, je hoeft het niet ‘allennig’ te doen. De vraag hoe het met je gaat, klinkt dan misschien obligaat, maar dat is niet erg. Het is niet erg om erover te praten, te vertellen over hoe het wel of niet met ons gaat.

Grafmonument

Later fietsen we naar Zorgvlied, de begraafplaats aan de Amstel. Afgelopen week is er op het graf van Harm een steen geplaatst. De steenhouwerij noemt het een grafmonument en dat laatste klinkt best mooi. Iris, de vriendin van Harm, heeft het ontworpen en als familie hebben we de tekst bepaald. Ondanks alles is het een mooi troostgevend monument.

Getroost

Dat we het ‘allennig’ niet kunnen, schiet me op de begraafplaats opnieuw door het hoofd. Als Jezus zijn leerlingen in de Bijbel wijst op allerlei groepen mensen die hij zalig noemt, noemt hij ook de treurenden. “Je bent gelukkig”, zegt Jezus, “want je zult getroost worden”. Die prachtige belofte zullen we elke keer als we Harms graf gaan bezoeken weer lezen.

Jezus zegt het, de zoon van God zelf, die de beloofde Trooster over zijn leerlingen liet komen. En die Geest werkt ook door je broers en zussen in de kerk, je vrienden, je familie, je buren en kennissen. Een arm om je heen, een kaartje, een simpele vraag, een bezoekje of samen iets gaan doen. God weet hoe hij mensen aan het werk moet zetten.

Tranen van geluk

En God doet dat ook door een lied, een mooi stuk muziek of door een indringend boek en de gebeitelde woorden op een grafmonument. Troost, we kunnen er niet zonder en het zorgt er voor dat je je kunt overgeven aan je verdriet. Ook de donkere plekken die er zullen ontstaan door onze tranen op de grafsteen van Harm, zullen weer opdrogen. En dwalend over Zorgvlied bedenk ik, dat het hier op een dag vol zal zijn met opgestane doden en dat er dan onnoemlijk veel tranen van geluk zullen zijn.