Blog Rebekka | ‘Met iedere tastbare herinnering die verdwijnt, voelt het alsof ik mama weer verlies’

‘De rododendrons zijn al weg.’ Ik schrik op. We zijn bezig met een spel op mijn jeugdgroep van de kerk, en ik uit terloops even mijn teleurstelling dat de bekende rododendronstruiken in onze omgeving weggaan. Tot iemand naar me roept dat ze dus al weg zijn gehaald. ‘Hoezo: ze zijn weg? Ik wilde binnenkort naar het bos om ze nog één keer te zien,’ zeg ik sip. ‘Misschien staan ze dan ergens anders, maar toen ik ernaar zocht, kon ik ze in ieder geval niet meer vinden,’ zegt iemand uit de groep. We gaan door met het programma, maar de gedachte aan de grote struiken met paarse bloemen blijft in mijn hoofd hangen. Ze zijn weg. En ik heb geen afscheid kunnen nemen.

Bewandelde paden

Nog geen week later fiets ik naar het bos. De eerste keer dat ik hier kwam was met mijn moeder, zo'n vijftien jaar geleden. Daar loop ik op een pad dat ik al tientallen keren heb bewandeld in de tijd dat ik in deze omgeving woonde. Hoe dichter ik bij de plek kom waar ik naar op zoek ben, hoe meer ik zie dat er niets meer van over is. Langzaam zie ik alle bomen om me heen verdwijnen en kom ik aan op een plek waar het zo goed als kaal is. Vennetjes omringd door zand en gras. Maar vooral veel gekapte bomen. De plek is nauwelijks meer terug te herkennen.

Alleen het bankje is gebleven. Plechtig loop ik erheen en ga zitten. Voor me is alles weg. Naast me is een lege plek.

Alles is weggehaald vanwege natuurherstel, las ik in de nieuwsberichten. Dat het eraan zat te komen wist ik dus ook al een tijdje. Toch ben ik te laat afscheid gaan nemen. Behalve dat het hier vreselijk mooi was, doet het vooral pijn omdat ik hier vaak met mama was. Gingen we hier een rondje lopen als alles weer in bloei stond, dan gingen we ook even op het bankje zitten om naar de bloemen te kijken. Maar ook na het overlijden van mama voelde deze plek als een toevluchtsoord. Bijna dagelijks kwam ik hier om te kijken of de bloemen alweer bloeiden. Het gaf me voor een paar weken wat zingeving. En nu was alles zomaar weggehaald. Het voelt alsof ze alle herinneringen erbij hebben meegenomen.

Verloren herinneringen

Het is niet alleen deze plek. Het is ook één van mama’s lievelingsschoteltjes die ik ooit liet vallen, het is het huis waar wij niet meer wonen en de vakantiefoto’s die ik niet meer kan vinden. Het voelt bij iedere tastbare herinnering die ik kwijtraak ook alsof ik mama weer verlies. Het overvalt me iedere keer.

Net als toen mama echt aan haar einde bleek te zijn. We wisten allemaal dat het eraan kwam. Toch overviel het me. Had ik maar eerder afscheid genomen. Dat gevoel komt nu in het bos weer helemaal terug. Was ik maar eerder gegaan, om nog één keer stil te staan bij alle herinneringen aan deze plek.

Confrontatie met de leegte

Maar ik moet het zonder een bewust afscheidsmoment doen. Dus sluit ik mijn ogen. In mijn verbeelding staan de rododendrons er nog. Vol in bloei, de paarse bloemen open, vogels fladderen erlangs. Naast me zit mama. Ze kijkt net zo verwonderd als ik. Alles is zoals het was. Wanneer ik mijn ogen weer opendoe, word ik geconfronteerd met de leegte. Dus doe ik ze snel weer dicht. Ik wil geen afscheid nemen van deze herinnering, want ik wil haar niet verliezen. Niet alweer.

• Blog Rebekka | 'In het gebaar van mijn zus zie ik iets van mama terug'

  Blog Rebekka | 'In het gebaar van mijn zus zie ik iets van mama terug'

• Thijs worstelt met de rouw om zijn vader: ‘Ik hoop straks een dode papa, in plaats van een dode vader te hebben’

  Thijs worstelt met de rouw om zijn vader: ‘Ik hoop straks een dode papa, in plaats van een dode vader te hebben’