Blog Rebekka | 'In het gebaar van mijn zus zie ik iets van mama terug'

vandaag · 05:54

Update: vandaag · 05:54

Terwijl een ochtend vol kaneelbroodjes, kinderstemmen en versiering een feestelijke sfeer ademt, sijpelt voor Rebekka ook het gemis van haar moeder door deze dag. Op haar verjaardag komen de herinneringen bij haar boven van haar verjaardag vier jaar geleden.

‘Neem jij maar een tweede,’ zegt mijn zus, doelend op de warme kaneelbroodjes op de ontbijttafel. ‘Jij bent jarig!’ Dat laat ik mij geen twee keer zeggen. Die nacht heb ik bij mijn zus en haar gezin gelogeerd. Het is niet alleen veel gezelliger om je verjaardag in gezelschap te beginnen. Mijn zus heeft ook haar best gedaan om iets lekkers klaar te zetten.

Zilveren bestek

Vroeger deed mijn moeder dat altijd. Als er iemand in het gezin jarig was, dan maakte ze daar altijd wat feestelijks van. De tafel werd gedekt met een mooi tafelkleed en zilveren bestek. Mijn vader haalde wat lekkere broodjes bij de bakker en mijn moeder bakte croissantjes en eitjes. Alles werd versierd, inclusief de stoel waar de jarige op zat. Vaak scheen de zon, dus zaten we met de koffie heerlijk buiten.

Terwijl ik nog een slokje koffie neem, wordt er ineens op mijn arm getikt door mijn vierjarige nichtje. ‘Bekkie? Mis jij oma Christa ook?’ Enigszins verrast kijk ik opzij. De vraag komt uit het niets, maar het gemis is natuurlijk aanwezig. De brok die ik in mijn keel krijg, probeer ik weg te slikken.

Terug in de tijd

Mijn verjaardag van vier jaar geleden was een ander verhaal. Die dag hoosde het van de regen. We hadden het ontbijt van de tafel gehaald en naar de bank gebracht. Mijn moeder kwam met veel moeite de trap af. De dag ervoor had ze nog een chemokuur gehad. Dat ontbijt heeft ze niet aangeraakt. Zelfs wat drinken ging heel moeilijk, en daar raakte ik behoorlijk van in de stress. Daar moest het ziekenhuis wel voor worden gebeld, leek mij. Moest ze niet aan een infuus ofzo? Als je geen vocht meer binnenkrijgt, dan is het snel gedaan.

'Met de huisarts kwamen we tot de conclusie dat het niet meer ging'

Terwijl ik samen met mijn vriendinnen in de auto stapte om door de McDrive te gaan, kwam de huisarts. Een halfuur later zat ik met moeite een burger weg te pruimen achter het stuur.

De huisarts kwam niet meer om oplossingen te bespreken, maar om samen tot de conclusie te komen dat het echt niet meer ging. De chemo werd stopgezet. Alle afspraken werden afgezegd. In de dagen erna kwamen mensen afscheid nemen. Zes dagen later overleed ze.

'We missen haar'

Na de vraag van mijn nichtje kijk ik naar mijn zus. Zij legt uit: ‘Op vakantie vertelde ze dat ze graag weer naar oma Christa wilde. Toen vroeg ik of ze het tuintje van oma bedoelde. Maar ze wilde een keer écht naar haar toe. Toen hebben we uitgelegd dat dat niet meer kan, en dat dat heel verdrietig is. Want we missen haar hè?’. Mijn nichtje knikt.

Ja, ik mis haar, schiet er door mijn hoofd. Voor altijd zit er een stukje verdriet door de herinneringen aan die ene verjaardag. Ze had hier aan tafel moeten zitten. Maar in de moeite die mijn zus doet voor het ontbijt en de mooie versiering, zie ik iets van mama terug. En bij het horen van haar naam door mijn nichtje, is ze toch een beetje aanwezig.

Mijn nichtje roept naar haar vader in de keuken. ‘Papa, mis jij oma Christa ook?’ ‘Ja,’ zegt mijn zwager. ‘Ik mis haar ook.’ Ik kijk mijn nichtje aan en knik. ‘Bekkie ook. Bekkie mist haar ook.’