Blog Rebekka | ‘Mama, had ik je maar meer gegeven toen het nog kon’

‘Is het een cadeautje?’ vraagt de breed glimlachende mevrouw achter de balie. Even sta ik met een mond vol tanden. ‘Ehm, ja soort van,’ mompel ik. Zal ik het aan haar uitleggen?

Folie en lintjes

Voordat ik iets kan antwoorden, bukt de vrouw om het folie en de lintjes te pakken. ‘Dan pakken we hem gewoon in, toch? Dat maakt een cadeau altijd leuker om te geven.’ Het folie kraakt en piept bij het vouwen. Ik knik en glimlach voorzichtig. Ondertussen kijk ik naar het plantenbakje. Heb ik wel het goede gekozen?

De vloer voor de bloemenwinkel is bezaaid met plantenbakjes en bloemstukjes in alle soorten en maten. Enkele mensen staan voorover gebukt om even aan de blaadjes te voelen en de bloemetjes te keuren. Een paar tellen terug stond ook ik daartussen, besluiteloos om me heen te kijken.

Passend bij het seizoen

Het is een herfstbakje geworden. Paarse heide, een paar viooltjes en een kleine pompoen. Lekker kleurrijk en passend bij het seizoen. Dat zou mama wel mooi hebben gevonden. Toch? Ik denk het wel, maar ze kan het niet meer bevestigen.

Het is de vierde verjaardag van mama sinds ze er niet meer is. Al vier jaar op rij geef ik haar op die dag bloemen. Al geeft me dat een enorm onvoldaan gevoel.

Gemengde gevoelens

Ik stap met het zojuist aangeschafte herfstbakje op de fiets, waardoor ik mijn stuur niet meer recht kan houden en bijna omval. Wanneer ik eenmaal in balans ben, fiets ik richting de begraafplaats aan de rand van het dorp.

De tocht naar de begraafplaats gaat altijd gepaard met een raar gevoel van verlangen naar het ‘zijn’ bij mijn moeder en de tegenzin om geconfronteerd te worden met mijn verdriet.

Perfect?

Ver weg is de begraafplaats niet en toch begint er een spier in mijn arm te zeuren omdat ik mijn vingers zo krampachtig om het plantenbakje heen heb gevouwen. Als het valt, dan zal ik mezelf dat niet zo snel vergeven. Haar verjaardagscadeau moet perfect zijn.

Perfect, voor zover dat kan. Want ik wil mama meer geven. De mooiste kerstballen voor onze gezamenlijk liefde voor Kerst of meer pianoboeken zodat ik eindeloos kan luisteren naar haar muziekspel. Of met haar uit eten gaan voor een goed stuk zalmfilet, waar ze zo van hield.

Haar een reis naar IJsland geven, omdat ze het altijd zo bloedheet had van de chemokuren. Wilde plannen die in mijn hoofd zitten, maar nu niet meer kunnen worden uitgevoerd. 'Mama, had ik je nou maar meer gegeven toen het nog kon,' zeg ik geregeld in gedachten.

Herfstbakje bij het graf

Met een dichtgeknepen keel zet ik het bakje neer. Ik kan nu niet méér geven dan bloemen voor op haar graf. Een tijdje sta ik daar te kijken naar haar naam op het monument. Het is er helemaal stil, op het geluid van blaadjes die over de grond voorbij waaien na.

Zoals altijd fluister ik zachtjes, in de hoop dat ze het misschien hoort: ‘Ik hou van je.’ Dan realiseer ik me weer, dat mama van niets anders meer blij werd, dan de liefde van haar kinderen. Hoe onvoldaan ik me daar ook bij voel.

Met tranen die prikken in mijn ogen laat ik het herfstbakje achter bij mama.

• Blog Jurgen | 'Zo lelijk, dat het bijzonder mooi is'

  Blog Jurgen | 'Zo lelijk, dat het bijzonder mooi is'

• Blog Monique | ‘Hebben andere kinderen wél een vader?’

  Blog Monique | ‘Hebben andere kinderen wél een vader?’