Blog Rebekka | ‘Thuis bestaat niet meer’

27 november 2024 · Leestijd 3 min

· · ·

In de winkel wordt Rebekka met een moeilijke vraag geconfronteerd, of ze al gewend is aan haar nieuwe woonplek. “Thuis is het huis waar ik naast mijn moeder op de bank zit, een film te kijken. Ooit zal ik eraan wennen om niet meer ‘thuis’ te zijn.”

In mijn winkelmandje ligt allang wat ik hebben moet, maar ik kan de verleiding niet weerstaan om alwéér langs het schap met de kerstspullen te lopen. Terwijl ik alle glitterende dingen bewonder, komt er iemand op me afgelopen, waarvan ik alleen haar gezicht herken.

“Ha Rebekka, hoe is het met jou? En, ben je een beetje gewend aan je huisje?”

Gesprek in het gangpad

Ik slik. Het is inmiddels anderhalf jaar geleden dat ik ben verhuisd. Nog steeds krijg ik geregeld die vraag en nog steeds weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik kijk om me heen en zie dat we het gangpad blokkeren voor de andere klanten. Daar lijkt de mevrouw zich niet mee bezig te houden. Bij het horen van die vraag, hoe goedbedoeld het ook is, wil ook ik erg graag uit dit gangpad weg.

‘Ik zou er zoveel voor over hebben om “thuis” te zijn’

“Ehm ja. Nee. Eigenlijk niet,” weet ik hakkelend uit te brengen. “Maar,” haast ik me erachteraan te zeggen, “het is prima hoor. Ik ben vooral blij dat ik een woonplek heb kunnen vinden.” Het vervolg van ons gesprek gaat over de woningnood in Nederland. Ik luister allang niet meer.

Wat is ‘thuis’?

In gedachten bedenk ik me weer hoe alleen ik me heb gevoeld. Toen mijn vader ging verhuizen, besloot ik dat het ook voor mij tijd was een eigen plekje te gaan zoeken. Ik werd bijna 23, dus het werd ook wel een keer tijd. Maar het viel vies tegen. Het was niet alleen moeilijk om een huis te vinden, maar met het afscheid van mijn ouderlijk huis kwam ook weer het gemis aan mama naar boven.

Ik herinner me hoe ik thuiskwam na een gezellige avond met wat vrienden. Ik stapte over de drempel en zodra ik mijn deur op slot draaide, stroomden de tranen over mijn wangen. Hier was ik weer alleen. Dit is niet het vertrouwde huis waar mama altijd klaarstond. Ik zou er zoveel voor over hebben om weer ‘thuis’ te zijn, spookt door mijn gedachten. Wat is thuis nu nog?

Wennen

Thuis is het huis waar ik naast mijn moeder op de bank zit, een film te kijken. Het is de keuken waar mijn moeder altijd in de weer was. Het zijn de gangen waar ze doorheen liep. Het is de ruimte waar ze haar laatste adem uitblies. ‘Thuis’ bestaat niet meer.

‘Dat jij er niet meer bent mama, dat zal nooit wennen’

Midden tussen de kerstspullen zeg ik gedag tegen de vrouw en loop naar de kassa om af te rekenen.

Eenmaal weer in mijn huisje kijk ik rond. Mijn oog valt op de foto van ons tweetjes in de boekenkast. Het duurt al anderhalf jaar om hier te wennen, maar misschien is dat oké. Ooit zal ik eraan wennen om niet meer ‘thuis’ te zijn. Misschien kan ik zelfs ooit een andere plek ‘thuis’ noemen. Maar dat jij er niet meer bent mama, dat zal nooit wennen. En ik wil ook niet dat dat went.

Blog Rebekka | ‘Mama, had ik je maar meer gegeven toen het nog kon’